२१८
माडियेला डाव पोरा हुतुतुतुतु । नको घालुं फेरा पोरा हुतुतुतुतु ॥१॥
लक्ष चौर्‍याशींचा डाव खेळ मांडियेला । लक्ष जाणे तोचि तेंथोनि सुटला ॥२॥
सहा चार अठरा यांचे पडों नको । एका जनार्दनी संता शरण जाई ॥३॥
२१९
विवेक वैराग्य दोघें भांडती । ज्ञान अज्ञान पाहाती रे । आपुले स्वरुपीं होऊनि एक चित्त झाली सकळ सृष्टी रे ॥१॥
हुतुतुतुतु खेळूं रे गडिया हुतुतुतुतु खेळू रें । रामकृष्ण गोविंद हरी नारायण निशिदिनीं भजन करा रे ॥धृ॥
हिरण्यकश्यप प्रल्हादपुत्र खेळतां आले हातघाई रे । बळेंचि आला फळी फोडुनी गेला पित्यासी दिधलें डायीं रें ॥२॥
राम रावण सन्मुख भिडता बरवा खेळ मांडिलां रे । कुंभकर्ण आखया इंद्रिजितासी तिघांसी पाडिले डायीं रे ॥३॥
कौरव पांडव हुतुतु खेळती खेळिया चक्रपाणी रे । कामक्रोध जीवें मारिला उरुं दिला नाहीं कोणी रे ॥४॥
एका जनार्दनीं हुतुतु खेळतां मन जडलें हरी पायी रे । विवेक सेतु त्यांनी बांधिला उतरुन गेलें शायीं रे ॥५॥
२२०
आंगीचिया बळें खेळसी हुतुतु । वृद्धपण आलिया तोंडावरी थुथुथु ॥१॥
कासया खेळसी वायां भजें गुरुराया । चुकविल डाया हुतुतुतु ॥२॥
एका जनार्दनीं हुतुतु नको भाई । मन जिंकुनियां लागे कान्होबाचे पायीं ॥३॥
२२१
गाई राखतां दिससी साना । तैं म्हणों यशादेचा कान्हा ॥
आतां न मानिसी अवघ्या गगना ।तुं ना कळसी ध्यानामना रे कान्होबा ॥१॥
कान्होबा आमुचा सखा होसी । शेखीं नीच नवा दिससा रे कान्होबा ॥धृ॥
गाई राखितां लागली संवे । तैं जेऊं आम्हीं तुजसवें ।
तुं मिटक्या मारिसी लाघवें । तुझीं करणी ऐशी होये ॥२॥
धांगडतुतु खेळुं सुरक्या । डायीं आलीया मारुं बुक्या ।
आतां महिमा ये देख्या । काय कीर्ति वर्णावी सख्या ॥३॥
तूं ठायींचा खादाड होसी । तुं शोकिली बा मावसी ।
आतां माया गिळुं पाहासी । उबगलों तुझ्या बा पोटासी ॥४॥
तुज लक्षिता पारुषे ध्यान । ध्यातां ध्येय हारपलं मन ।
एका अवलोकीं जनार्दन । तुझें हुंबलीनें समाधान रे कान्होबा ॥५॥
२२२
माडियेला खेळ हमामा हुंबरी । मारुनी हिरण्यकश्यपु प्रल्हाद खेळिया करी ॥१॥
हुतुतुतु हुमरी हुतुतुतु हुमरी ॥धृ॥
जाउनी लंकेवरी खेळ मांडियेला । रावण कुंभकर्ण वधोनि शरणगत रक्षिला ॥२॥
माडियेला खेळ खेळें अर्जुनाचे रथीं । मारुन कौरव खेळे नानापरींची गती ॥३॥
धरुनी गोपेवेष मरियेला कंसमामा । नानापरी खेळ खेळे गोपाळांसी हमामा ॥४॥
येउनी पंढरेपुरा पुंडलिकासाठीं । एका जनार्दनीं कर ठेवुनीं उभा राहिला काटीं ॥५॥
२२३
हमामा हुबरी खेळती एक मेळा । नानापरींचें गोपाळ मिळती सकळां ॥१॥
एक धावें पुढें दुजा धावे पाठीं । एक पळें एकापुढें एक सांडोनि आटी ॥२॥
ऐसें गुतलें खेळा गाई धांवती वनीं । परतेनाची कोण्हा एका जनार्दनीं ॥३॥
२२४
अगम्य तुझा खेळ न कळे अकळ । ब्रह्मादिक वेडे जाले तेथें आम्हां कैचें बळ ॥१॥
कान्होबा भला भला तुं होसी । चोरी करुनि दिसों न देसी रे कान्होबा ॥२॥
चोरुनी शिदोर्‍या आमुच्या खासी । शेखी वळतीया धाडिसी रे कान्होबा ॥३॥
एका जनार्दनीं आमुचा होंसी । दास्यात्व करुनी दिसों न देसी कान्होबा ॥४॥
२२५
बहु खेळतं खेळ । कळॊं आले सकळ । शेवटीं तें निर्फळ । जालें बाळकृष्ण ॥१॥
कान्होबा पुरे पुरे आतां खेळा । येता जातां श्रम जाला रे कान्होबा ॥धृ ॥
आम्हीं न खेळु विटिदांडुं । भोवरं लागोर्‍या रे चेंडु ।
एकीबेकीतें सांडुं । मीतूपण अवघें खंडुं रे कान्होबा ॥२॥
लक्ष लावुं तुझे खेळा । न गुंतु आणिका चाळा ।
एका जानर्दनीं पाहुं डोळां तुझ्या खेळाची अगम्य लीला रे कान्होबा ॥३॥
२२६
तुझिया खेळा बहु भ्याले । नेणों ब्रह्मादिक ठकले ॥१॥
कान्होबा आमुचा तुं गडी । न सोडिसी आपुली खोडी ॥२॥
चोरी करितां गौळणी बांधिती । तुझी न कळे वेदशास्त्रं गती ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । आम्हीं न सोंडुं तुझे चरण रे कान्होबा ॥४॥
२२७
गाई चारी कान्होबा । गोपाळ सांगाती उभा । अनुपम्य त्याची शोभा । नाचती प्रेमानंदें ।
गाताती भोगिता छंदे । मन वेधिलें परमानंदें रे कान्होबा ॥१॥
भला कान्होबा भला । भला कान्होबा भला ॥धृ॥
गौळियांची आंधळीं पोरें । गाईपाठीं धांवतीं सैरें । हरि म्हणे रहा स्थिरें ।
तुमची आमची बोली । पहिलीच आहे नेमिली । त्वा बरीच ओळखी धरली रे कान्होबा ॥२॥
तुझीं संगती खोटी । आम्हां धाडिसी गाईचे पाठीं । तुं बैससी जगजेठी ।
तिझें काय केलें आम्हीं । तुं जगाचा हा स्वामी ।
तुझा महिमा आगमनिगमीं । काहीं न कळे रे कान्होबा ॥३॥
माझी गाय आहे दुधाची । तुला सांपडली फुकाची । मला चोरी काय लोकांची ।
कां पडलासी आमुचे डायीं । भिन्न भेद नाहीं । एक जनार्दनीं मन पायी रे कान्होबा ॥४॥
२२८
कान्होबा सांभाळी आपुली गोधनें तुझ्या भिडेनें कांहीं न म्हणे ॥१॥
तुं बैसासी कळंबाखाली । वळती देतां आमुचे पाय गेली ॥२॥
तुझीं गोधनें बा अचाट । धांवती देखोनी विषय हिरवट ॥३॥
तूं बैसोनी करिसी काला । आमुच्या शिदोर्‍या करुनी गोळा ॥४॥
खातोसी दहीं भाताचा गोळा । आम्हाकदे न पहासी उचलोनी डोळा ॥५॥
वेधिलें आमुचे जीवपण । ठकविलें आम्हाकारण ॥६॥
एका जनार्दनीं परमानंद । आम्ही भुललों तुज गोविंदा ॥७॥
२२९
नको तु आमुचे संगतीं । बहु केलीसे फजिती ।
हें तुज सांगावें पा किती । ऐकती तुं नायकासी रे कान्होबा ॥१॥
जाई तु आपुली निवडी गोधनें । आम्हां न लगे तुझें येणें जाणे रे कान्होबा ॥धृ॥
तुझी संगती ठाउकी आम्हां । त्वां मारिला आपुला मामा ।
मावशी धाडिली निजधामा । जाणों ठावा आहेसी आम्हा रे कान्होबा ॥२॥
तुझें संगती नाश बहु । पुनः जन्मा न येऊं ।
एका जनार्दनीं तुज ध्याऊं । आवडीनें लोणीं खाऊं रे । कान्होबा ॥३॥
२३०
गडी मिळाले सकळ । यमुनेतटीं खेळ खेळती ॥१॥
धांवती ते सैरावैरा । खेळ बरा म्हणती ॥२॥
विसरलें तहान भुक । देखोनी कौतुक खेळांचे ॥३॥
भुललें संवगडी देखोनी । एका जनार्दनीं म्हणतसे ॥४॥
२३१
ऐकतां वचन कान्हया म्हणती गडी । काय खेळायाची आतां न धरुं गोडी ॥१॥
लावियेला चाळा त्वा जगजेठी । आतां आम्हां सांगसी तुं ऐशा गोष्टी ॥२॥
एका जनार्दनीं कान्होबा खेळ पुरे आतां । मांडु रे काला आवडी आनंता ॥३॥
