५२१
विटेवरी दिसे स्वानंदाचा गाभा । श्रीमुखाची शोभा काय वानुं ॥१॥
कटीं पिंतांबर तुळशीचे हार । उभा सर्वेश्वर भक्तिकाजा ॥२॥
लावण्य रुपडें पाहें पुडंअलीक । आणीक सम्यक नये दुजा ॥३॥
पाहतां पाहतां विश्रांती पै जाली । एका जनार्दनीं माउली संताची ते ॥४॥
५२२
रुप गोजिरें तें सान । विटेवरी समचरण ॥१॥
कांसे कसिला पीतंबर । रुळे वैजयंती हार ॥२॥
सम कर ठेवुनी कटीं । पाहे पुंडलिका दृष्टी ॥३॥
एका जनार्दनी रुपडें । पाहतां मन झालें वेडें ॥४॥
५२३
सर्वाघटीं बिंबला व्यापुनी राहिला । पुडलिकें उभा केला विटेवरी ॥१॥
सांवळा चतुर्भुज कांसे पीतांबर । वैजयंती माळ शोभे कंठीं ॥२॥
कटावरी कर पाउलें साजिरीं । उभा तो श्रीहरीं विटेवरी ॥३॥
एका जनार्दनीं बिंबे तो बिंबला । बिंब बिंबोनी ठेला देहामाजीं ॥४॥
५२४
परा पश्यांती मध्यमा । जो न कळे आगम निगमां ।
पुंडलिकालागीं धामा । पंढरीये आला तो ॥१॥
नीरेभीवरेचे तटीं । कास घालुनी गोमटी ।
वैजयंती शोभे कंठीं । श्रीवत्सलांछन ॥२॥
शंख चक्र मिरवे करीं । उटी चंदनाची साजिरी ।
खोप मिरवे शिरीं । मयूरपिच्छें शोभती ॥३॥
शोभे कस्तुरीचा टिळा । राजस सुंदर सांवळा ।
एका जनार्दनी डोळा । वेधिलें मन ॥४॥
५२५
विठठल पुडलिकासाठीं । उभा राहिला वाळुवंटीं । कर ठेवुनियां कटीं । भक्तासाठीं अद्याप ॥१॥
न कळे तयांचे महिमान । वेदां पडलेसें मौन । शास्त्रांचे भांडण । परस्परें खुटले ॥२॥
नेणवे तो सोळा बारां । आणीक साहा तें अठरा । पंचविसासी पुरा । न कळे बारा छत्तिसां ॥३॥
ऐसां त्रिवाचा वेगळा । परमानंदाचा तो पुतळा । एका जनार्दनीं डोळां । देखिला देव ॥४॥
५२६
सगुण रूपडें अद्वैत बुंथी । घेऊनि पंढरपुरी उभा विटे ॥१॥
डोळियांची धणी पहातां न पुरे । मनचि चांचरे पाहतां पाहतां ॥२॥
रुप आकारलें पुंडलिकाचे भेटी । उभे असे तटी भीवरेच्या ॥३॥
एका जनार्दनीं उपाधी निराळा । उभा तो सांवळा विटेवरी ॥४॥
५२७
आदि मध्य अंत न कळे कोणासी । तो हृषीकेशी पंढरीये ॥१॥
जया वेवादती साही दरुशनें । न कळे म्हणोन स्तब्ध जाहलीं ॥२॥
वेडावल्या श्रुति नेती पैं म्हणती । तो पुंडलिकाचे प्रीति विटे उभा ॥३॥
एका जनार्दनीं आनंदाचा कंद । उभा सच्चिदानंद भीमातीरीं ॥४॥
५२८
पायाळसी अंजन असावें डोळां । मग धनाचा कोहळा हातां लागे ॥१॥
तैसें पायाळपणें पुडलीक धन्य । दाविलें निधान पंढरीसी ॥२॥
एका जनार्दनीं चहुं वाचांवेगळा। परापश्यंतीसी कळा न कळेची ॥३॥
५२९
ऐसें कीर्तीचें पोवाडे । जाहले ब्रह्मादिक वेडे ।
श्रुतीशास्त्रां कुवाडे । न कळे कांहीं ॥१॥
तो परात्पर श्रीहरी । पुंडलिकांचे उभा द्वरीं ।
युगें अठ्ठाविसे जाहलीं परीं ॥ न बैसे तरी खालुता ॥२॥
धरुनी भक्तीची मर्यादा । आहे पाठीपागें सदा ।
एका जनार्दनीं छंदा । विटेवरी उभाची ॥३॥
५३०
अगाध चरणाचें महिमान वानितां वेदां पडिलें मौन्य ॥१॥
पुराणें वर्णितां भागलीं सहाशास्त्रें वेडावलीं ॥२॥
तें पुडलिकांचे लोभें एका जनार्दनीं विटे उभें ॥३॥
