६४१
बळी पृष्ठी जें शोभलें । तें विटेवरी देखिलें ॥१॥
पुंडलीके जें ध्याइलें । तें विटेवरी देखिलें ॥२॥
सनकादिकीं जें पाहिलें । तेंविटेवरे देखिलें ॥३॥
एका जनार्दनीं वंदिलें । तें विटेवरी देखिलें ॥४॥
६४२
भीष्में जया ध्याइलें । तें विटेवरे देखिलें ॥१॥
धर्मराये पुजियेलें । तें विटेवरी देखिलें ॥२॥
शिशुपाळा अंतक जाहलें । ते विटेवरी देखिलें ॥३॥
एका जनार्दनीं पुजिलें । ते विटेवरी देखिलें ॥४॥
३४३
गोकुळी जे शोभलें । तें विटेवरी देखिलें ॥१॥
काळ्या पृष्ठी शोभलें । तें विटेवरी देखिलें ॥२॥
पूतनेहृदयीं शोभलें । तें विटेवरी देखिलें ॥३॥
काळयवनें पाहिलें । तें विटेवरी देखिलें ॥४॥
एका जनार्दनीं भलें । ते विटेवरे देखिलें ॥५॥
६४४
जें द्रौपदीनें स्मरिलें । तें विटेवरी शोभलें ॥१॥
जें अर्जुन स्मरिलें । तें विटेवरी शोभलें ॥२॥
जेणें गजेंद्रा उद्धारिलें । तें विटेवरी शोभलें ॥३॥
जें हनुमंतें स्मरिलें । तें विटेवरी शोभलें ॥४॥
जें पुंडलिके ध्याइलें । ते एका जनार्दनीं देखिले ॥५॥
६४५
मुख सुंदर मंडित साजिरा । विंझणे वारिती राहिरखुमाई सुदरां ॥१॥
नवल वो हरी देखिला डोळां । पाहतां पाहतां मन विरालें अबळा ॥२॥
नेणें तहान भूक लज्जा अपमान । वेधिलें देवकीनंदनें गे माय ॥३॥
एका जनार्दनीं पाहतां मुख । मुख पाहतां अवघें विसरलों दुःख ॥४॥
६४६
उघडा विठ्ठल विटेवरी उभा । अनुपम्य शोभा दिसतसे ॥१॥
विटेवरी पाय जोडियले सम । तेंचि माझे धाम ह्रुदयीं राहो ॥२॥
एका जनार्दनीं विठ्ठल सांवळा । देखियेला डोळां विटेवरी ॥३॥
६४७
जयांचें पाहतां श्रीमुख । हरे कोटी जन्म दुःख ॥१॥
तो हा उभा विटेवरी । भक्तकाज म्हणवी कैवरी ॥२॥
वेदासी जो दुर्गम । आम्हां कळलें तयांचें वर्म ॥३॥
ऐसा भक्तवत्सल तो एक दीनानाथ । एका जनार्दनीं तया ध्यान ॥४॥
६४८
ठेवणें अनंत जन्मांचे । सांपडलें आजी सांचें ॥१॥
पुंडलिके तें पोखलें । जगा उपकार केलें ॥२॥
महा पातकी चांडाळ । मुक्त होय दरुशनें खळ ॥३॥
एका जनार्दनीं निश्चय । वेदादिका हा आश्रय ॥४॥
३४९
भक्तिभावार्थे अर्पिलें । देवें आपनापाशीं ठेविले ॥१॥
नेदी कोणाचिये हातीं । भक्तावाचुनी निश्चितीं ॥२॥
जुनाट जुगादींचें । ठेवणें होतें ते संतांचें ॥३॥
पुंडलिकें करुनी वाद । ठेवणें केले तें प्रसिद्ध ॥४॥
नेदी म्हणोनि उभा केला । एका जनार्दनीं अबोला ॥५॥
६५०
साजिरें सुंदर श्रीमुख पाहतां । नाठवे ती चिंता संसाराची ॥१॥
तो हा पाडुरंग विटेवरी उभा । त्रैलोक्याचा गाभा शोभतसे ॥२॥
एका जनार्दनीं कर ठेवुनी कटीं । उभा वाळूवटीं चंद्रभागे ॥३॥
