६६७
अकार उकार मकार नामचि ठेविलें । शिवतेंहि केलें निराकार ॥१॥
जीव शिव दोन्हीं विराले ज्यामाजीं । ते नाम सहजीं विठ्ठल होय ॥२॥
नामावीया नाहीं आणिकांसी ठाव । दुजा नाहीं भाव जीवां सर्वां ॥३॥
एका जनार्दनीं नाम घनदाट । भुवैकुंठ पेठ पंढरी देखा ॥४॥
६६८
अविनाश नाम स्वयंभ संचलें । तें उभें चांगले विटेवर ॥१॥
वर्णितां वेदांसी न कळेचि पार । तें उभे साचार विटेवरी ॥२॥
मौन्यरुप श्रुती राहिल्या तटस्थ । तो आहे मूर्तिमंत विटेवरी ॥३॥
एका जनार्दनीं नाम अविनाश । गातां जातीं दोष जन्मांतरींचे ॥४॥
६६९
जयालागीं करिती योगी सायास । तो हरी पंढरीस उभा असे ॥१॥
न लगे साधन मांडणें तत्त्वता । नाम गातीं गातां सोपा सर्वां ॥२॥
नर अथवा नारी न म्हणे दुराचारी । दर्शनें उद्धरे जडजीवां ॥३॥
पुंडलिका भाक देऊनि सावकाश । पुरवितो सौरस अद्यापिवरी ॥४॥
एका जनार्दनीं चैतन्याचा गाभा । विटेवरी उभा भक्तासाठीं ॥५॥
६७०
तुमचें नाम आठवितां । धणी न पुरे पंढरीनाथा ॥१॥
सुख अनुपम्य कल्प कोडी । युगा ऐसा एक घडी ॥२॥
निजध्यास जडतां नामीं । सुखें सुख दुणावें प्रेमीं ॥३॥
एका जनार्दनीं नाम । शेष्ठा धामांचे हें धाम ॥४॥
६७१
अंकितपणें राहिला उभा । विठ्ठल चैत्यन्याच गाभा ।
उजळली दिव्य प्रभा । अंगकांति साजिरी ॥१॥
पीतांबर माळ कंठीं । केशर कस्तुरीची उटी ।
मुगुटा तळवटीं । मयुरपिच्छें शोभती ॥२॥
सनकादिकांचें जेंध्यान । उभें विटे समचरण ।
भक्तांचें ठेवणें । जाप्य गौरीशिवाचे ॥३॥
तो देवाधिदेव विठ्ठल । वाचे वद्तां न लगे मोल ।
एका जनार्दनीं बोल । फुकाचें तें वेचितां ॥४॥
३७२
श्रीविठ्ठलांचें नाम मंगल । अमंगल उद्धारलें ॥१॥
ऐस याचा थोर महिमा । शिव उमा जाणती ॥२॥
एका जनार्दनीं नाम बह्मा । सोपें वर्म जपतां ॥३॥
३७३
सर्वकाळ ज्यांचा नेम । वाचें श्रीविठ्ठलांचें नाम ।
दुजा नाहीं काहीं श्रम । विठ्ठल विठ्ठल वदती ॥१॥
धन्य पुण्य तया साचें । नामस्मरण नित्य वाचे ।
त्रीअक्षरीं नाम वाचें । धन्य त्यांचे पुण्य तें ॥२॥
ऐसा साधे जया नेम । तया सोय राखे आत्माराम ।
एका जनार्दनीं परम । प्रिय तो देवाचा ॥३॥
६७४
त्राहित त्राहित त्राहित । विठ्ठल देव तो त्राहित ॥१॥
वेदवचनें निर्धार । नाम तारक हें सार ॥२॥
तारका तारका श्रेष्ठ । पुराणीं हा बोभाट ॥३॥
म्हणे जनार्दनाचा एका । नाम तारका हें देखा ॥४॥
६७५
नामामृत गोडी वैष्णव जाणती । येर चरफडती काग जैसें ॥१॥
प्राकृत हे जन भुललें विषया । नामाविण वांया जाती देखा ॥२॥
नामें साधे मुक्ति नामें साधे भुक्ति । नामेंचि विरक्ति होत आहे ॥३॥
नाम तेंचि जालें वर्णरुपातीत । अनाम सतत उभे असे ॥४॥
एका जनार्दनीं पूर्ण नामबोध । विठ्ठलनामीं छंद सदा असो ॥५॥
३७६
दीनाचिया काजा । धांवे वैकुंठिचा राजा ॥१॥
तो हा हरी विटेवरी । समकर धरुनी करीं ॥२॥
भक्तां पुंडलिकां पाहें । उभारुनी दृढ बाहे ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । विठ्ठलनाम पतीतपावन ॥४॥
६७७
उभा चंद्रभागे तीरीं । कट धरुनियां करीं ॥१॥
रुप सावळें सुंदर । कानीं कुंडलें मकराकर ॥२॥
तुळसेमाळा शोभे कंठीं । अंगी चंदनाची उटी ॥३॥
भक्त आनंदें गर्जती । विठ्ठल विठठल उच्चरिती ॥४॥
एका जनार्दनी ध्यान । शोभे सगुण निर्गुण ॥५॥
६७८
कस्तुरीची उटी टिळक लल्लाटीं । सांवळां जगजेठी उभा विटे ॥१॥
नाम हें चांगलें रुप हें चांगलें । दरुशन चांगलें विठोबाचें ॥२॥
आला पंढरीसी पुंडलिकाचें भक्ति । दरुशनें मुक्तिं पातकीयांसी ॥३॥
एका जनार्दनी आनंदाचा कंद । उभा तों गोविंद विटेवरी ॥४॥
३७९
गोमटीं गोजिरी पाउलें साजिरीं । कटी मिरविली करें दोन्हीं ॥१॥
वामभागी शोभे भीमकतनया । राही सत्यभामा या जीवलगा ॥२॥
गरुड हनुमंत जोडलें ते करी । उभे महाद्वारी भक्तजन ॥३॥
एका जनार्दनीं आनंदे भक्तांचा । जयजयकार साचा विठ्ठलनामें ॥४॥
६८०
उभा विटेवरी कट धरुनियां करीं । पीतांबर साजिरी बुंथी शोभे ॥१॥
विठोबा विठोबा नामाचा हा छंद । मन तें उद्धबोध जडी पायीं ॥२॥
त्री अक्षर नाम जप हा परम । तो मंगळधाम विठ्ठल माझा ॥३॥
एका जनार्दनीं विठ्ठल कानडा । देखिला उघडा विटेवरी ॥४॥
