२६१९
पतनाच्या भया नोळखे पामर । करी वेरझार नानापरी ॥१॥
नायके कीर्तन न पाहे पंढरी । वैष्णवाचे दारीं न जाये मूढ ॥२॥
नानापरीचे अर्थ दाखवी वोंगळ । सदां अमंगळ बोले जना ॥३॥
हिंडे दारोदारीं म्हणे पुराणिक । पोटासाठी देख सोंग करी ॥४॥
वाचळ आगाळा बोलों नेदी लोकां । एका जनार्दनीं देखा फजीत होय ॥५॥
२६२०
भांडाचें तोंड भांड पुराण । वरी शिमग्याचा सण ॥१॥
काय उणें मग भांडा । बोलती वाउगें तें तोंडा ॥२॥
वेद शास्त्र नीति नाहीं । सैरावैरा बोलणें पाहीं ॥३॥
एका जनार्दनीं पाषांड । म्हणोनि फोडो त्याचें तोंड ॥४॥
२६२१
सांगें ब्रह्माज्ञान गोष्टी । माते पाहतां होती कष्टी ॥१॥
काय ज्ञान ते जाळावें । वदन तयाचें तें न पाहावें ॥२॥
करी कथा सांगें पुराण । वायां मिरवी थोरपण ॥३॥
जन्मला जिचें कुशीं । तिसीं म्हणे अवदसा ऐसी ॥४॥
ऐसें नसो तें संतान । एका विनवी जनार्दन ॥५॥
२६२२
आवाडीने माता बोले बाळकासी । तंव तो म्हणे विवसा पाठी लागे ॥१॥
सांगे लोकांपाशीं ब्रह्मज्ञान । झाला स्त्रीं आधीन स्वदेंहें तो ॥२॥
बैसोनी बाजारीं सांगे ज्ञान गोष्टी । मातेसी करंटी म्हणे नष्ट ॥३॥
एका जनार्दनीं ते जन अधम । चौर्याशीं लक्ष जन्म भोगिताती ॥४॥
२६२३
सांगे बहु सोपया गोष्टी । करूं नेणो तो हातवटी ॥१॥
ऐसें याचें नको ज्ञान । ज्ञान नोहें तें पतन ॥२॥
सांगे लोका उपदेश । आपण नेणें तो सायास ॥३॥
शरण एका जनार्दनीं । त्याची अमंगळ वाणी ॥४॥
२६२४
सांडोनी आचार करती अनाचार । ब्रह्माचा विचार न कळे ज्यांसी ॥१॥
वाहाती भार वेदाचा आधार । शास्त्रांचा संभार सांगताती ॥२॥
पुराण व्युप्तत्ती वाउग्या त्या कथा । सांगती सर्वथा हितपर ॥३॥
एका जनार्दनीं अनुभवावांचुनीं । कोरडी ती कहाणी ब्रह्माज्ञान ॥४॥
२६२५
येवढा मंत्र सोपा सांडोनी सायासीं । कां रें प्रपंचासी गुंतुनीं पडसी ॥१॥
वाचे ब्रह्मज्ञान गोष्टी ते फोल । अंतरींचे बोल सर्व वायां ॥२॥
वृंदावनाचे परी वर वर रेखा । तैसें पढतमूर्खा वेद गोष्टी ॥३॥
एका जनार्दनीं प्रपंच टाकुनीं । परमार्थ साधनीं रिघें वहिला ॥४॥
