पुढे पसरला अथांग दरिया
सखे, किनार्यावरती आपण
कोर शशीची शुभ्र बिलोरी
टाकी निज किरणांची रापण !
चित्रासम निःशब्द गमे जग
प्रकाश-काळोखाचा संगम
क्वचित भंगते गाढ शान्तता
जातां झापुन रात-विहंगम !
दूर तमांतुन दिसती अंधुक
नगरांतिल त्या ज्योती तेवत
संसारांतिल समूर्त दुःखे
बसलेली वा जागत, जाळत !
क्षितिजावर दीपांकित तारू
चाले पश्चिम दिशेस धूसर
ज्योतींचा जणुं जथा निघे हा
शोधाया मावळला भास्कर !
हळुहळु खळबळ करीत लाटा
येउनि पुळणीवर ओसरती
जणूं जगाची जीवन-स्वप्ने
स्फुरती, फुलती, फुटती, विरती !
होय किनार्यावरती अपुले
आज सखे, हे मङ्गल मीलन
जीवित दर्यापरी, नसे ते-
केवळ सुंदर केवळ भीषण !
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
