जगाचा गल्बला
जगात सोडुन
प्रेमाची मृणाल-
बंधने तोडून-
होता तो भ्रमिष्ट
भ्रमत एकला
नादात अगम्य
टाकीत पावला
वर्तले नवल
डोंगर-कपारी
गवसे प्रतिमा
संगमरवरी !
हर्षाचा उन्माद
आला त्या वेड्याला
घेऊन मूर्ति ती
बेहोष चालला,
आढळे पुढती
पहाड उभार
वेड्याच्या मनात
काही ये विचार
थांबवी आपुला
निरर्थ प्रवास
दिवसामागून
उलटे दिवस-
आणिक अखेरी
राबून अखण्ड
वेड्याने खोदले
मंदिर प्रचंड
चढवी कळस
घडवी आसन,
जाहली मंदिरी
मूर्त ती स्थापन !
नंतर सुरू हो
वेड्याचे पूजन
घुमते कड्यात
नर्तन गायन
रान अन् भोतीचे
स्फुंदते सकाळी
ठेवी हा वेलींना
ना फूल, ना कळी !
विचारी आश्चर्ये
तृणाला ओहळ
कोण हा हिरावी
रोजला ओंजळ ?
परन्तु मूर्त ती
बोलेना, हलेना,
वेड्याचे कौतुक
काहीही करीना !
सरले गायन
सरले नर्तन
चालले अखेरी
भीषण क्रंदन
पडून तिच्या त्या
सुन्दर पायाशी
ओरडे रडे तो
उपाशी तापाशी !
खुळाच ! कळे न
पाषाणापासून
अपेक्षा कशाची
उपेक्षेवाचून !
वैतागे, संतापे,
अखेरी क्रोधाने
मूर्तीच्या ठिकर्या
केल्या त्या भक्ताने !
रित्या त्या मंदिरी
आता तो दाराशी
बसतो शोधत
काहीसे आकाशी.
वाटेचे प्रवासी
मंदिरी येतात
आणिक शिल्पाची
थोरवी गातात.
पाहून परंतू
मोकळा गाभारा
पाषाणखंडांचा
आतला पसारा-
त्वेषाने बोलती
जाताना रसिक
असेल चांडाळ
हा मूर्तिभंजक !
