नित्यार्तिदेन वित्तेन दुर्लभेनात्ममृत्युना ।
गृहापत्याप्तपशुभिः का प्रीतिः साधितैश्चलैः ॥१९॥
रातिदिवसु निजनिकटें । मरणेंसीं घेतां झटें ।
कवडीची प्राप्ती न भेटे । प्राणांतकष्टें द्रव्य जोडे ॥४५॥
एवं कष्टें जोडलें धन । तें महादुःखाचें जन्मस्थान ।
अर्थ अनर्थाचें अधिष्ठान । निजात्ममरण निजमूळ ॥४६॥
द्रव्य नसतां उपायें शिणवी । जाहलिया संरक्षणीं आधी लावी ।
रात्रिदिवस हृद्रोग जीवीं । अविश्वासें नांदवी धनलोभु ॥४७॥
मायबापांशीं चोरी करवी । स्त्रीपुत्रांसीं कलहो लावी ।
सुहृदांतें दूरी दुरावी । हे द्रव्याची पदवी स्वाभाविक ॥४८॥
द्रव्यापाशीं आधिव्याधी । द्रव्यापाशीं दुष्ट बुद्धी ।
द्रव्यापाशीं सलोभ क्रोधी । असत्य निरवधी द्रव्यापाशीं ॥४९॥
द्रव्यापाशीं अतिविकल्प । द्रव्यापाशीं वसे पाप ।
द्रव्यापाशीं अतिसंताप । पूर्ण दुःखरुप तें द्रव्य ॥२५०॥
हें दानें त्यागितां फळ गोमटें । लोभियां नरका ने हटेंतटें ।
द्रव्याऐसें गा वोखटें । आन न भेटे तिहीं लोकीं ॥५१॥
नळिया चणियांचे आशा । वानरें मुठीं धरणें तोचि फांसा ।
तेवीं द्रव्यदाराभिलाषा । नरदेहदशा अधःपातीं ॥५२॥
द्रव्य सहसा न मिळे पाहीं । मिळे तरी अनीति अपायीं ।
यालागीं द्रव्याच्या ठायीं । सुख नाहीं त्रिशुद्धी ॥५३॥
धन वेंचोनि फाडोवाडें । घर करिती वाडेंकोडें ।
तें अध्रुवत्वें सवेंचि पडे । थितें द्रव्य बुडे आयुष्येंसीं ॥५४॥
करुनि आयुष्याचा मातेरा । मुद्दलसिंचनें जोडिलें पुत्रा ।
त्या पुत्राच्या मरणद्वारा । दुःखदुर्धरामाजीं बुडती ॥५५॥
प्रपंचींचे सुहृद समस्त । जंव स्वार्थ तंव होती आप्त ।
स्वार्थविरोधें ते अनाप्त । होऊनि घात सुहृदां करिती ॥५६॥
करोनियां अतिहव्यासु । मेळविती नाना पशु ।
त्यांचा सवेंचि होय नाशु । तेणें दुःखें त्रासु गृहस्थांसी ॥५७॥
निजदेहोचि नश्वर येथ । त्यासि प्रपंच नव्हे गा शाश्वत ।
अवघें जगचि काळग्रस्त । इहलोकीं समस्त ठकिले विषयीं ॥५८॥
मनुष्यदेहो कर्मभूमीं प्राप्त । तो लोक म्हणती ’कर्मजित’ ।
हा जैसा नश्वर येथ । तैसाच निश्चित नश्वर स्वर्गु ॥५९॥;
