तस्यां विभ्राजमानायां समृद्धायां महर्द्धिभिः ।
व्यचक्षतावितृप्ताक्षाः कृष्णमद्भुतदर्शनम् ॥५॥
कृष्णें अधिष्ठिली पुरी । कनककळसांचिया हारी ।
रत्नें जडिलीं नाना कुसरीं । तेज अंबरीं न समाये ॥५२॥
जे द्वारकेभीतरीं । कामधेनु घरोघरीं ।
कल्पद्रुमांचिया हारी । खेळणीं द्वारीं चिंतामणींचीं ॥५३॥
द्वारकाजननिवासियांसी । घरीं नवरत्नांचिया राशी ।
ऋद्धिसिद्धि करूनि दासी । हृषीकेशी नांदतु ॥५४॥
कृष्णरूपाचिया लालसे । डोळ्यां तेणें लाविलें पिसें ।
आवडी जाहले मोरपिसें । अतिडोळसें हरिअंगीं ॥५५॥
कैसी बरवेपणाची शोभा । पाहतां नयनीं निघती जिभा ।
रसाळपणें तो वालभा । उपनिषद्गाभा साकारला ॥५६॥
कृष्ण पहावया आवडी । होताहे देवांसी वरपडी ।
डोळ्यां थोर लागली गोडी । अर्ध घडी न विसंबती ॥५७॥
कृष्णरूपाचें कवतुक । पाहतां नयनां लागली भूक ।
अंतरीं निबिड दाटलें सुख । तरी अधिकाधिक भुकेले ॥५८॥
अवलोकितां श्रीकृष्णासी । दृष्टीसी दाटणी होतसे कैशी ।
मुंडपघसणी न्याहारासी । हृषीकेशी पहावया ॥५९॥
मागें पुढें श्रीकृष्णासी । देखणेनि वेढिलें चौंपाशीं ।
भाग्य उपजलें डोळ्यांसी । पूर्णपुरुषासी देखती ॥६०॥
श्रीकृष्ण घनमेघ सांवळा । निजात्मभावें पाहतां डोळां ।
सहजें श्यामता आली बुबुळा । कृष्णकळा ठसावली ॥६१॥
जो न कळेचि वेदविवंचना । योगियांच्या न ये ध्याना ।
त्या प्रत्यक्ष देखोनि कृष्णा । भाग्यगणना अपूर्व ॥६२॥
ऐसा देखोनियां श्रीहरी । देव सुमनांच्या शतधारीं ।
बहु वरुषले पै अंबरीं । राहोनि वरी विमानीं ॥६३॥
