पञ्चात्मकेषु भूतेषु समानेषु च वस्तुतः ।
को भवानिति वः प्रश्नो वाचारंभो ह्यनर्थकः ॥२३॥
आदी ब्रह्मा अंतीं मशक । देह तितुका पांचभौतिक ।
तेथ तूं कोण म्हणावया देख । वेगळीक दिसेना ॥२२॥
कटक कुंडलें मुकुट माळा । करमुद्रिका कटिमेखळा ।
अलंकार पाहातां डोळां । सुवर्णावेगळा अंशु नाहीं ॥२३॥
कां घडा गाडगें वेळणी । परळ रांजण माथणी ।
हें मृत्तिकेवांचुनी । आन कांहीं असेना ॥२४॥
तेवीं सर्व देहीं देहत्वें जाण । पांचभौतिक समसमान ।
तेथ म्हणावया तूं कोण । वेगळेपण असेना ॥२५॥
वस्तु वस्तुत्वें समसमान । भूतें भूतत्वें समान जाण ।
तेथ प्रश्नोक्ति वाचारंभण । 'तूं कोण' हें अनर्थू ॥२६॥
हो कां आपणिया आपण । जो कोणी पुसेल तूं कोण ।
तो अतिभ्रमें भुलला जाण । निजात्मज्ञान विसरला ॥२७॥
विचारितां प्रश्नाचा अर्थू । एवढा दिसतसे अनर्थू ।
कांहीं भासेना परमार्थू । तूं कोण हा व्यर्थू प्रश्न तुमचा ॥२८॥
देहासी तूं कोण ऐसें । आत्मा जैं स्वयें पुसे ।
तैं आत्मत्वा लागलें पिसें । अतिभ्रंशें भूलला ॥२९॥
दोराअंगीं सर्प नसे । त्यावरी तो भ्रमें भासे ।
त्या सर्पातें दोरू पुसे । तूं कोण ऐसें तें मिथ्या ॥३३०॥
या रीतीं त्यांचें प्रश्नखंडन । उद्धवा तैं म्यां केलें जाण ।
तेणें भेदाचें निरसन । वचनोक्तीं जाण दाविलें ॥३१॥
प्रश्नखंडणाचे अर्थें । कैंचीं करणें कैंचीं भूतें ।
भेद नाहीं जीवशिवांतें । हेंही त्यांतें सूचिलें ॥३२॥
याहीवरी जे कथा गहन । परम कारणेंसीं अभिन्न ।
त्यांसी म्यां सांगीतलें निजज्ञान । ऐक सावधान उद्धवा ॥३३॥
