फलश्रुतिरियं नृणां न श्रेयो रोचनं परम् ।
श्रेयो विवक्षया प्रोक्तं यथा भैषज्यरोचनम् ॥२३॥
निष्काम जे कां कर्मस्थिती । ते मूर्ख सर्वथा न करिती ।
त्यांसी दावूनियां फलश्रुती । स्वकर्मप्रवृत्तीं लाविले ॥३८॥
सकाम अथवा निष्काम । कर्मक्रिया दोंहीची सम ।
येथ वासनाचि विषम । सकामनिष्कामफलहेतू ॥३९॥
जेवीं कां स्वातीचें जळ । शिंपीमाजीं होय मुक्ताफळ ।
तेंचि सेवी जैं महाव्याळ । तैं हळाहळ होऊनि ठाके ॥२४०॥
तेवीं आपुली जे कां कल्पना । निष्कामें आणी मुक्तपणा ।
तेचि सकामत्वें जाणा । द्रुढबंधना उपजवी ॥४१॥
वेदु बोलिला जें स्वर्गफल । तें मुख्यत्वें नव्हे केवळ ।
जेवीं भेषज घ्यावया बाळ । देऊनि गूळ चाळविजे ॥४२॥
ओखद घेतलियापाठीं । क्षयरोगाची होय तुटी ।
परी बाळ हातींचा गूळ चाटी । ते नव्हे फळदृष्टी भेषजीं ॥४३॥
तेवीं वेदाचे मनोगतीं । स्वर्गफळाची अभिव्यक्ती ।
मूर्खासी द्यावया मुक्ती । स्वधर्मस्थिती लावितु ॥४४॥
म्हणसी कर्मवादि जे नर । वेद सांगती प्रवृत्तिपर ।
तो वेदार्थ निर्वत्तितत्पर । केवीं साचार मानावा ॥४५॥
श्रुत्यर्थ जैं प्रवृत्ति धरी । तैं वेदु झाला अनर्थकारी ।
ते प्रवृत्ति दूषूनि श्रीहरी । दावी निवृत्तिवरी वेदार्थ ॥४६॥
