तं वै प्रवयसं भिक्षुमवधूतमसज्जनाः ।
दृष्टवा पर्यभवन् भद्र बह्वीभिः परिभूतिभिः ॥३३॥
न करी देहमळक्षाळण । मुसलवत करी स्नान ।
यालागीं तो धूसरवर्ण । अवधूतपण या हेतू ॥५००॥;
ऐसा विचरतां पृथ्वीसी । अवचटें आला अवंतीसी ।
अतिवृद्ध आणि संन्यासी । अवधूतवेषी देखिला ॥१॥
संन्यास घेतलिया जाण । पूर्वभूमिका अवलोकन ।
एक वेळां करावी आपण । पद्धतिलेखन आचार्याचें ॥२॥
ते नगरींचे म्हणती जन । अरे हा कदर्यु ब्राह्मण ।
याचें हारपल्या धन । संन्यासी जाण हा झाला ॥३॥
हें ऐकोनियां अतिदुर्जन । त्यासभोंवते मीनले जाण ।
परस्परें दावूनि खूण । विरुद्ध छळण मांडिलें ॥४॥
त्यासी बहुसाल उपद्रवितां । क्षणार्ध पालट नव्हे चित्ता ।
क्रोधा न येचि सर्वथा । अतिवेवेकता महाधीरु ॥५॥
त्याच्या उपद्रवाची कथा । आणि त्याची सहनशीलता ।
तुज मी सांगेन तत्त्वतां । सावधानता अवधारीं ॥६॥
दृष्टि ठेवूनि येथींच्या अर्था । विवेकें कुशळ होय श्रोता ।
अर्थ धरी भावार्थता । शांति तत्वतां तो लाभे ॥७॥
विवेकचित्तचकोरचंद्रा । भागवतभाग्यें शुद्धमुद्रा ।
शांतिसौभाग्यनरेंद्रा । ऐक सुभद्रा उद्धवा ॥८॥
आकळावया निजशांतीसी । कृष्ण संबोधी उद्धवासी ।
ऐसें सावध करोनि त्यासी । म्हणे दशा ते ऐसी शांतीची ॥९॥
अवरोधितां जीविकेसी । सन्मान देतां अपमानेंसीं ।
जो सर्वथा न ये क्षोभासी । शांति त्यापाशीं तें ऐक ॥५१०॥;
