एतावानात्मसम्मोहो, यद्विकल्पस्तु केवले ।
आत्मन्नृते स्वमात्मानमवलम्बो न यस्य हि ॥३६॥
आत्मा केवळ नित्यमुक्त । त्रिगुण गुणांसी अतीत ।
नभाहूनि अतिअलिप्त । सदोदित पूर्णत्वें ॥६१॥
ब्रह्म अखंडदंडायमान । सर्वदा स्वानंदघन ।
ऐसें अलिप्तीं प्रपंचभान । तो मिथ्या जाण आरोपु ॥६२॥
आरोपासी अधिष्ठान । स्वयें परमात्मा आपण ।
यालागीं प्रपंचाचें भान । तेथेंचि जाण आभासे ॥६३॥
परमात्म्याहूनि भिन्न । प्रपंचासी नाहीं स्थान ।
यालागीं उत्पत्ति स्थिति निदान । तेथेंचि जाण आभासे ॥६४॥
जेवीं दोराचा सर्प पाहीं । दोरावेगळा न दिसे कंहीं ।
दोर सर्प झालाचि नाहीं । तरी त्याच्या ठायीं आभासे ॥६५॥
तेवीं निर्विकल्प पूर्ण ब्रह्म । नातळे रुप नाम गुण कर्म ।
तरी त्याच्या ठायीं मनोभ्रम । प्रपंच विषम परिकल्पी ॥६६॥
जेवीं दोरीं भासे मिथ्या सर्प । तेवीं ब्रह्मीं मिथ्या भवारोप ।
तेथ सुखदुःख भयकंप । तोही खटाटोप मायिक ॥६७॥
एवं प्रपंचाचें मिथ्या भान । वस्तु शुद्धत्वें स्वानंदघन ।
हें निर्दुष्ट केलें निरुपण । ब्रह्म परिपूर्ण अद्वय ॥६८॥
एवं नाना युक्तीं सुनिश्चित । ब्रह्म साधिलें अबाधित ।
हें न मानिती जे पंडित । तें मत खंडित श्रीकृष्ण ॥६९॥
