श्रीशुक उवाच -
इत्युद्धवेनात्यनुरक्तचेतसा, पृष्टो जगत्क्रीडनकः स्वशक्तिभिः ।
गृहीतशक्तित्रय ईश्वरेश्वरो, जगाद सप्रेममनोहरस्मितः ॥७॥
जो ज्ञानियांचा शिरोमणी । जो ब्रह्मचार्यां मुकुटमणी ।
जो योगियांमाजीं अग्रगणी । जो सिद्धासनीं वंदिजे ॥९६॥
जो ब्रह्मज्ञानाचा निजनिधी । जो स्वानंदबोधाचा उदधी ।
जो भूतदयेचा क्षीराब्धी । तो शुक स्वबोधीं बोलत ॥९७॥
पांडवकुळीं उदारकीर्ती । कौरवकुळीं तुझेनि भक्ती ।
धर्मस्थापक त्रिजगतीं । ऐक परीक्षिति सभाग्या ॥९८॥
जग जें भासे विचित्रपणें । तें जयाचें लीलाखेळणें ।
खेळणेंही स्वयें होणें । शेखीं अलिप्तपणें खेळवी ॥९९॥
विचित्र भासे जग जाण । ज्याचेनि अंगें क्रीडे संपूर्ण ।
जग ज्याचें क्रीडास्थान । जगा जगपण ज्याचेनि ॥२००॥
ऐसा ’जगत्क्रीडनक’ श्रीकृष्ण । जो ईश्वराचा ईश्वर आपण ।
मायादि तिन्ही गुण । ज्याचेनि पूर्ण प्रकाशती ॥१॥
मायागुणीं गुणावतार । जे उत्पत्तिस्थितिक्षयकर ।
ब्रह्मा आणि हरि हर । तेही आज्ञाधर जयाचे ॥२॥
ऐशिया श्रीकृष्णाप्रती । उद्धवें सप्रेम विनंती ।
केली अतिविनीतस्थितीं । तेणें श्रीपति तुष्टला ॥३॥
बहुतीं प्रार्थिला श्रीकृष्ण । तो आपुलाल्या कार्यार्थ जाण ।
उद्धवें केला विनीत प्रश्न । जगदुद्धरण उपकारी ॥४॥
उद्धवाचिया प्रश्नोक्तीं । तोषोनि तुष्टला श्रीपती ।
सुगमोपायें ब्रह्मप्राप्ती । ते साधनस्थिती सांगेल ॥५॥
भाळेभोळे सात्त्विक जन । सवेग पावती समाधान ।
तो उद्धवप्रश्नें श्रीकृष्ण । सोपें ब्रह्मज्ञान सांगत ॥६॥
ज्ञानमार्गीचे कापडी । जीवें सर्वस्वें घालूनि उडी ।
उद्धवप्रश्नाचे आवडीं । ब्रह्म जोडे जोडी सुगमत्वें ॥७॥
लेऊनियां मोहममतेची बेडी । जे पडिले अभिमानबांदवडीं ।
त्यांचीही सुटका धडफुडी । उद्धवें गाढी चिंतिली ॥८॥
उद्धवाचें भाग्य थोर । प्रश्न केला जगदुपकार ।
तेणें तुष्टला शार्ङगधर । अतिसादर बोलत ॥९॥
दीनोद्धाराचा प्रश्न । उद्धवें केला अतिगहन ।
तेणें संतोषोनि श्रीकृष्ण । हास्यवदन बोलत ॥२१०॥
कृष्णवदन अतिसुंदर । तेंही हास्ययुक्त मनोहर ।
अतिउल्हासें शार्ङगधर । गिरा गंभीर बोलत ॥११॥
