गेली ज्योती विझोनिया मग फुका फुंका तयाला किती,
ओता आत घृता, रचोनि समिधा प्रार्था फुलें वाहुनी
झालें स्थंडिल थंडगार मृत तें, ज्योती न ये आंतुनी,
चालूं द्या मग वेदघोष तुमचा, ती वेदिशला रिती.
गेली ती शुचिता, पवित्र झळके कोठोनि कांती तिथे ?
लावा दीपशता मशाल उजळा, कर्पूर जाळा उठा,
घंटा घूर पिटा, फुका मग फुका शंखा, नगारा पिटा
थट्टा ती मग वस्तुची ! सकळही कीं फोल छायाचि ते.
प्रीतिज्योति विलासिनीच ह्रदया टाकूनि गेल्यावरी
सारी भूप्रमदावली मग झटो, पेटेल कां ती तिथे ?
गेला जादु, पिशाच विश्व मग हें निस्सत्त्व छायेपरी
इंदू इंदु न तो; पिशाच विधुचें ! तारे, रवी हीं भुतें !
"जातां मी रविचंद्र येतिल जसे तैसेच"- कां गे अशी
कांते, निष्ठुर बोलुनी ह्रदय हें फाडूनिया टाकिशी ?
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
