'' .... ओ ! स्प्लेंडिड ! ब्यूटिफुल ! - छे ! वर्डसवर्थची कविता म्हणजे काय ! - मौज आहे ! फारच सुंदर, फारच उत्कृष्ट ! या महाकवीचें अंतःकरण किती प्रेमळ - अगदी मेणासारखें आहे नाहीं ? आनंदामध्यें इकडून तिकडे धिरट्या घालणार्‍या सूक्ष्म अशा किड्याला अगर मुंगीला, किंचित् कोणी अडथळा केला, तर या कवीच्या हदयाला लागलीच चटका बसून, अश्रूंनी डबडबलेले नेत्र त्याच्या कवितेंत ठिकठिकाणी कसे स्पष्ट दिसतात ! - हीच पहा की ' फूलपाखरुं ' ही कविता - किती बहारीची आहे ! ही एकच काय, वर्डसवर्थच्या सर्वच कविता गोड, मधुर, रसानें भरलेल्या आहेत ! - म्हणे माझी बहिण एमिलाईन आमच्या बागेंत बागडणार्‍या फूलपाखराला - त्याच्या पंखावर बसलेली धूळ प्रेमानें हळूच पुसावयालासुद्धां बोट लावीत नसे ! कां ? तर आपल्या नखाचा स्पर्श होऊन त्या बिचार्‍याचा नाजूक पंख कदाचित् दुखावेल - आणि त्याच्या आनंदाचा विरस होईल ! अहाहा ! वर्डसवर्थ कवीची सृष्टि, म्हणजे जिकडे तिकडे आनंद आहे ! धन्य तो कवि, आणी धन्य तो इंग्लंड देश ! खरोखर, अशा कवीच्या अघ्ययनानें खडक देखील मेण होऊन जाईल ! मग माणूस तर - अरे ! हें काय ? या पुस्तकांत हा ढेंकूण कोठून आला ? - हा थांब चोरा ! पळून जातोस काय ? अस्सा ! बरा सांपडलास ! आतां जा कसा पळून जातोस तो ! तरी म्हटलें सकाळी येवढें चावत काय होतें ! द्यावें याला खिडकीवाटें टाकून नाहीं ? - नको नाहीं तर, तसें नको ! कारण, हा पुनः घरांत येऊन चावेल ! चिरडून टाकूं ? इश ! हाताला उगीच घाण येईल अशानें ! मग ? - हां हां ! या दिव्यांतल्या चिमणीवाटें द्यावा आंत फेंकून ! म्हणजे चांगला भाजून मरेल ! पहा, पहा ! कसा चिकटून बसला आहे तो ! पडतो आहे का खालीं ? - स्स् ! हाय ! बोट जेवायची तयारी झाली ! - चला तर लवकर, - आपल्याला काय, जेवण झाल्यावर आणखी वर्डसवर्थ वाचूं !.... ''
१० जानेवारी १९१२
