पलीकडचा मी! (कूटकथा) / भाग २

कदाचित बेडला टेकून जमिनीवर बसल्या बसल्याच झोप लागून गेली की काय मला कुणास ठाऊक? पण खूपच गाढ, शांत झोप लागली होती. अशी झोप आख्या आयुष्यात पहिल्यांदाच लागली असेल. शांत, गाढ आणि अतिशय गूढ! जणू काही झोपेत माझ्या मनावरचं सगळं दडपण, ताण कुणीतरी एखाद्या पोत्यात भरला आणि ते पोते करकचून साखळीने बांधून समुद्रात मध्यभागी फेकून दिले जे थेट समुद्राच्या तळाशी जाऊन आदळले. म्हणूनच माझा मेंदू शांत झाला होता जागे झाल्यावर!!

पण मला जाग आली ती कसल्यातरी विचित्र आवाजाने. त्या काउंटरवरच्या माणसाने सांगितलेल्या त्या बंद असलेल्या खोलीतून कसले कसले चित्रविचित्र बोलण्याचे आवाज येऊ लागले.

वर्षानुवर्षे बंद असलेल्या खोलीतून अचानक असे आवाज का येत आहेत? मी उठलो. म्हटलं बघूया तरी, काय प्रकार आहे ते! भलतेच गूढ आणि विचित्र आवाज येत होते आतमधून!! की मुद्दाम मला घाबरवण्यासाठी कुणीतरी गंमत करतंय? पण मला इथे अनोळखी ठिकाणी इतक्या रात्री मुद्दाम घाबरवण्यासाठी कोण कशाला येईल? घड्याळात पाहिले, सव्वातीन वाजले होते, ट्यूबलाईट तसाच पांढराफटक प्रकाश देत होता.

दहा बारा जण एकमेकांशी बोलत बोलत होते असा आवाज होता तो, पण शब्द स्पष्ट ऐकू येत नव्हते, जणू मोठे भुंगे गुणगुण करत एकमेकांशी भांडत आहेत असा आवाज होता तो. पण आवाज खोलीतूनच येत होता. खोलीला कुलूप नव्हते. मी आताही कडी सहज उघडू शकत होतो पण कशाला विषाची परीक्षा घ्या? त्यापेक्षा खोलीत नेमकं काय चाललंय हे जाणून घ्यायचं असेल तर दाराला कान लावल्याशिवाय पर्याय नाही. नाहीतरी झोपायचं नाही आहे...

मी बाजूची खुर्ची दरवाज्याजवळ सरकवली, त्यावर बसलो आणि दरवाज्याला कान लावला. आता आवाज स्पष्ट ऐकू येऊ लागले.

"कंचा अपराध केलाय रं या येड्यानं?"

"आरं, त्यानं एका माणसाला दिलंय ढकलून पुलावरून खाली, सरळ झुक झुक झुक झुक आगीन गाडी च्या चाकांखाली! त्या माणसाचं डोस्कं आनं शरीर अलगच झालं की राव!"

"आसं व्हय? काय बात करतो!"

"आरं, पुढं ऐक, यानं ज्याला मारलं त्यो याचा मित्र व्हता म्हनं! यांचेकडे त्याचं पैकं उधार हुतं!"

"आनं त्याचाच खून केला व्हय यानं? लई हरामखोर हाय हा! आनं मंग, त्याच गाडीत बसून लपून छापून पळून गेला हा, पुढच्या स्टेशनात. एका लॉज वर राह्यला..."

हे काय चाललंय? मला घामच आला हे ऐकून! अंगभर काटे आले! कोण हे लोकं? या खोलीत काय करताय ते सगळे? यांना कसं माहीत हे सगळं?

"आरं, हा लॉजवर जाऊन लपून बसला होता, पण पोलिसांना याचा ताईत सापडला त्या माणसाच्या मढ्यावर! त्याच्यावर याचं नाव लिहिलं हुतं!! पोलिसांनी तडक जाऊन पकडलं त्याला, लॉजवर जाऊन, ठीक सकाळी पावणेचार वाजता. कोर्टात गुन्हा सिद्ध झाला आनं झाली याला जन्मठेप! काळकोठडीत आलाय ह्यो आता आपल्या संगं!"

मी घाबरून गळ्यात हात लावून पाहिलं. खरंच, गळ्यात ताईत नव्हता!! मग घड्याळात पाहिलं. साडेतीन वाजून गेलेले होते...

मी झोपेत आहे, स्वप्न पाहतोय की मला भास होत आहेत, काही म्हणजे काही कळत नव्हतं मला! माझ्या हृदयाची धडधड अचानक वाढली.

काय करावं? हे जे बोलताय ते खरं असेल तर पावणेचार वाजण्याच्या आत म्हणजे पोलीस येथे लॉजवर यायच्या आधी मी येथून पळून जावं का? आणि मी या आवाजांचे ऐकून नेमकं खाली उतरावं आणि पोलिसांना मी दिसलो तर? या आवाजांची मला पकडण्याची ही चाल तर नाही ना? खिडकीबाहेर पाहिल्यावर त्या काउंटरवरच्या माणसाचे शब्द आठवले की आज अमावस्या आहे. कुणी पिशाच्च तर नाही ना राहात या खोलीत? कदाचित मेलेल्या शिरीषचा की त्या मास्कवल्या माणसाचा आत्मा तर हे सगळे खेळ खेळत नसेल ना?

ते काहीही असलं तरी या आवाजांवर भरवसा ठेवायचा समजा ठरवला, तरीपण मला एक कळत नाहीए की मी तर लॉजच्या रजिस्टरवर खोटं नाव लिहिलंय? तर मग पोलीस माझा मग काढत इतक्या लवकर इथपर्यंत कसे येऊ शकतील? पण आता हा सगळा विचार करायची वेळ नाही! हे आवाज आणखी काय म्हणताय ते ऐकलं पाहिजे! पण हे आवाज मला वाचवण्याचा प्रयत्न करताहेत की फसवण्याचा? असा विचार करून ते आवाज मी पुन्हा ऐकू लागलो.

"आपल्यासोबत काळकोठडीत जो कुनीबी पहिल्यांदा येतो तो आपल्या सर्वांच्या हातचा लई मार खातो, काय रं!"

अच्छा, म्हणजे, येथे आतमध्ये मीच काळकोठडीत कैदी म्हणून नवीनच आलेलो दिसतो आहे आणि ते सर्वजण खोलीत असलेल्या मला बोलत आहेत आणि खरंच पुढे लगेचच मला खोलीतून माझाच आवाज ऐकू आला...

"नाही हो, मला नका मारू. मी परिस्थितीमुळे गुन्हेगार झालोय. मी काही जन्मापासून गुन्हेगार नाही..आधीच मला पोलिसांनी भरपूर मारलंय, आता पुन्हा मार खाण्याची शक्ती नाही माझ्यात!"

ते सर्वजण कुत्सितपणे खदाखदा हसायला लागले.

"तू जन्मापासून गुन्हेगार नाय म्हणतो, मंग आम्ही जन्मापासून गुन्हेगार जन्मलो का काय? कपाळावर अपराधी असा शिक्का छापून आम्ही जनमलो हुतो काय रं?"

"नाही, तसं नाही हो पण..."

"ते काय नाय. पकड रे याला...दोन जण हात धरा, दोन जण पाय पकडा याचे! आणि आम्ही चौघे याला मग देतो चोप!"

मी मार खातांनाचा माझाच असा असहाय्य अगतिक आवाज ऐकून मला मनाला आणि शरीराला असंख्य वेदना होऊ लागल्या. घड्याळ टिक टिक करतच होतं!!

दरवाज्याला लावलेला माझा कान हटत नव्हता. पावणेचार आता वाजणारच होते. आतमधला मी त्यांच्या पकडीतून सुटून पळण्याचा आवाज मला आला आणि अचानक माझ्या कानाला हादरे बसले कारण आत मधला मी त्या खोलीचा दरवाजा आतमधून ठोठावत होतो आणि बाहेरच्या मला विनंती करत होतो, " दरवाजा उघड रे, वाचव मला. तू काय आणि मी काय एकच आहोत रे! उघड दरवाजा लवकर! शिक्षा भोगण्यापासून बचाव करायचा असेल तर एकच मार्ग आहे, हा दरवाजा उघड! लवकर! वेळ कमी आहे! नाहीतर वेळ निघून जाईल किंवा तू तरी वेळेच्या आधी निघून जाशील!"

काय करावं आता? दरवाजा उघडावा का? उघडला तर काय होईल? नाही उघडला तर मी पोलिसांच्या हाती लागेल का? की मी हा दरवाजा उघडून आत खोलीत लपू नये म्हणून हा या सगळ्या अभद्र आवाजाचा खटाटोप चाललाय? एकापेक्षा एक असे हजार प्रश्न डोक्यात फेर धरून नाचू लागले...

आतमधून हसण्याचे आवाज आले,

"बघू तर खरं कोण वाचवतोय तुला? तो 'बाहेरचा तू' वाचवतो का तुला बघू! बाहेरचा तू खूप भेकड आहे, पळपूटा आहे, तो नाय दार उघडणार बघ!!"

दरवाज्यावर जोरजोरात थपडा पडू लागल्या. काय करू? दरवाजा उघडू की नको? माझा चेहरा घामेघूम! अंगावर भीतीने शहारे आले!!!

असा विचार करत असतांनाच पावणेचार वाजले आणि लॉजच्या माझ्या रूमच्या दरवाज्यावर बाहेरून थपडा पडू लागल्या. आता तर माझी भीतीने गाळणच उडाली. शरीरात प्रचंड भीतीची लहर!! काय प्रसंग आलाय हा माझ्या या आयुष्यात??

"उघड दरवाजा, आम्ही पोलीस! आम्हाला माहीत आहे तू आतमध्ये आहेस. तीन म्हणेपर्यंत दरवाजा उघड नाहीतर दरवाजा तोडला जाईल!"

बापरे, म्हणजे हे सगळे मधले आवाज खरं बोलताय तर! मला त्या खोलीचा दरवाजा उघडलाच पाहिजे, नाहीतर मी पोलिसांच्या हाती लागेल. बघू तरी, तो "पलीकडचा मी" काय म्हणतोय नेमका? कारण आता जास्त विचार करत बसायला वेळ कुठे होता??

मी झटकन त्या खोलीची कडी उघडली. आतमध्ये शिरलो. पटकन पहिल्याप्रथम ते दार लगेच आतून कडी लावून बंद केले आणि पोलिसांचा दार ठोठावण्याचा आवाज अचानक बंद झाला, जणू काही मी एका नव्या खोलीत नव्हे तर एका वेगळ्याच नव्या जगातच शिरलो होतो...