இந்து மதத்தில், “மங்லிக் நபர்” என்ற கருத்து உள்ளது. ஒரு மங்லிக் நபர் என்பவர் சாதகமற்ற மற்றும் திருமனத்திற்கு பொருத்தம் இல்லாத நபராகக் கருதப்படுகிறார். ஒரு மங்லிக் நபர் மற்றும் ஒரு மங்லிக் அல்லாத நபரின் திருமணம் அச்சுறுத்தலான விளைவுகளைத் தருகிறது மற்றும் பெரும்பாலும் அவர்களது கணவன் அல்லது மனைவியின் மரணத்துடன் முடிவடைகிறது என்ற பல்வேறு கட்டுக் கதைகள் உள்ளன.
இந்தத் திருமணங்களின் எதிர்மறையான விளைவுகளை இரண்டு முறைகளின் மூலம் மட்டுமே செய்ய முடியும்.
1. இரண்டு மங்லிக் நபர்களுக்கு இடையிலான திருமணம்.
2. “கும்ப விவாஹா” என்று அழைக்கப்படும் ஒரு விழாவின் மூலம், அதாவது ஒரு புனித மரம் (வாழை மரம்,, ஒரு பீப்பல் மரம் அல்லது ஒரு அத்தி மரம் ) விஷ்ணுவின் சிலை அல்லது பலியிடப்பட்ட மிருகத்திற்கு ஒரு மங்லிக் நபர் “திருமணம்” செய்தல்.
கதை இப்படித்தான் செல்கிறது: -
காந்தாரி ஒரு மங்லிக் ஆவார். எதிர்மறையான இந்த விளைவுகளிலிருந்து விடுபட, காந்தாரி முதலில் ஆடு ஒன்றை மணந்தார், த்ரிதராஷ்டிரரை திருமணம் செய்து கொள்வதற்கு முன்பு. த்ரித்ராஷ்டிரா ஒரு மங்லிக் அல்லாதவர் என்பதால், திருமணத்திற்கு முன்பு ஆடுகளை பலியிட்ட பின்னரே த்ரிதராஷ்டிரரை திருமணம் செய்து கொள்வது அவசியம் என்று அவரது குடும்பத்தினர் நம்பினர்.
த்ரிதராஷ்டிரர் தனது திருமணத்திற்குப் பிறகு இந்த சம்பவத்தைப் பற்றி அறிந்து கொண்டார், அவர் அதை அறிந்து கொள்வதில் மிகுந்த கோபமடைந்தார், ஏனெனில் காந்தாரியின் ரகசிய முதல் திருமணம் தொழில்நுட்ப ரீதியாக அவரை தனது இரண்டாவது கணவராக மாற்றியது. அவர் ஒரு விதவையை தான் மணந்தோம் என்பதை நினைத்து அவர் சிரித்தார்.
அவர் பழிவாங்க நினைத்தார், காந்தரியின் குடும்பத்தை சிறையில் அடைக்க முடிவு செய்தார் (அவரது தந்தை, மன்னர் சுபாலா மற்றும் அவரது 100 சகோதரர்கள் உட்பட). அவர் கொண்டு வந்த தண்டனை என்னவென்றால் அவர்களைப் படிப்படியாக பட்டினி கிடக்கச் செய்வதாகும். இதனால், ஒவ்வொருவருக்கும் தினமும் சாப்பிட ஒரு கையளவு அரிசி மட்டுமே வழங்கப்பட்டது. அவர்கள் அனைவரும் வெறும் ஒரு கையளவு அரிசியுடன் உயிர் வாழ்வது என்பது சாத்தியமில்லை என்பதை சுபாலா உணர்ந்தார். இவ்வாறு அவர் தனது எல்லா மகன்களுக்கும் மேலாக சகுனியைத் தேர்ந்தெடுத்தார் (ஏனென்றால் அவர் அனைவரையும் விட இளையவர் மற்றும் புத்திசாலி), அவர்கள் அனைவரும் தங்களது உணவின் பங்கை தியாகம் செய்தனர், இதனால் குறைந்தபட்சம் ஒருவர் உயிர்வாழவும் பின்னர் த்ரித்ராஷ்டிராவிடம் பழிவாங்கவும் முடியும் என்பதால். பழிவாங்குவதை அவர் எப்போதும் நினைவில் வைத்திருப்பார் என்பதை உறுதிப்படுத்த, அவரது தந்தை தனது காலை முறித்தார். ஷகுனியை பொதுவாகக் குறிக்கும் நிரந்தர மூட்டுக்கு இதுவே காரணம் ஆகும்.
சகுனியின் 99 சகோதரர்களும் சிறையில் இறந்தனர். சுபாலா, அவரது மரணக் கட்டிலில், ஷகுனியை விடுவித்து, அவரைக் கவனித்துக் கொள்ளும்படி த்ரித்ராஷ்டிரரிடம் வேண்டுகோள் விடுத்தார், தனது மகன், த்ரிதராஷ்டிரரின் மகன்களை எப்போதும் கவனித்துக்கொள்வார், பாதுகாப்பார் என்று உறுதியளித்தார் (த்ரித்ராஷ்டிரா மற்றும் காந்தாரி இருவரும் பார்க்க முடியாததால்). த்ரித்ராஷ்டிரா உருகி சுபாலாவின் கோரிக்கையை நிறைவேற்ற ஒப்புக்கொண்டார். வாக்குறுதி அளித்தபடி, சகுனி அனைத்து நூறு கௌரவர்களின் பாதுகாவலரானார். அவர் அனைவருக்கும் மிகவும் நெருக்கமானவர், குறிப்பாக துரியோதனனிடம் பாசமாக இருந்தார். காலப்போக்கில், அவர் அவர்களின் மிகவும் நம்பகமான நபராக ஆனார். பாக்குவர்களைப் பற்றிய வெறுப்பு மற்றும் பொல்லாத எண்ணங்களை அவர்கள் அனைத்திலும் ஊக்குவிக்க ஷகுனி இந்த நம்பிக்கையைப் பயன்படுத்தினார். அவர் பாண்டவர்களுக்கு எதிராக அவர்களைத் தூண்டினார். இந்த வெறுப்பு, பொறாமை மற்றும் கோபம் படிப்படியாக பெரிதாகி, மகாபாரதத்தின் யுதா, ஹஸ்தினாபூரின் அழிவு மற்றும் 100 கௌரவர்களின் மரணம் ஆகியவை த்ரித்ராஷ்டிராவின் குடும்பத்தை அழித்தன. ஷகுனி தனது தந்தையின் வாக்குறுதியை நிறைவேற்றியதுடன், அவரது குடும்பத்தின் துரதிர்ஷ்டவசமான மரணங்களுக்கு பழிவாங்கினார்.
கதையின் நம்பகத்தன்மையை கேள்விக்குள்ளாக்கி, அதன் குறிப்பைக் கேட்கும் அனைவருக்கும்: -
- முதலாவதாக, மதக் கதைகள் எதுவும் உண்மை என்று நிரூபிக்க முடியாது. மகாபாரதம் உண்மையில் நடந்ததா இல்லையா என்று கூட அறிஞர்கள் கேள்வி எழுப்புகிறார்கள். எனவே நம்பகத்தன்மை பற்றிய விவாதம் பயனற்றது, ஏனென்றால் மகாபாரதத்தில் கூட தன்னை உண்மை என்று நிரூபிக்க போதுமான சான்றுகள் இல்லை (ஹஸ்தினாபூர் மற்றும் காந்தர் போன்ற இடங்களின் பெயர்கள் உண்மை மற்றும் சில வானியல் கணக்கீடுகள் தவிர). பார்பிரிகா போன்ற கதைகள் மகாபாரதத்தின் முழு போரையும் கண்டன, தன்னைத் தலை துண்டித்து ஒரு மலையின் மேல் வைத்திருந்தாலும் சந்தேகத்திற்குரியது. உயிரியலில் விதிவிலக்குகள் இருப்பதாக ஒருவர் நம்புகிறார், ஆனால் விதிவிலக்குகள் தர்க்கத்தால் ஆதரிக்கப்பட வேண்டும். எனவே நம்பிக்கைகள் மற்றும் தர்க்கங்களுக்கு இடையில் நிறைய வித்தியாசம் உள்ளது. ஒன்று மற்றவரின் ஆதரவு தேவையில்லை.
- இந்த கதைகள் தலைமுறை தலைமுறையாக வாய்வழியாக அனுப்பப்பட்டன. மகாபாரதத்தில் இன்றைய இந்தியாவிற்கு அப்பால் பரவிய கதாபாத்திரங்கள் (காந்தரைச் சேர்ந்த சகுனி, அதாவது தற்போதைய ஆப்கானிஸ்தான் போன்றவை) சம்பந்தப்பட்டு இருப்பதால், அவர்களை விமர்சிப்பதற்குப் பதிலாக அவர்களிடம் அனுதாபம் காட்டிய கதாபாத்திரங்களின் தோற்ற இடங்கள் (எ.கா. ராவணன் இந்தியாவிலும் இலங்கையிலும் சில இடங்களில் வழிபடுகிறார்) . கதைகள் இப்படித்தான் சேர்க்கப்படுகின்றன. வழக்கமாக மதக் கதைகள் பக்கச்சார்பானவை, மற்ற பக்கங்களின் அம்சங்களைக் காட்டாது. இதனால் தான் ஒவ்வொரு கதாபாத்திரத்திற்கும் அதன் அடித்தளங்களும் குறைவாக அறியப்பட்ட கதைகளும் உள்ளன. ஏனென்றால், மகாபாரதத்தை தொகுக்கும்போது, அந்தக் கதைகள் மட்டுமே சேர்க்கப்பட்டன, அவை முழு பிராந்தியத்திலும் பொதுவானவை. எனவே, வேறுபட்ட மற்றும் நாங்கள் அசாதாரணமான கதைகள் அகற்றப்பட்டன (ஷகுனியின் கதை இறுதித் தொகுப்பில் இல்லை).
- முதலில் வியாசர் எழுதிய புத்தகத்தில் 8800 வசனங்கள் இருந்தன, அவை வெற்றியைக் கையாளும் தொகுப்பு. பின்னர் இவை 24000 வசனங்களாக உயர்த்தப்பட்டன- பாரத் பழங்குடியினருக்குப் பிறகு பாரதம் என்று அறியப்பட்டது. மகாபாரதத்தின் இறுதித் தொகுப்பில்: 1 லட்சம் வசனங்கள் சேர்க்கப்பட்டன (அசல் அளவை விட நிறைய அதிகம்) அவை மகாபாரதம் அல்லது சதாசஹஸ்ரி சம்ஹிதா என்று அறியப்பட்டன. மகாபாரதம் தொடர்ந்து திருத்தம் செய்து கொண்டிருந்தது. அதில் அஸ்திகா பர்வா அல்லது அஸ்திகா புராணம் சேர்க்கப்பட்டது, ரோமஹர்ஷனாவின் புஷ்ய புராணம் அதில் சேர்க்கப்பட்டது, இன்று பர்வா சங்கரா பர்வாவும் இதில் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. ஆரணி பர்வாவை அகற்றுவதும் நடந்தது. இந்த சேர்க்கப்பட்ட கதைகள் பல எச்சரிக்கைக் கதைகள். சில நேரங்களில் இந்த கதைகள் ஒருவருக்கொருவர் முரண்படுகின்றன (எ.கா. பாசா பாரத பீமாவின் வாழ்க்கையில் நான்கு முயற்சிகளை பட்டியலிடுகிறது; ஆனால் வியாஸ் மகாபாரதம் ஒரு முயற்சியைக் கூறுகிறது).
- மகாபாரதம் அதன் இறுதி வடிவத்தை குப்தா காலத்தின் ஆரம்பத்தில் (நான்காம் நூற்றாண்டில்)
கடிதம் ஆகியவை சரியானதாக பாதுகாக்கப்பட வேண்டிய வேதங்களைப் போலல்லாமல், காவியம் ஒரு பிரபலமான படைப்பாகும், இது மொழி மற்றும் பாணியில் ஏற்படும் மாற்றங்களுக்கு தவிர்க்க முடியாமல் ஒத்துப்போகிறது. எனவே, அந்த தலைமுறையின் எழுத்தாளர்களால் அதில் பல சேர்த்தல்கள் செய்யப்பட்டன. அதனால் தான் உண்மையானவை விவாதத்திற்குரியவை ஆகும்.
ஆமாம், ஷகுனி பயன்படுத்திய பகடை அவரது மரணத்திற்குப் பிறகு ஷகுனியின் தந்தையின் முதுகு / தொடை எலும்பால் ஆனது என்று ஒரு கதை உள்ளது. ஆனால், இந்த கதை மகாபாரதத்தில் எந்த இடத்திலும் காணவில்லை, ஏனெனில் இந்த துணைப் பிரிவுகள் அனைத்தும் பின்னர் வெவ்வேறு எழுத்தாளர்களால் உருவாக்கப்பட்டன.
