संत अबू हसन म्हणायचे, “त्याच फकीरचे आयुष्य सार्थक आहे, जो आपल्या सत्संग आणि प्रवचनांद्वारे लोकांना चांगुलपणासाठी उद्युक्त करण्यास तयार आहे. फकीर समाजाने दिलेले अन्न खात असल्याने त्याने समाजाला उपदेश करून आपले कर्तव्य बजावले पाहिजे."
संत अबू हसन जिथे जायचे तिथे लोक त्याच्या दर्शनासाठी तिथे पोहोचत असत. त्यांनी त्यांच्या समस्या जाणून घेतल्या आणि त्या सोडवण्याचे मार्ग शोधले. ते त्यांना व्यसने सोडून देण्याची , कोणाशीही गैरवर्तन न करण्याची आणि साधे जीवन जगण्यासाठी त्यांना प्रेरणा देत.
ते त्यांना दररोज काही वेळ दुःखी आणि आजारी लोकांची सेवा करण्यास सांगत असत.
एक दिवस ते जंगलात नमाज अदा करत होते तेव्हा ते म्हणाले, "या अल्लाह! वाईट लोकांवर दया कर आणि जे व्यसनांमुळे ग्रस्त आहेत, जे वाईट कामांमध्ये त्यांचा वेळ वाया घालवतात त्यांना बुद्धी दे की त्यांनी चांगल्या गोष्टी करायला सुरुवात करावी. "
जेव्हा त्याच्या शिष्याने हे ऐकले, तेव्हा त्याने विचारले, "उस्ताद! सर्व फकीर नेहमी चांगल्या लोकांसाठी दुआ करतात, तुम्ही वाईट लोकांसाठी दुआ का करत होता?"
शिष्याचे ऐकून अबू हसन म्हणाले, "अरे वेड्या! चांगल्या लोकांना आधीच देवाचे आशीर्वाद मिळाले आहेत. म्हणून ते चांगले आहेत. जे वाईट आहेत त्यांना खरी दुआ आवश्यक आहे. म्हणूनच मी नेहमी अल्लाकडे दुआ करतो की वाईट लोकांवर दया कर."
