जयंता पेपर लिहून उठला. सारी मुले निघाली ; परंतु जयंता एकदम घेरी येऊन पडला. मित्र धावले. त्यांनी त्याला उचलले. एक टॅक्सी करुन ते त्याला घरी घेऊन आले.
“काय झाले ?” गंगूने घाबरुन विचारले.
“घेरी आली होती.” मित्र म्हणाले.
ते मित्र गेले. गंगू भावाजवळ बसली. तिच्या डोळ्यांत अश्रू होते. वडूल कामावर गेले होते. भावंडे शाळेतून अजून आली नव्हती. आई दळण घेऊन गेली होती. गंगू एकटी होती.
“जयंता, जयंता” तिने हाका मारल्या. तिचे डोळे भरुन आले होते. थोड्या वेळाने आई आली.
“बाळ, जयंता” आईने हाक मारली.
जयंता शुद्धीवर आला. त्याने डोळे उघडले. तो एकदम उठला. त्याने आईला मिठी मारली.
“मला मृत्यू नेणार नाही.” तो म्हणाला.
“पडून राहा बाळ” आई म्हणाली.
“तुझ्या मांडीवर निजतो.”
“ठेव डोके.”
“आई, डॉक्टरला आणू ?” गंगूने विचारले.
“गंगू, डॉक्टरला कशाला ? गरिबाला डॉक्टर नकोत. ते पैसे घरी उपयोगी पडतील.” जयंता म्हणाला.
“बाळ, डॉक्टरला आणू दे हो” आईने समजूत घातली. गंगू गेली आणि थोड्या वेळाने ती डॉक्टरांना घेऊन आली. त्यांनी तपासले.
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
Please join our telegram group for more such stories and updates.