சங்கம வம்சம் 15 ஆம் நூற்றாண்டு வரை ஆட்சி செய்த விஜய நகரத்தின் முதல் பேரரசாகும் .

ஹொய்சாளர்களுடன் நெருங்கிய தொடர்பில் இருந்த யாது குடும்பத்தைச் சேர்ந்த சங்கமத்தின் பெயரால் சங்கம வம்சத்துக்குப் பெயரிடப்பட்டது . சங்கம வம்சம் என்பது ஹரிஹர , கம்ப , புக்கா , மாரப்பா மற்றும் முத்தப்பா என்ற அவரது வாரிசுகளின் சாகுபடியாகும் . சங்கம ஹொய்சாள மன்னர்களின் கீழ் ஆளுநராக இருந்தார் மற்றும் ஷிமோகாவைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளுக்குப் பொறுப்பாளராக இருந்தார் . சங்கமத்திற்குப் பிறகு , அவரது மூத்த மகன் ஹரிஹர ஹொய்சாள மன்னன் வீர பல்லாலால் பெரிய மாகாண ஆளுநராக அல்லது ' மகாமண்டலேஸ்வரா ' வாக நியமிக்கப்பட்டார் . மேலும் , அவரது ராஜ்ஜியத்தின் வடக்குப் பகுதியை மேற்பார்வையிடும் அதிகாரம் அவருக்கு வழங்கப்பட்டது .

விஜய நகரப் பேரரசின் அடித்தளம் குறித்து சங்கம வம்சம் கூறப்பட்டுள்ளது . முகமது துக்ளக்கின் அதிகாரம் தக்காணத்தில் குறைந்து கொண்டிருந்த காலகட்டத்தில் , ஹரிஹராவும் அவரது சகோதரர் புக்காவும் 1336 இல் கிருஷ்ணா நதிக்கும் துங்கபத்ரா நதிக்கும் இடைப்பட்ட பகுதியில் தங்கள் சுதந்திர அரசை நிறுவினர் . துங்கபத்ரா நதியின் தென்கரையில் , அவர்களின் தலைநகரம் விஜய நகரம் என்ற பெயரில் நிறுவப்பட்டது . வரலாற்றின் படி , ஹக்கா மற்றும் முதலாம் வீர ஹரிஹரா என்றும் அழைக்கப்படும் முதலாம் ஹரிஹரன் ( 1336 - 1356 சி.இ ) விஜய நகரப் பேரரசின் தோற்றுவாய் ஆவார் . அதன்பிறகு வரவிருக்கும் அதிகாரத்திற்குப் பிறகு , அவர் இன்றைய கர்நாடகாவின் மேற்குக் கடற்கரையில் உள்ள பர்குருவில் ஒரு கோட்டையைக் கட்டினார் . 1339 ஆம் ஆண்டு அனந்த்பூர் மாவட்டத்தில் உள்ள குட்டியில் இருந்து அவர் இன்றைய கர்நாடகாவின் வடக்குப் பகுதிகளை நிர்வகித்தார் என்று கல்வெட்டுகள் குறிப்பிடுகின்றன . அவருடைய காலத்தின் கன்னட எழுத்துக்கள் அவரை கர்நாடக வித்யா விலாஸ் ( சிறந்த அறிவு மற்றும் திறமைகளில் தேர்ச்சி பெற்றவர் ) , பாஷேகெடப்புவராயரகந்தா ( அவர்களின் விரோதி ) என்று விவரிக்கின்றன . தங்கள் உறுதிமொழியைத் தக்கவைக்காத நிலப்பிரபுக்கள் ) , அரிராயவிபாதா (எதிரி அரசர்களுக்கு நெருப்பு ) . அவரது சகோதரர்களில் , கம்பனா நெல்லூர் மாகாணத்திற்கு தலைமை தாங்கினார் , முட்பா முலபகலு பகுதியை ஆட்சி செய்தார் , மாரப்பா சந்திர குட்டியை மேற்பார்வையிட்டார் மற்றும் புக்கா ராயா அவரது அதிகாரத்தில் இருந்தார் . அவரது அசல் இராணுவச் சுரண்டல்கள் துங்கபத்ரா ஆற்றின் பள்ளத்தாக்கு மீது அவரது அதிகாரத்தை நிலைநிறுத்தியது , அதே நேரத்தில் அவர் கொங்கன் மற்றும் மலபார் கடற்கரையின் திட்டவட்டமான பகுதிகளுக்கு தனது அதிகாரத்தை சீராக விரிவுபடுத்தினார் . முதலாம் ஹரிஹரன் கூட்டாட்சி நிர்வாக அமைப்பு மற்றும் முறையான உயர்வு , அமைதி , செல்வம் மற்றும் பாதுகாப்பை தனது குடிமக்களுக்கு ஏற்படுத்துவதில் அங்கீகாரம் பெற்றவர் .

சங்கம வம்சத்தின் ஐந்து ஆட்சியாளர்களில் ( பஞ்சசங்கமங்கள் ) மிகவும் புகழ்பெற்றவராக விளங்கிய முதலாம் புக்காவால் முதலாம் ஹரிஹர ஏறினார் . வாரங்கல் அரசர் முகமது பின் துக்ளக்கால் கைப்பற்றப்பட்ட பிறகு , புக்காவும் அவரது சகோதரரும் சிறைபிடிக்கப்பட்டு டெல்லிக்கு தூக்கி எறியப்பட்டனர் . இருவரும் இஸ்லாத்தை மாற்றியமைக்க வற்புறுத்தப்பட்டனர் . புக்காவும் அவரது சகோதரரும் இறுதியில் ஓடிப்போய் தங்கள் இந்து மரபுகளைப் பராமரித்து , பிராமண முனிவர் வித்யாரண்யரின் அதிகாரத்தின் கீழ் விஜய நகரப் பேரரசை நிறுவினர் . சகோதரர்கள் ஹொய்சாளப் பேரரசுடன் இணைந்திருந்ததாகவும் , தற்போதைய கர்நாடகாவில் ஹம்பி பிரதேசத்திற்கு அருகில் பிறந்ததாகவும் , இயற்கையான முன்னேற்றத்தால் ஹொய்சாலா மாகாணத்தின் வழித்தோன்றல்கள் என்றும் மேலும் ஒரு விளக்கம் கூறுகிறது .

புக்கா ராயரின் ஆட்சியின் கீழ் , தென்னிந்தியாவின் பெரும்பான்மையான பேரரசுகளை புக்க ராய அடிபணியச் செய்ததால் , பிரதேசம் செழித்து வளர்ந்தது , அடிக்கடி சாம்ராஜ்ஜியத்தின் நிலப்பரப்பை ஏற்றியது . அவர் 1360 வாக்கில் ஆற்காட்டின் சம்புவராய இராஜ்ஜியம் மற்றும் கொண்டவீடு ரெட்டிகளை வென்றார் , மேலும் பெனுகொண்டாவைச் சுற்றியுள்ள மாவட்டமும் கைப்பற்றப்பட்டது . புக்கா 1371 இல் மதுரை சுல்தானகத்தை கைப்பற்றி தனது மாகாணத்தை தெற்கே ராமேஸ்வரம் வரை வரம்பற்றார் . ஒரிசா ( ஓரியா ) இராஜ்ஜியத்தில் அவர்களின் முயற்சிகள் பதிவு செய்யப்பட்டபோது அவரது மகன் குமார கமாப்னா அவருடன் சிலுவைப் போர் புரிந்தார் .

புக்க ராயரின் ஆட்சியின் போது பஹ்மனி சுல்தான்களுடனும் மோதல்கள் ஏற்பட்டன . முதலாம் முஹம்மது காலத்திலும் மற்றொன்று முஜாஹித் காலத்திலும் இருந்தது . புக்கா தனது ஆட்சிக் காலத்தில் சீனாவுக்கும் ஆபரேஷன் அனுப்பியதாகச் சொல்லப்படுகிறது . புக்கா 1380 இல் இறந்தார் மற்றும் இரண்டாம் ஹரிஹரன் மன்னர் ஆனார் . போர் மற்றும் உள்நாட்டு வேறுபாடுகளுடன் , புக்கா இன்னும் நகரத்தின் உள் மேம்பாட்டிற்கு உதவ முடிந்தது . அவரது ஆட்சியின் போது குறிப்பிடத்தக்க இலக்கியப் படைப்புகளும் பதிக்கப்பட்டன . எண்ணற்ற அறிஞர்கள் வித்யாரண்யர் மற்றும் சயனா ஆகியோரின் மேற்பார்வையில் வாழ்ந்து வந்தனர் . வேதங்கள் , பிராமணங்கள் மற்றும் ஆரண்யகங்கள் பற்றிய சயனாவின் விளக்கம் புக்காவின் உதவியுடன் எழுதப்பட்டது .

புக்க ராயரின் வாரிசான இரண்டாம் ஹரிஹரர் , வைதிகமார்க ஸ்தாபனாச்சாரியார் மற்றும் வேதமார்க பிரவர்தகா என்ற பதவிகளைப் பெற்றார் . அவரது ஆட்சியின் போது , இரண்டாம் ஹரிஹர , நெல்லூர் மற்றும் கலிங்கத்தின் மத்தியில் கடலோர ஆந்திரா மீது அதிகாரத்திற்காக கொண்டவீடு ரெட்டிகளுக்கு எதிராக மோதலில் ராஜ்ஜியத்தின் மாகாணத்தை விரிவுபடுத்தினார் . கொண்டவிடுவின் ரெட்டிகளிடமிருந்து , இரண்டாம் ஹரிஹரன் அத்தங்கி மற்றும் ஸ்ரீசைலம் பகுதிகளையும் , கிருஷ்ணா நதியின் தெற்கே தீபகற்பத்தை இணைக்கும் மாகாணத்தின் பெரும்பகுதியையும் கைப்பற்றினார் , இது இறுதியில் தெலுங்கானாவில் ராச்சகொண்டாவின் வேலமாக்களுடன் மோதல்களுக்கு வழிவகுக்கும் . இரண்டாம் ஹரிஹரன் 1378 இல் முஜாஹித் பஹ்மானியின் மறைவின் பயனைப் பெற்றார் மற்றும் வடமேற்கில் தனது அதிகாரத்தை முழுமையாகப் பெற்றார் , கோவா , சாவுல் மற்றும் தபோல் துறைமுகங்களைத் திட்டமிட்டார் . ஹம்பி என்று பிரபலமாக அறியப்படும் தலைநகர் விஜய நகரத்தில் இருந்து இரண்டாம் ஹரிஹரன் ஈர்க்கப்பட்டார் .

இரண்டாம் ஹரிஹரருக்குப் பிறகு , விருபாக்ஷ ராயா அரியணை ஏறினார் . அவர் சில மாதங்கள் ஆட்சி செய்ததால் , விருபாக்ஷாவின் மேலாதிக்கம் குறிப்பிடத்தக்க நிகழ்வுகள் அல்லது மாற்றங்களுடன் காணப்படவில்லை , இருப்பினும் பயணி ஃபெர்னாவ் நுனிஸ் குறிப்பிட்டது , விருபாக்ஷ ராயா ராஜ்ஜியத்தின் நிலத்தை கோவா , சால் மற்றும் டாபோல் போன்ற முகமதியர்களிடம் இழந்தார் . மேலும் விருபாக்ஷா தீங்கிழைத்தவர் . விருபாக்ஷாவிற்குப் பிறகு சங்கம வம்சத்தின் பிற்கால ஆட்சியாளர் இரண்டாம் புக்க ராயா ( 1405 - 1406 சி. இ ) ஆவார் . அவர் தனது சகோதரர் தேவ ராயரால் அகற்றப்படுவதற்கு முன்பு சிறிது காலம் ஆட்சி செய்தார் . இரண்டாம் ஹரிஹரரின் மறைவுக்குப் பிறகு அவரது மகன்களிடையே மோதல் ஏற்பட்டது . விஜய நகரப் பேரரசின் சிம்மாசனம் , இதில் முதலாம் தேவ ராயா இறுதியில் வெற்றியாளராக மாறினார் . அவரது ஆட்சி முழுவதும் , தேவ ராயா தெலுங்கானாவின் வேலமாக்கள் , குல்பர்காவின் பஹ்மனி சுல்தான் மற்றும் கொண்டவிடுவின் ரெட்டிகள் மற்றும் கலிங்கத்தின் கஜப்திகளுடன் இடைவிடாமல் போரிட்டார் . அப்படியிருந்தும் , தேவ ராயா தன்னால் கட்டுப்படுத்தப்பட்ட மகத்தான நிலப்பரப்பை திறமையாக நிர்வகித்தார் . அவரது மறைவுக்குப் பிறகு , தேவ ராயருக்குப் பிறகு அவரது மகன்களான ராமச்சந்திர ராயரும் வீர விஜய புக்க ராயரும் பதவியேற்றனர் .

விஜய ராயருக்குப் பிறகு இரண்டாம் தேவ ராயா அரியணை ஏறினார் மற்றும் அவரது கட்டுப்பாட்டின் போது , 1432 இல் கோண்டாவிடு மீதான படையெடுப்பில் இரண்டாம் தேவ ராயா வெற்றி பெற்றார் , பஹாமனிகளின் முதலாம் அகமது ஷா - வின் படையெடுப்புகளை முறியடித்தார் மற்றும் 1436 இல் முட்கல் கோட்டையைப் பாதுகாத்தார் , ஆனால் ராய்ச்சூரில் ஒரு சில பகுதிகளை இழந்தார் . 1443 இல் டோப் , 1427 , 1436 மற்றும் 1441 ஆம் ஆண்டுகளில் ஒரிசாவின் கஜபதியை மூன்று முறை முறியடித்து , ராஜமஹேந்திரியின் ரெட்டி இராஜ்ஜியத்தை அதன் முந்தைய ஏற்பாட்டில் புதுப்பித்து , சுல்தான் அலா – உத் - தினுடன் ( கிருஷ்ணா மற்றும் ராய்ச்சூர் கோட்டைகளை மையமாகக் கொண்டு மல்யுத்தம் செய்தார் - துங்கபத்ரா டோப் ) மற்றும் கேரளாவிற்கு அப்பால் நீடித்தார் , அங்கு அவர் குயிலோனின் ஆட்சியாளரையும் மற்ற ஆட்சியாளர்களையும் தோற்கடித்தார் . அவர் லங்காவைத் தாக்கி அங்கு வளமான அஞ்சலிகளை இயற்றினார் . இரண்டாம் தேவ ராயர் விஜய நகரப் பேரரசை ஒரிசாவிலிருந்து மலபார் வரையிலும் , சிலோனை குல்பர்கா வரையிலும் , தென்னிந்தியாவின் பல துறைமுகங்களையும் கவர்ந்தார் . ஆயினும்கூட , பஹ்மனி சாம்ராஜ்ஜியங்களுடனான பிரச்சினை தீர்மானிக்கப்படவில்லை மற்றும் இரண்டு ராஜ்ஜியங்களும் இரண்டாம் தேவ ராயரின் இறையாண்மை முழுவதும் ஒருவருக்கொருவர் விரோதமாக நீடித்தன . பஹாமனி படையெடுப்புகள் பயனற்றவை மற்றும் இறுதியில் பஹாமனி இறையாண்மையான முதலாம் அஹ்மத் ஷா 1426 இல் பேரரசின் படையெடுப்பின் போது தனது தலைநகரை பிடருக்கு நகர்த்தினார் . அவரது ஆட்சியின் முடிவில் , இரண்டாம் தேவ ராயர் தென்னிந்தியா முழுவதையும் கைப்பற்றுவதிலும் , பேரரசை வெளிப்படுத்துவதிலும் வெற்றி பெற்றார் . செல்வச் செழிப்பின் பொற்காலமாக மாற்றினார் .

மல்லிகார்ஜுன ராயா , இரண்டாம் தேவராயரின் மகன் , அவர் விஜய நகரப் பேரரசு முழுவதும் செழுமையையும் , சங்கம வம்சத்திற்கு ஒரு பொற்காலத்தையும் கொண்டு வந்தார் . அவரது ஆட்சியின் தொடக்கத்தில் அவர் பஹாமனி சுல்தான் மற்றும் இந்து இராஜ்ஜியமான ஒரிசாவின் ராஜா ஆகியோரின் தாக்குதல்களிலிருந்து சாம்ராஜ்ஜியத்தை பாதுகாத்தார் , ஆனால் பின்னர் அது தொடர்ச்சியான தோல்விகளால் வெளிப்படுத்தப்பட்டது . கஜபதிகள் 1454 இல் ராஜமகேந்திரியையும் , 1463 இல் உதயகிரியையும் சந்திரகிரியையும் கைப்பற்றினர் . மற்றும் பஹாமனி வம்சம் 1450 இல் விஜய நகரப் பேரரசின் பெரும்பகுதியைக் கைப்பற்றியது மற்றும் தலைநகருக்கு நெருக்கமாக வளர்ந்தது , அதே நேரத்தில் போர்த்துகீசியர்கள் தென்னிந்தியாவிற்கு வந்தனர் , விஜய நகரப் பேரரசின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள மேற்கு கடற்கரையில் பல துறைமுகங்களை கைப்பற்றினர் . இந்த நடவடிக்கைகள் இறுதியில் சங்கம வம்சத்தின் வீழ்ச்சிக்கு வழிவகுத்தது . மல்லிகார்ஜுன ராயரின் உறவினர் இரண்டாம் விருபக்ஷ ராயா அரியணையை கைப்பற்றும் வாய்ப்பை மேற்கொண்டார் .

இரண்டாம் விருபக்ஷ ராயா ( 1465 - 1485 சி. இ ) தனது மாமா மல்லிகார்ஜுன ராயராக ஏறினார் . இந்த நேரத்தில்தான் இரண்டாம் விருபக்ஷ ராயா 1470 இல் கொங்கன் கடற்கரையை ( கோவா , சாவுல் மற்றும் தாபுல் உட்பட ) பஹாமனி இராஜ்ஜியத்தைச் சேர்ந்த பிரதம மந்திரி மஹமுத் கவானிடம் இழந்தார் , அவர் மூன்றாம் சுல்தான் முஹம்மது ஷாவை இப்பகுதியை வெற்றிபெற அனுப்பினார் . அவரது வம்சத்தை விரிவுபடுத்துவதில் ஏற்பட்ட இழப்புகள் காரணமாக , விருபாக்ஷா பெருகிய முறையில் பிரபலமடையவில்லை மற்றும் பேரரசின் பல மாகாணங்களை கிளர்ச்சி செய்ய தூண்டினார் , இறுதியில் 1485 இல் அவரது சொந்த மகன் பிரவுத ராயரின் கைகளில் விருபாக்ஷாவின் மரணத்திற்கு வழிவகுத்தது . 1485 இல் அவரது திறமையான தளபதி சாளுவ நரசிம்ம தேவ ராயரால் தலைநகரில் இருந்து விரட்டப்பட்ட ஒரு நியாயமான குறுகிய காலத்திற்கு ஆட்சி செய்த பேரரசு .

விஜய நகரம் தெற்கின் செழிப்பான மற்றும் நன்கு வளர்ந்த இராஜ்ஜியமாக கருதப்பட்டதால் , பல்வேறு வணிகத் தொழில்கள் பிரதேசத்தை மையமாகக் கொண்டிருந்தன மற்றும் வணிகர்கள் மத்திய ஆசியா , சீனா , இலங்கை போன்ற நாடுகளுடன் வர்த்தக உறவுகளை வைத்திருந்தனர் . பல்வேறு நாடுகளில் இருந்து வணிகர்கள் வணிகம் செய்ய வந்தனர் . விஜய நகரம் மற்றும் காலப்போக்கில் நிலம் அவர்களின் செல்வச் செழிப்பின் அடையாளங்களுடன் செழித்தது . விஜய நகரப் பேரரசின் முக்கிய தொழில்கள் சுரங்கம் , ஜவுளி மற்றும் உலோகம் ஆகியவை வெளிநாடுகளின் வணிகர்களை ஈர்க்கும் பிரிவுகளாகவும் இருந்தன .

சங்கம வம்சத்தின் ஆட்சியாளர்கள் தங்கள் பிரதேசத்தை விரிவுபடுத்தியது மட்டுமல்லாமல் , அவர்களின் ஆட்சிக் காலத்தில் விஜய நகர இராஜ்ஜியம் கலாச்சார சிறப்பின் சிறந்த நேரத்தை அனுபவித்தது . இரண்டாம் தேவ ராயரின் ஆட்சிக்காலம் ராஜ்ஜியம் முழுவதும் கலை மற்றும் இனம் வளர்ந்த ஒரு காலமாகும் . அவர் யானை வேட்டையாடும் கலையை முடுக்கிவிட்டதால் கஜவெண்டேகரா அல்லது கஜபேதேகரா என்ற பெயரைப் பெற்றார் . இந்த நேரத்தில்தான் தலைநகரம் முழுவதும் பல கோவில்கள் எழுப்பப்பட்டன , கலை பிரகாசமாக இருந்தது , சிலோனில் இருந்து ( கப்பற்படைத் தலைவர் லக்கண்ணாவின் கட்டளையின் கீழ் கன்னட கவிஞரும் ) , சமஸ்கிருதத்தில் கடிதங்கள் மூலம் வருமானம் ஈட்டப்பட்டது . வட்டார மொழிகள் ஊக்குவிக்கப்பட்டன . மேலும் , இராஜ்ஜியம் பொருளாதார ரீதியாகவும் இன ரீதியாகவும் சங்கம வம்சத்தின் பொற்காலமாகக் குறிக்கப்பட்ட செழுமையின் சகாப்தத்தின் வாசலைக் கடந்தது . விஜய நகரத்தின் கலை மற்றும் கலாச்சாரம் பல ஐரோப்பிய பயணிகள் மற்றும் வணிகர்களால் இந்த ராஜ்ஜியத்திற்கு வணிக நோக்கத்திற்காக வருகை தந்தது .

சங்கம வம்சத்தின் சிறந்த கலை மற்றும் கலாச்சாரத்திற்கு சாட்சியமளிக்கும் சிறந்த கலைத் திறனின் பல நிகழ்வுகள் விஜய நகர சாம்ராஜ்ஜியத்திலும் அதைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளிலும் உள்ளன . சங்கம வம்சத்தினரால் கட்டப்பட்ட விஜய நகரக் கோட்டை விஜய நகரத்தில் உள்ள படைப்புச் சிறப்புகளில் ஒன்றாகும் . மேலும் , வம்ச மன்னர்களின் நீதிமன்றங்கள் மிகவும் பிரகாசத்துடன் கட்டப்பட்டன . இந்த காலகட்டத்தில் இந்த வம்சத்தின் ஆட்சியாளர்கள் விருபாக்ஷா கோவிலை புதுப்பித்தல் மற்றும் விரிவுபடுத்துவதில் கவனம் செலுத்தினர் . மேலும் , ஹஸார் ராமர் கோவில் கட்டப்பட்டது இந்தக் காலத்தில்தான் .

இந்தியாவில் சங்க காலத்தில் இருந்த மதம் :

சங்கம ஆட்சியாளர்களின் ஆட்சிக் காலத்தில் , சமய வளர்ச்சியும் குறிப்பிடத் தக்கது . ஆதி கால கிராம தெய்வங்கள் , டோட்டெமிக் சின்னம் , மூர்க்கமான தெய்வங்களை சாந்தப்படுத்த இரத்த பலி , பேய் விரட்டும் பாரம்பரியம் , மரங்கள் , நீரோடைகள் மற்றும் மலை உச்சிகளில் வசிக்கும் தெய்வங்களின் நம்பிக்கை ஆகியவை சங்க காலத்தில் தமிழர்களின் சமய உணர்வின் முந்தைய அடுக்கை விவரிக்கிறது . வெவ்வேறு நிலப்பரப்புகளுக்கு ஏற்றவாறு தொல்காப்பியம் குறிப்பிடும் நான்கு அல்லது ஐந்து வகையான தெய்வங்கள் உள்ளன , குறிஞ்சி , முல்லை , மருதம் மற்றும் பாலை - முறையே முருகன் , திருமால் , வேந்தன் ( இந்திரன் ) மற்றும் வருணன் ஆகியவை பிரபலமான தெய்வங்களின் வகைப்பாட்டின் மற்றொரு வகையாகும் .

இந்த கடவுள்களின் வழிபாடு உள்ளூர் கலாச்சாரத்தைப் பொறுத்தது . அவர்களின் மதத்தின் மூன்றாவது மற்றும் அதிநவீன அம்சம் கோவில்களில் தெய்வங்கள் மற்றும் தெய்வங்களை வணங்குவதாகும் . வீழ்ந்த ஹீரோக்கள் , சாதிகள் மற்றும் பிற வகையான தியாகிகள் புனிதமானவர்கள் மற்றும் வணங்கப்பட்டனர் . இலக்கியங்கள் இத்தெய்வங்களைப் போற்றிப் பாடின . பழைய தெய்வங்கள் பல புதிய குணாதிசயங்களைக் கொண்டு , முருகன் – சுப்ரமணியர் , சிவன் – ருத்ரா , மாயோன் – விஷ்ணு , காளி - பார்வதி மற்றும் பெருஞ்சாடுக்காட்டு பூதம் - விநாயகர் போன்ற அடையாளங்களுடன் ஒத்த தெய்வங்கள் அல்லது கடவுள்களுடன் சமப்படுத்தப்பட்ட காலமும் அதுதான் . மகாபாரதத்தின் கிருஷ்ணர் முழுமையாக தெய்வீகமானார் , அதே சமயம் ராமர் மட்டுமே போற்றப்படும் ஹீரோவின் நிலையில் இருந்தார் .

திருப்பதி , மதுரை , திருச்செந்தூர் , புகழ் , வஞ்சி , காஞ்சி போன்ற மத முக்கியத்துவம் வாய்ந்த மையங்கள் குறைவாகவே இருந்தன . இந்துக்கள் , ஜைனர்கள் , பௌத்தர்கள் , ஆதி கால குல மரபு வழிபாடு செய்பவர்கள் போன்றோர் , கடுமையான சர்ச்சைகளை உருவாக்காமல் அந்தச் சமூகத்தில் இணைந்து வாழ்ந்தனர் . மணிமேகலை அரவண அடிகள் தலைமையில் காஞ்சியில் அந்த சமய அறிஞர்களால் அறியப்பட்ட ஹீனயானம் என்ற பௌத்த தத்துவத்தின் ஒரு குறிப்பைக் கொடுக்கிறது . நானூறு குறிப்பிடத்தக்க செய்யுள்களின் தொகுப்பான நாலடியாரின் ஆசிரியர்கள் சமணர்கள் .

முஸ்லீம் படையெடுப்பின் காரணமாக , சங்கம வம்சம் விஜய நகர சாம்ராஜ்ஜியத்தின் கட்டுப்பாட்டை இழக்கத் தொடங்கியது . அரசர் விருபக்ஷ ராயா தனது குடிமக்கள் போராட்டத்தில் ஈடுபடுவதைக் கட்டுப்படுத்தத் தவறிவிட்டார் . இந்த சூழ்நிலையில் , சாளுவ குலத்தின் இளவரசன் , நரசிம்மர் பேரரசை வெல்ல பல்வேறு சக்திகளை எதிர்த்துப் போராடினார் . பின்னர் , அவர் விஜய நகரப் பேரரசின் அரியணையைக் கைப்பற்றினார் . சாளுவ வம்சத்தின் எழுச்சி சங்கம வம்சத்தின் வீழ்ச்சியை அறிவித்தது .

சங்க காலத்தில் தமிழர்களின் இசை :

தமிழ் இசையின் தோற்றம் சங்க இலக்கியம் மற்றும் கீர்த்தனா இசை வகைகளில் இருந்து அறியப்படுகிறது .

தமிழிசையின் தோற்றம் சங்க இலக்கியத்தில் இருந்து அறியலாம் . இந்திய பாரம்பரிய இசை அதன் செழுமையான கலாச்சாரத்திற்கு பெரும் பங்களிப்பை வழங்கிய தமிழர்களால் செழித்து வளர்ந்தது .

சங்க காலத்தின் சிறப்பியல்பு என்னவென்றால் , அனைத்து படைப்பு வெளிப்பாடுகளும் இயற்கையின் மீது உறுதியாக நிறுவப்பட்டுள்ளன . ஐந்து நிலப் பரப்புகள் ( தினாய்ஸ் ) குறிப்பிட்ட கவிதை கருப் பொருள்களை அடையாளப்படுத்தியது , ஆனால் அவற்றின் பிரத்யேக இசை சூழலையும் கொண்டிருந்தன , அதாவது , இந்த ராகங்கள் இசைக்கப்பட்ட ராகம் மற்றும் இசைக்கருவிகள் .

சிலப்பதிகாரம் என்ற மாபெரும் காப்பியம் கி. பி 2 ஆம் நூற்றாண்டில் இயற்றப்பட்டது . இது ஒரு இசை மற்றும் நடனக் கட்டுரையாகவும் கருதப்பட்டது . துரதிர்ஷ்டவசமாக , பிற்கால இலக்கியங்களில் குறிப்பிடப்பட்ட பெரும்பாலான கட்டுரைகள் இப்போது இல்லை . சங்க காலத்தில் , ' தேவாரம் ' பாடல்கள் ( 6 ஆம் நூற்றாண்டு - 8 ஆம் நூற்றாண்டு ) தமிழில் ' பான்ஸ் ' என்று அழைக்கப்படும் நல்ல ராகங்களுக்குப் பாடப்பட்டன . ஆனால் , 15 - 16ஆம் நூற்றாண்டுகளில்தான் அதுவரை சங்கீதத்தின் கைக் கூலியாக இருந்த இசை கலை இசையாக வளர்ந்தது .

தமிழ் நாட்டில் சங்க காலத்தில் முத்துத் தாண்டவரால் ' கீர்த்தனா ' வகையும் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது . தமிழ் இசை மரபின் தொடர்ச்சியை சிலப்பதிகார நாட்களில் இருந்து காணலாம் . இந்த காவியத்தில் , பன்னிரண்டு ஸ்வரஸ்தாதிகளுக்கு மேல் விநியோகிக்கப்பட்டுள்ள ஏழு ஸ்வேர்ட்டுகள் மற்றும் ஒரு எண்மத்தை 22 ஸ்ருதிகளாக ( அலகுகள் ) பிரிப்பது விரிவான முறையில் விளக்கப்பட்டுள்ளது . இசைத் தொனிகளுக்கிடையிலான இணக்கம் இங்கு ' இணை ' ( வடி ) , ' கிளை ' ( சம்வாதி ) , ' நட்பிட் ' ( அன்வாடி ) மற்றும் ' பகை ' ( ரிரடி ) என அடையாளம் காணப்பட்டது . அந்த நேரத்தில் ' குறளிலி ' உறவும் ( ஷட்க - பஞ்சம பாவம் ) அடையாளம் காணப்பட்டது மற்றும் குறள் - திரிபு ( கிரஹ பேதம் ) பயன்படுத்தி புதிய செதில்கள் / ராகங்கள் உருவாக்கப்பட்டன .

இந்திய இசை அமைப்பில் உள்ள ஒற்றுமையை வைத்து ராகங்கள் ' திரத்திரம் ' ( ஜனக ராகம் / மேளகர்த்தா ) மற்றும் ' திரம் ' ( ஜன்ய ராகம் ) என வகைப்படுத்தப்படுகின்றன . சமீபத்திய இந்திய இசையின் சில தனித்துவமான அம்சங்கள் சங்க காலத்தின் பழங்கால தமிழ் இசையான ராக ஆலாபனை ( பன்னாட்டி ) , ட்ரோன் பயன்பாடு , குறிப்பிட்ட சுருதிக்கு டிரம்ஸ் டியூனிங் , இந்திய இசையின் தனித்துவமான அம்சம் போன்றவை . உதாரணமாக , தன்னுமையில் , இப்போது மிருதங்கத்தில் செய்யப்படுவது போல் வலது பக்கம் ' ஷட்கது ' வாகவும் , இடப்புறம் ' பஞ்சத்னம் ' ஆகவும் டியூன் செய்யப்பட்டுள்ளது .

சங்க காலப் பழங்காலத் தமிழ் இசையானது யாழ் , வீணை , பல புல்லாங்குழல் போன்ற சில பிரத்யேக அம்சங்களைக் கொண்டிருந்தது மற்றும் பல பறைகள் பயன்பாட்டில் இருந்தன . தமிழிசையின் அடிப்படை அளவுகோல் கொடிப்பாலை ( ஹரிகாம்போஜி ) ஆகும் . சங்க கால இசைப் படைப்புகளில் பரிபாடல் மற்றும் பதிற்றுப்பத்து போன்ற ராகம் மற்றும் தாளங்கள் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன . தமிழ் இசை அதன் தொன்மை மற்றும் வளமான தோற்றத்துடன் இந்திய பாரம்பரிய இசையில் நிறைய பங்களித்துள்ளது .