दिवस संपला. रात्र आली. शेटजी राममंदिरात गेले. तो अमोल शेला रामरायाच्या अंगावर झळकत होता. विद्युत्प्रकाशात तो फारच सुंदर दिसत होता. किती नयनमनोहर दिसत होते प्रभूचे ध्यान ! हजारो लोक बघत होते, हात जोडीत होते. ती मूर्ती अस्पृश्यबंधूंनी पाहिली असती तर का ती विटाळली असती? सूर्याकडे पाहिल्याने का सूर्य बाटतो, विटाळतो? अडाणी लोक !
शेटजी दर्शन घेऊन बंगल्यात आले. त्यांनी थोडा फलाहार केला. नंतर त्यांनी फारच सुंदर पोषाखा केला. नाना अलंकार त्यांनी अंगावर घातले. कपडयांना अत्तराचा वास येत होता. शेटजी नवरदेवाप्रमाणे नटून बसले होते. परंतु अद्याप रामभटजी का येत नाहीत? ते कोठे गुंतले?
ते त्या कुंटणखान्यात गेले आहेत. पूजा आटोपताच ते गेले. ते पाहा सरलेजवळ ते बोलत आहेत आणि ती दुष्ट दांडगी बयाही तेथे आहे.
“तुम्ही निमूटपणे ऐका. आजपासून सुरू करा धंदा. आजचा दिवस चांगला आहे. कसले व्रत नि काय? आम्ही काय बोळयांनी दूध पितो? आज शेटजी येतील. हसले पाहिजे. त्यांना जवळ घेतले पाहिजे. हा शेला अंगावर घे. बघ तरी तो शेला. त्याच्यावर दृष्टी ठरत नाही ! अग पोरी, तुझ्यासाठी रामरायाच्या अंगावरचा हा शेला मी आणला आहे. या शेल्याने तुझी मूर्ती अधिकच शोभेल. घे तो शेला. तुझे भाग्य उगवले. तुला कसला तोटा पडणार नाही. तो शेटजी नुसता वेडा झाला आहे तुझ्यासाठी. आमच्यासारख्याची गोष्ट सोड. परंतु असा लक्षाधीश तुझे पाय चेपायला येत आहे. समजलीस?”
“भटजी, नका हो असे बोलू. मला वाचवा. मला येथून न्या. मला गंगेत जीव देऊ दे.”
“येथे डोके फोडून जीव दे. जीव द्यायची तयारी असती तर येथे कधीच देतीस. चावट कुठली ! ठमाबाई, हिला तयार ठेवा. दोन द्या थोबाडीत. तो शेला तिच्या अंगावर असू दे.”
“तुम्ही जा. मी करत्ये तिला तयार अन् ठेवत्ये नीट समजावून. नाही तर आहे वेताची छडी ! मी कधीची म्हणत होत्ये की चौदावे रत्न दाखवावे. चाबकाने फोडून काढली असती की केव्हाच पलंगावर बसली असती. जा तुम्ही.”
“सरले, हट्ट नको करूस. आजपर्यंत मी तुझी बाजू घेतली, तुला निरनिराळया वस्तू आणून देत असे. तू त्या दूर फेकीत असस. हा रामरायाचा पुजारी खरा तुझाच पुजारी आहे. रामाची पूजा करताना मला तूच दिसतेस. आज रामाच्या अंगावर हा शेला घालताना तुझी ही नाजूक मूर्ती डोळयांसमोर येई. रामाचे सारे तुला देईन. रामरायाचे अलंकार तुझ्या अंगावर घालीन. त्या दगडाच्या मूर्तीला अलंकारांचा काय आनंद? खरे ना? तू माझ्यावरही प्रसन्न हो. आधी शेटजी. परंतु मागून तरी मी. नाही म्हणू नकोस. मी जातो. गुण्यागोविंदाने नटून तयार राहा.”
