असे म्हणून सरला बाहेर पडली. ते सेवकराम जात होते त्या दिशेने तीही निघाली. सेवकराम झपझप जात होते. सरला पाठीमागून पळत होती. आणि गोदावरीचा तो पाहा प्रशान्त प्रवाह ! चंद्रप्रकाशात ते पाणी किती सुंदर दिसत आहे ! सेवकराम पुढे पुढे गेले. आणि एका दगडावर बसले. सारी सृष्टी शांत होती.
आणि सरला आली. कोणी तरी येत आहे असा सेवकरामांना भास झाला. त्यांनी समोर पाहिले. कोण येत होते? कोणी स्त्री का? इकडे कोठे रात्रीची येत आहे? पलीकडे तो मोठा डोह आहे ! जीव देण्यासाठी ही अभागिनी येत आहे की काय? सेवकराम थरारले. ती अभागिनी अधिकच जवळ आली. चपापून जणू उभी राहिली.
“कोण आहे?” सेवकरामांनी विचारले.
“मी अभागिनी !”
“इकडे कोठे जाता?”
“आधार मिळतो का पाहायला.”
“कोणाचा आधार?”
“विशाल हृदयाचा.”
“म्हणजे त्या डोहाचा ना?”
“देवाची तशी इच्छा असेल, तर डोहाचा.”
“तुम्ही जीव नका देऊ, तुम्ही त्या व्याख्यानास होतात?”
“होत्ये.”
“तरी जीव द्यायला निघाल्यात? आणि जीव देणारा का व्याख्यान ऐकायला येईल?”
“व्याख्यान ऐकूनच इकडे येण्याची बुध्दी झाली.”
“मी तर सांगितले की साधे फूल पाहूनही मनुष्य आत्महत्येचा विचार दूर ठेवील.”
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
Please join our telegram group for more such stories and updates.