सासरी किती सुख असले तरी माहेरची आठवण यावयाचीच. माहेरच्या वर्णनाच्या ओव्या अति सहृदय आहेत. आई म्हणते :
माहेरा आलीस रहावे चार मास
येऊं दे थोडे मांस अंगावरी ॥
आईला मुलगी सुकून गेलेली दिसायची. माहेराहून कोणी येईल याची सासुरवाशीण वाट पहात असते :
पाऊस पाण्याची धरणी माय वाट पाहे
तशी मला आस आहे माहेराची ॥
माहेरचा रस्ता कितीही वाईट असला तरी तो मृदू वाटतो. सासरचा कितीही चांगला असला तरी वाईट असतो :
माहेरच्या वाटे मऊ गार हरीक दाटे
सासरच्या वाटे टोंचती कुचकुच काटे ॥
हरिकाचे गवत थंडगार व मऊ असते. माहेरी गेल्यावर आई म्हणते, “दुधावरची साय घे, कलमी आंबा खा, लौकर उठू नको, नीज अजून.” परंतु माहेरीही ती कामे करते.
जाईन माहेरा बाप्पाजींच्या घरा
घुसळीन डेरा अमृताचा ॥
माहेरी भावाजवळ गोष्टी सांगते, आईच्या हाताचे गोड जेवण जेवते. माहेरचे पाणीही अमृतासारखे वाटते :
जेवण मी जेवी जेवण जेवत्यें पोळीचे
पाणी माहेरच्या गांवीचें गोड लागे ॥
माहेरी गेल्यावर तिला जणू पवित्र तीर्थक्षेत्री आल्यासारखे वाटते.
बाप तो ईश्वर मायबाई काशी
नंदी आहे पायापाशी भाईराया ॥
शेजारीणबाईसंबंधीच्या ओव्याही मोठया समर्पक व गोड आहेत. पुष्कळसे सुखदु:ख शेजारी माणसे कशी असतात यावर अवलंबून असते. माहेराहून आलेली, सासरी कोण ओळखीचे नाही. अशा वेळेस शेजारीण बाई जर चांगली असली तर किती आधार वाटतो :
शेजारिणी बाई तुझा शेजार चांगला
नाही मला आठवला मायबाप ॥
शेजारिणी बाई धन्य तुझ्या शेजाराची
सय नाही माहेराची बारा वर्षे ॥
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
Please join our telegram group for more such stories and updates.