संपुर्ण विश्व
स्पंदनशील आहे, विश्वातील
प्रत्येक वस्तू म्हणजेच स्पंदनाचा समूह आहे, मनुष्य हा सुध्दास्पंदनाचा समूह आहे.
पूर्व जन्मातील
कर्मानुसार काही स्पंदन लहरी शुध्द आहेत तर बर्याच अंशी अशुध्द आहेत, तर या व्यक्तीच्या मनात नेहमी चांगल्या
वाईट विचारांचा गोंधळ उडालेला असेल, तो क्षणात भावुक बनेलतर क्षणात क्रोधी
बनेल. म्हणून प्राचीन कृषींनी मानवांना ईश्वर भक्ती म्हणजे नामस्मरण,
स्तोत्र पठण,ग्रंथ वाचन, ध्यान, चिंतन व संत सहवास करण्याचा आग्रहकेलेला
आहे. या गोष्टींनी आपली स्पंदने शुध्द होत असतात, आपल्यातील दोष निघून जाऊ लागतात व आपण
शुध्द पवित्र बनतो व प्रसन्नता, सदगुण,
सदविचार यांची प्राप्ती होते.
श्रीगुरु भक्ताची अशुध्द स्पंदने (पाप व दु:खे) खेचून घेत असतात म्हणून
श्रीगुरुंच्या सहवासाची आस घरावी. नामस्मरणामुळे परमशांती मिळते. निरंतर
नामस्मणामुळे कुळाची परंपरा शुध्द होते. नामस्मरण करण्यासाठी विशिष्ट काळ-वेळेचे
बंधन नाही. नामाचे महात्म्य
इतके अपूर्व आहे की, नाम उच्चारणारा व ते
ऎकणारा दोघेही उध्दरून जातात.
भक्ताचे सर्व दोष हरण करुन नाम त्याला दोष मुक्त करते, म्हणून जड- जीवांना तारणारे नामस्मरणच आहे.
एकाच नामस्मरणाची शेकडो-हजारो आवर्तने झाल्यावर आपली स्पंदने त्या देवतेचा आकार घेऊ लागतात.
रामाची भक्ती करणारा राम
होतो. कृष्णाची भक्ती करणारा कृष्णहोतो. तसेच सदगुरुंची भक्ती करणारा सदगुरु रुप होतो.एखाद्या देवतेचे नाव किंवा मंत्र
पुन:पुन्हा म्हणत राहणे म्हणजे
नामस्मरण होय
