काही
दिवसांपूर्वी 'बाबांची शाळा' पिक्चरच्या प्रमोशनसाठी
अभिनेते सयाजी शिंदे ऑफिसमध्ये (एबीपी माझाचं ऑफिस) आले होत. तेव्हा त्यांना मी पहिल्यांदा प्रत्यक्षात
पाहिलं. आता सयाजी शिंदेंना पाहण्यात काय मोठं आलंय? असा
प्रश्न तुम्हाला पडू शकतो. त्यात गैर नाही. मात्र सयाजी शिंदेंना प्रत्यक्षात
पाहणं, माझ्यासाठी काही खास होतं.
आमच्या
गावात कधी सयाजी शिंदेंना घेऊन गेलो, तर त्यांचे पाय
धुवून पाणी पितील, अशी परिस्थिती आहे. गावाकडं सयाजी
शिंदेंचं इतकं वेड असण्याचं कारण 'तांबव्याचा विष्णूबाळा'.
या
पिक्चरनं अक्षरश: वेड लावलेलं गावात. 'तांबव्याचा
विष्णूबाळा' पाहिला नाही असा डोचका शोधून सापडायचा नाही.
काय
होतं त्या पिक्चरमधी एवढं की, घरपट बघावं? तर त्यात होतं अन्यायाविरोधातील आवाज, भाऊबंदकीतील
वाद, गावपातळीवर सरपंचाचं राजकारण, निर्दोषाची
फसवणूक... आता या साऱ्यांशी गावाकडची माणसं जोडली जाणार नाहीत, हे कसं शक्यय? लोकांशी थेट कनेक्ट होणारा हा विषय.
त्यात सयाजी शिंदेंच्या अभिनयाची जोड. आणखी काय हवंय?
बरं हा
पिक्चर काही रंगीत टीव्हीवर वगैरे पाहिला नाही. गावात फक्त दोन जणांकडे टीव्ही
होता. टीव्ही पाहण्यासाठी लोक घरातील कामं पटापट उरकून घेत असत. तर गावात दोन
टीव्ही होत्या, एक नागेश पवार नावाच्या मित्राकडं आणि दुसरा एका
दुकानवाल्याकडे. त्यामुळे टीव्ही पाहण्यासाठी फार आॅप्शन्स नव्हते. ज्याच्याकडे
टीव्ही होता, त्यांच्या मर्जीनुसार चॅनेल बदललं जाई.
त्यामुळे त्यांना जे पाहावं वाटे, तेही आपण पाहायचं. नो ऑप्शन.
त्यात सह्याद्री, स्टार उत्सव (ज्याच्यावर स्टार प्लसवरील
सिरियलचे झालेले भाग दाखवत.) आणि स्मायली हे चॅनेल दिसत. आता या तिनही चॅनेलवर
शनिवार-रविवार सोडला तर चांगला पिक्चर नसे. त्यामुळं मग रोह्याहून भाड्याने सीडी
आणून पिक्चर पाहण्याचं वेड आम्हा तरुणांना होतं. याच दरम्यान हा 'तांबव्याचा विष्णूबाळा' भेटला.
'तांबव्याचा विष्णूबाळा' पिक्चरमधी 'पाखरु लय लाजतया... बघा बघा कसं हसतया' या
डायलाॅगपलिकडं फार काही रोमँटिक वगैरे नव्हतं. सांगण्याचा मुद्दा असा की, मोठ्यांसोबत पाहू नये, असं त्यात काहीच नव्हतं.
त्यामुळं थेट आजीच्या पुढ्यात बसूनही हा पिक्चर बघता येई.
गावातल्या
म्हाताऱ्या-कोताऱ्यानेही पिक्चर बघितला होता. अगदी दोन-दोन-तीन-तीन वेळा. मी स्वत:
कित्येकवेळा पाहिला असेन. चॅनेल गेले की, घराच्या वर
जाऊन अँटिना हलवण्यापेक्षा 'मरु दे चॅनेल, तू विष्णूबाळा लाव. आपण तो बघू' असं म्हणत
कित्येकवेळा 'तांबव्याचा विष्णूबाळा' पाहिलाय.
रांगड्या
भूमिकेतील सयाजी शिंदे आमच्या गवातील हर एकाचा हिरो. कसला तो आवाज, कसलं ते चालणं, ती डायलॉगफेक... वाह! अफलातूनच!!
त्यात
भरीस भर ऐश्वर्या नारकरसारखी सौंदर्यवती. आणि पिक्चर पाहताना व त्यानंतरही कित्येक
वेळा शिव्या खाणारे व्हिलन राहुल सोलापूरकर आणि सदाशिव अमरापूरकर. आणि भांडणं
लावून देण्याच्या भूमिकेतील कुलदिप पवार. अगदी तगडी स्टारकास्ट!
पिक्चरच्या
वेळी विष्णूबाळा म्हणजे आपला आमदार वगैरे असल्यासारखा गजर होत असे. विष्णूबाळाने
व्हिलनला मारायला सुरुवात केली, की एखादी आजी ओठांवरुन नथ
सरकवत तावातावाने म्हणत असे, "मार.. मार त्या मेल्याला.
बाईस्नी हात लावतो काय. मुस्का फोडून टाक मेल्याचा. आय-माय हाय की नाय घरी
त्याच्या?" बरं या साऱ्या आजीबाईंना वाटे, आपण बोलतो म्हणूनच विष्णूबाळा मारतोय. मग काय आणखी जोरात चिअरअप!
गावात
कुणाच्या घरी पूजा किंवा शुभकार्य असेल, तर पडद्यावर
पिक्चर असायचे. त्यातही माहेरची साडी, चिमणी पाखरं किंवा
तांबव्याचा विष्णूबाळा, यातील एकाचा समावेश असेच.
अशा
एकंदरीत सयाजी शिंदेच्या आठवणी आमच्या गावकडं आहेत. आठवण काढल्यास उचक्या लागतात, हे जर खरं असेल तर त्या काळात
कधी सयाजी शिंदेशी बोलण्याची योग आला, तर नक्की त्यांच्याशी या आठवणी शेअर करेन.
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
