<p dir="ltr">किस्से_कॉलेजचे<br>
पार्ट १<br></p>
<p dir="ltr">वर्ष: २००३-०४<br></p>
<p dir="ltr">Govt. Polytechnic ला नंबर नाही लागला म्हणुन IGP मधे शिकण्याच भाग्य लाभलं. Accidentally computer branch ला admission मिळाल अन् IGP चा अविस्मरणीय प्रवास सुरु झाला.<br></p>
<p dir="ltr">अहमदनगर जिल्हा, श्रीगोंदा तालुका, बेलवंडी गाव तिथुन ३किमी महादेववाडी अन् तिथुन आत २किमी वर कॉलेज. कॉलेजच्या ३ साईडनी मस्त शेती अन समोर प्राथमिक Z.P. शाळेच मोठ्ठ मैदान.<br></p>
<p dir="ltr">कॉलेजच्या जागेवर पुर्वी साखर कारखाना होता अस ऐकल होत, गोडाऊन सारखे लेक्चर हॉल, प्रक्टिकल लॅब्स, मेस आणि होस्टेल तशी आप-आपल्यापरीणे साक्ष पण देत होते.<br></p>
<p dir="ltr">कॅम्पस मधे एक प्रकारचा जिवंतपणा होता जो तुम्हाला तिथ खिळवुन ठेवण्यासाठी पुरेसा होता. १०वी नंतर(वय १५-१६) डायरेक्ट F.Y. ला, मोठ्या सिटीतुन आल्याचा गैरसमज, घरापासुन दूर, मामाच्या घरी राहायला म्हणुन २ बोट हवेत होतो सुरुवातीला. मेकॅनिकल, सिव्हील अन् कॉम्प्युटर तिन्ही बॅचला फुल अॅडमिशन झाले अन् कॉलेज सुरु झालं.<br></p>
<p dir="ltr">कॉलेजला येण्यापासुन घरी जाण्यापर्यंत रोज नविन गोष्टी शिकायला मिळत होत्या...मनाच्या डाईरीत अनुभवाच्या पानावर प्रत्येक गोष्ट कोरली जात होती. हुशार असुन पण अभ्यासाकडं थोड दुर्लक्ष झालं अन् पहिल्या सेमला ३ बॅक राहिले(५ पैकी). तो पर्यंत १५ ऑगस्ट, ५ सप्टेंबर भाषणांमधुन थोडा गाजवला होता पण रिझल्टमुळं पार वाट लागली होती. शिक्षक सर्व चांगले होते पण आमचचं घोड(अभ्यासाच) थोड लंगड होत.<br></p>
<p dir="ltr">मित्र खुप चांगले मिळाले होते, ते सगळे पण अभ्यासु होते, हुशार होते पण आमचीच मनाची गाडी चालु लेक्चरमधे वर्ल्ड-टुरला निघुन जाईची..मग कसा मेळ बसणार होता.<br></p>
<p dir="ltr">रिझल्टने आत्मविश्वास नखभर पण कमी होवु दिला नाही.. न खचता, न थकता जोमाने अभ्यास केला, रात्रीचा दिवस केला, रिव्हीजनच्या रिव्हीजन केल्या..पुर्ण वेळ देवुन प्रामाणिक प्रयत्न केला...सेकण्ड सेमच्या ५ सबजेक्ट सोबत पहिले ३ बॅकलॉग असे टोटल ८ पेपर दिले.<br></p>
<p dir="ltr">३ महिन्यानंतर रिझल्ट लागला ८ पैकी ३ क्लिअर...टोटल १० पैकी ५ क्लिअर अन् ५ फेल...नेक्स्ट ईअरला जाण्यासाठी कमीतकमी ६ क्लिअर पाहिजे होते. पण आता काहीच करता येणार नव्हत...नाराज नाही झालो..हरलो तर मुळीच नाही.. थोड वाईट वाटत होत सोबतचे मित्र आता रोज भेटणार नाहीत म्हणुन..पण स्वत:ला समजवणं महत्वाच होत अन् तेच मी त्या वेळेस केल.<br></p>
<p dir="ltr">To be continue...<br></p>
<p dir="ltr">Nilu</p>
पार्ट १<br></p>
<p dir="ltr">वर्ष: २००३-०४<br></p>
<p dir="ltr">Govt. Polytechnic ला नंबर नाही लागला म्हणुन IGP मधे शिकण्याच भाग्य लाभलं. Accidentally computer branch ला admission मिळाल अन् IGP चा अविस्मरणीय प्रवास सुरु झाला.<br></p>
<p dir="ltr">अहमदनगर जिल्हा, श्रीगोंदा तालुका, बेलवंडी गाव तिथुन ३किमी महादेववाडी अन् तिथुन आत २किमी वर कॉलेज. कॉलेजच्या ३ साईडनी मस्त शेती अन समोर प्राथमिक Z.P. शाळेच मोठ्ठ मैदान.<br></p>
<p dir="ltr">कॉलेजच्या जागेवर पुर्वी साखर कारखाना होता अस ऐकल होत, गोडाऊन सारखे लेक्चर हॉल, प्रक्टिकल लॅब्स, मेस आणि होस्टेल तशी आप-आपल्यापरीणे साक्ष पण देत होते.<br></p>
<p dir="ltr">कॅम्पस मधे एक प्रकारचा जिवंतपणा होता जो तुम्हाला तिथ खिळवुन ठेवण्यासाठी पुरेसा होता. १०वी नंतर(वय १५-१६) डायरेक्ट F.Y. ला, मोठ्या सिटीतुन आल्याचा गैरसमज, घरापासुन दूर, मामाच्या घरी राहायला म्हणुन २ बोट हवेत होतो सुरुवातीला. मेकॅनिकल, सिव्हील अन् कॉम्प्युटर तिन्ही बॅचला फुल अॅडमिशन झाले अन् कॉलेज सुरु झालं.<br></p>
<p dir="ltr">कॉलेजला येण्यापासुन घरी जाण्यापर्यंत रोज नविन गोष्टी शिकायला मिळत होत्या...मनाच्या डाईरीत अनुभवाच्या पानावर प्रत्येक गोष्ट कोरली जात होती. हुशार असुन पण अभ्यासाकडं थोड दुर्लक्ष झालं अन् पहिल्या सेमला ३ बॅक राहिले(५ पैकी). तो पर्यंत १५ ऑगस्ट, ५ सप्टेंबर भाषणांमधुन थोडा गाजवला होता पण रिझल्टमुळं पार वाट लागली होती. शिक्षक सर्व चांगले होते पण आमचचं घोड(अभ्यासाच) थोड लंगड होत.<br></p>
<p dir="ltr">मित्र खुप चांगले मिळाले होते, ते सगळे पण अभ्यासु होते, हुशार होते पण आमचीच मनाची गाडी चालु लेक्चरमधे वर्ल्ड-टुरला निघुन जाईची..मग कसा मेळ बसणार होता.<br></p>
<p dir="ltr">रिझल्टने आत्मविश्वास नखभर पण कमी होवु दिला नाही.. न खचता, न थकता जोमाने अभ्यास केला, रात्रीचा दिवस केला, रिव्हीजनच्या रिव्हीजन केल्या..पुर्ण वेळ देवुन प्रामाणिक प्रयत्न केला...सेकण्ड सेमच्या ५ सबजेक्ट सोबत पहिले ३ बॅकलॉग असे टोटल ८ पेपर दिले.<br></p>
<p dir="ltr">३ महिन्यानंतर रिझल्ट लागला ८ पैकी ३ क्लिअर...टोटल १० पैकी ५ क्लिअर अन् ५ फेल...नेक्स्ट ईअरला जाण्यासाठी कमीतकमी ६ क्लिअर पाहिजे होते. पण आता काहीच करता येणार नव्हत...नाराज नाही झालो..हरलो तर मुळीच नाही.. थोड वाईट वाटत होत सोबतचे मित्र आता रोज भेटणार नाहीत म्हणुन..पण स्वत:ला समजवणं महत्वाच होत अन् तेच मी त्या वेळेस केल.<br></p>
<p dir="ltr">To be continue...<br></p>
<p dir="ltr">Nilu</p>
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
