अनोळखी- एक भयकथा / भाग ४

त्या कुत्र्यांचं असं घाबरून पळून जाण्याचं काही कारण समीरला कळत नव्हतं ...पण, त्यांच्या पळून जाण्याने आता मात्र तो जवळ-जवळ भितीने चक्कर येवुन कोसळणंच बाकी होतं ...कुत्र्यांना असं नेमकं काय दिसलं तिथे की, ते असे शेपूट घालून सुसाट पळत सुटले..!!! असं बोललं जातं की, कुत्रे आणि इतर जनावरांना मनुष्याच्याही आधी, कोणती काही अघटित घडणार असेल तर त्यांना दिसतं..!! एखादी अदृश्य शक्तीसुद्धा त्यांच्या नजरेतून सुटत नाही.. त्या कुत्र्यांनासुद्धा काहीतरी नक्कीच दिसलं असणार.. समीरनेसुद्धा असल्या गोष्टी त्याच्या आजीकडून ह्याआधी ऐकलेल्या होत्या.. त्यावेळेस ऐकताना तो आजीची फिरकी घ्यायचा..पण, आता प्रत्यक्ष जे तो अनुभवतोय, त्यावरून त्यामध्ये काही ना काही तथ्य असणार, ह्याची त्याला पुरेपूर खात्री झाली होती..

एव्हाना त्याला कळून चुकलं होतं की, आपल्यासोबत जे होतंय त्यामागे भूताटकीचाच प्रकार असणार.. त्यामुळे काहीही होवू दे.. गाडी भेटू वा ना भेटो.. कोणी न्यायला येवो वा ना येवो.. पण आता एक क्षणसुद्धा इथे काढायचा नाही हे त्याने मनोमन ठरवून टाकलं .. चेह-यावरून ओथंबळणारा घाम रूमालाने टिपत तो कुत्रे जिथे बघून भितीने पळत सुटले होते, त्या दिशेने तो जाता-जाता शेवटची एक चोरटी नजर टाकतो.. का कोणास ठाऊक पण, त्याला आतून असं सारखं वाटत होतं की, आता आपल्याला इथे काहीतरी नक्कीच दिसेल.. त्यामुळे तो तिथेच एकटक नजर रोखून धरतो.. रात किड्यांचा आवाज त्या क्षणाला अजूनंच भयानक बनवत होता.. त्यात हा काळाकुट्टं अंधार आणि निर्जण स्थळ, ह्यामुळे तिथे कोणालाही नकोशी वाटणारी भयाण शांतता पसरली होती..!! काही सेकंद नजरेने शोधाशोध करूनही त्याला तिथं तसं घाबरण्यासारखं काही दिसलं नाही.. म्हणून मग तो तसाच माघारी फिरून बस स्टाॅपच्या बाकड्यावर ठेवलेली बॅग घ्यायला जातो.. त्याच्या डोक्यात अजूनही खुप सारे शंका कु शंका घोळत असतात.. मित्रांकडून ऐकलेल्या भूता-खेतांचे किस्से-कहाण्यासुद्धा राहून-राहून आता त्याच्या नजरेसमोर येत होत्या... त्यात मोबाईलवरचा सावित्री नावाच्या अनोळखी मुलीचा whatsapp मॅसेज अन थरकाप उडवणारा तिचा तो विक्षिप्त चेहरा आठवून तर त्याचा घसासुद्धा कोरडा पडू लागला होता..

बाकड्यावरची बॅग खांद्याला अडकवून तो तिथून काढता पाय घेतो.. समोर होती एक सुनसान काळीकुट्टं वाट.. ती वाट बघूनंच मन जायलासुध्दा धजावत नव्हतं.. पण, इथे थांबून भितीने मरण्यापेक्षा ही वाट चाललेलीच बरी हे ही त्याला माहीत होतं.. चालता-चालता आजूबाजूला नजर वळवत मध्येच मागे बघत, कोणी आपला पाठलाग तर करत नाही ना, ह्याची अधून-मधून खात्री करतंच तो पुढे जात होता.. काही पावलं चालल्यावर त्याच्या कानाला धावत येत असलेल्या पावलांचा हलकासा आवाज ऐकू येतो.. तो तसाच जागच्या जागी थांबून त्या आवाजाचा कानोसा घेवू लागतो.. तेव्हा लगेचंच त्याच्या पुढच्याच मिनीटाला समोर रस्त्याच्या आडवाटेवरून एक स्त्री अर्धनग्न अवस्थेत त्याला पळताना दिसते.. तिच्या अंगावर जे जेमतेम कपडे होते तेसुध्दा जागो जागी फाटलेले होते.. तिच्या चेह-यावरची भिती आणि डोळ्यांत मदतीची आस एवढ्या अंधारातही स्पष्ट दिसत होती.. समीर मदत करण्याच्या उद्देशाने तिच्या मागोमाग जातो.. अहोऽऽ थांबा.. घाबरू नकाऽऽ.. मी तुमच्या मदतीसाठी आलोय.. अहोऽऽ पळू नका अश्याऽऽ.. समीर अगदी घसा ताणून ओरडत असतो.. त्याचा आवाज ती ऐकते आणि जागच्या जागी थांबते.. समीरही मागोमाग येवून तिच्या समोर थोड्या दूर अंतरावर येवून थांबतो.. धावत आल्यामुळे त्याला धाप लागलेली असते.. कमरेत वाकून,गुडघ्यावर दोन्ही हात टेकवून..तिच्याकडे बघत, धापा टाकत.. बोलायला काही शब्द काढणार तितक्यात, ती त्याच्याकडे वळते.. समीर तिच्या असं अनपेक्षित वळण्याने थोडा दचकतो.. स्वतःला सावरत तो तिच्याकडे बघतो.. ह्यावेळी तिच्या चेह-यावरचे हावभाव पूर्ण बदललेले होते.. थोड्यावेळापूर्वी जी मुलगी स्वतःचा जीव मुठीत घेवून पळत होती, तीच मुलगी आता अशी खुनशी नजरेने त्याच्याकडे का बघत होती, हे त्याला समजलं नव्हतं.. तरीसुद्धा तो तिला हिंम्मत करून विचारू लागताच ती, जोरात किंचाळायला लागते.. आणि क्षणार्धात त्याच्या डोळ्यांदेखत गायब होते...!!!

- क्रमशः