(अंजली, शीतल आणि प्रगती सकाळी तिघी सोबत शाळेत जात असतात, तेव्हा त्या तिघींचा संवाद घडत असतो.)
शीतल:- परत यावर्षी बी नाटक नायं करायं मिळणार....
अंजली:- तुझा खडूस बाप नायंच बोलला ना परत.
प्रगती:- आपले आई वडील विरोधातच जातात दरवेळेस आपल्या. कधीकधी ना प्रश्न पडतो, जन्मच काहून दिला यांनी आपल्याला?
अंजली:- आपण नसतो तर हाताखालच मांजर कोण बनणार?
शीतल:- आपण मांजर अन् बंधू म्हणजे वाघ. पण असं का?
अंजली:- मार्क तर चांगलेच पडतात आपल्याला. तरी टोमणे ऐकावे लागतात.
शीतल:- पोरीच्या जातीला हे शोभत नाय, ते शोभत नाय.
अंजली:- शिळं खान जणू पाचवीला पुजलेलयं आपल्या.
शीतल:- काल पोटात खड्डा पडायचा उकुत आलता तरी मायनं बापालाच आधी जेवण दिलं.
अंजली:- माझी आजी लय खडूस. अभ्यास असला तरी मुद्दाम मला काम लावणार.
शीतल:- त्या थेरडीचे अर्धे लाकडं मसणात गेले ना... मग तरी बी अकड हायच का....??
अंजली:- हो ना. काय करणार?
(प्रगती त्या दोघींच बोलणं ऐकत गुपचुप चालत असते. तिच्या डोक्यात भविष्यात पुढे उभे राहणाऱ्या गुलामगिरीच्या चित्राच संकट वेध घेत असतं.)
अंजली:- प्रगती काय झालं? अचानक शांत झालीस.
प्रगती:- काही नाही गं. दुरून डोंगर साजरे असतात ना अगदी तसं झालयं आपलं.
शीतल:- म्हणजे?
प्रगती:- म्हणजे बाहेरची दुनिया आपल्याकडे केवळ याच नजरेने पाहते की; मुली चांगल्या सुसंस्कृत आहेत, शिकतायेत. पण त्यांना काय कल्पना की इथे आमच्या इच्छांना वाटच मिळू दिली जात नाही.
अंजली:- खरयं स्वातंत्र्य असून पारतंत्र्यात जगावं लागतयं आपल्याला.
शीतल:- जाऊ दे. आता सोडा हा विषय. शाळा आली आपली.
(तिघी शाळेत त्यांच्या वर्गात जाऊन बसतात आणि हा प्रसंग इथेच संपतो.)
anahita
Very well written.