श्रीगुरुठायी सर्व अर्पोणि विश्वास । करावा अभ्यास गुरु निकट ॥१॥
मात्र जंव नाहीं विषयी अभिरुची । करावा तंवची अभ्यास हा ॥२॥
नव्हतां ऐसें तरी वीस पंचवीस । निकृष्ट ते तीस मर्यादा हे ॥३॥
केलियाहि साधे चाळीस तोंवरी । साधे मगही परी येवोनि जन्मा ॥४॥
सारोनिया आधीं साधनें संपुर्ण । रचावें सासन गुरुकृपें ॥५॥
नित्यनिशीं एकांती द्वादश वर्षे वरी । अद्वय श्रीहरी प्रगटेल ॥६॥
कोटी सुदर्शनें अनंत रवी दीप्ती । देही निर्वाळिती तेज प्रमा ॥७॥
अमित चंद्र सुर्य उन्मनीचे तेज । तुंचि तु सहज होशी तेणें ॥८॥
सुखाचा सागर आनंदाचा कंद । सर्वत्र गोविंद होशील तु ॥९॥
नसे या पर तें ब्रह्मांडी आणिक । निर्वाणिंचे सुख मोठें आहे ॥१०॥
घाले संत यांचि गुरुकृपा ज्ञानें । लामतां जें होणें आपेआप ॥११॥
देहीचा निजदेव लक्षाव प्रत्यक्ष । ज्ञान अपरोक्ष तें हें ऐसें ॥१२॥
ऐशा आत्मज्ञानें व्हावें ब्रह्मा । वर्णिती निगम शास्त्रें संत ॥१३॥
ज्ञानवीण कळा तेचि अवकळा । नलभे सोहळा ब्रह्मीची तो ॥१४॥
एक गुरुकृपाज्ञानचि तारक । नसेनि आणिक त्रिभुवनीं ॥१५॥
याचि लागीं तेहि गुरुसी शरण । प्रत्यक्ष राम कृष्ण हरि हर ॥१६॥
न करितां विचार शरण योगी यांसी । व्हावें कवणांसी पुसी नये ॥१७॥
होका मायाबाप गुरु देव पती । ऐकों नये येती आड जरी ॥१८॥
येती आड जाती नेमें तें पतनी । कुळेंसि अक्षय दोन्हीं बेचाळीस ॥१९॥
माता पिता पती जरी गुरु थोर । नाही अधिकार वर्जावया ॥२०॥
अथवा तयां मयें नव्हतां शरण । निश्चयें पतन घडे तयं ॥२१॥
यालागी रिघावें योगियां शरण । न लावितां क्षणः साधावें तें ॥२२॥
जरी नोहे साध्य पुर्ण जन्में याचि । गुरुदासां साधेचि जन्मोनिया ॥२३॥
वायां गेले ऐसें नाही आयकिल । शरण रिघाले योगीयाचे ॥२४॥
अनन्य जे भावें योगियांचे झाले । निश्चये उद्धरिले तेव्हांचि ते ॥२५॥
येर व्यर्थ कानी सांगती अक्षरु । म्हणतां तया गुरु महादोष ॥२६॥
तोचि गुरु नेत्रीं दावी देही देव । कृपा अनुभव साक्षात्कार ॥२७॥
म्हणे जनार्दन पहावा अंतर्द्दष्टी । उघडी भ्रमताटी एकनाथा ॥२८॥
