“परंतु तू अशक्त ; तुला एवढा ताण सहन होईल का ?”
“होईल. मनात असले म्हणजे सारे होते.”
पुढे मॅट्रिकच्या परीक्षेचा निकाल लागला. जयंता पास झाला. त्याला शेक़डा ७० मार्क मिळाले. कोणत्याही कॉलेजात त्याला शिष्यवृत्ती मिळाली असती. त्याने कॉलेजात नाव घातले. सकाळी कॉलेजात जाणार होता, दुपारी नोकरी करणार होता. पंधरा वर्षांचा जयंता तास न् तास रेशनिंगचे काम करी. तो दमून जाई. शरीराची वाढ होण्याचे ते वय ; परंतु त्याच वेळेस आबाळ होत होती. काय करायचे ?
जयंता घरी आईलाही कामात मदत करी. रविवारी घर सारवी. इतर भावंडांचे कप़डे धुवी. तो क्षणभरही विश्रांती घेत नसे. घरात विजचा दिवा नव्हता, रॉकेल मिळायचे नाही. जयंता एका मित्राच्या घरी रात्री अभ्यासाला जाई.
कॉलेज सुटल्यावर तो आता घरी येत नसे. तिकडेच राईसप्लेट खाऊन नोकरीवर जाई. परंतु जयंता अशक्त होत चालला.
“जयंता, तुला बरे वाटत ?” गंगूने विचारले.
“बरे वाटते तर ? तूच जप. तुला इंजेक्शने घ्यायला हवीत. त्यासाठी मी पैसे साठवून ठेवले आहेत. तू आमची एकुलती एक बहीण. मी देवाकडे गेलो तरी इतर भाऊ आहेत ; परंतु तू गेलीस तर दुसरी बहीण कुठे आहे ?”
“असे नको बोलू. तू शीक. हुशार आहेस. तू मोठा होशील. खरेच जयंता !”
“मला खूप शिकावे असे वाटते.”
“शीक हो ; परंतु प्रकृतीस जप.”
गंगू आता इंजेक्शन घेऊ लागली. जयंताचा शब्द तिला मोडवेना. परंतु जयंता मात्र खंगत चालला.
“जयंता, तुला काय होते ?” आईने विचारले.
