<p dir="ltr">परशुराम यांच्या आश्रमात कर्णाला प्रवेश देऊन त्याला आपला शिष्य म्हणून दिक्षा देण्यात येते आता कर्ण ह्या संधीचा पुरेपूर फायदा कशा प्रकारे उठवायचा याचा विचार करून तो आपल्या कामाला लागतो तो गुरु परशुराम यांची मनलावून सेवा करण्यासाठी झटत असे भल्या पहाटे उठून गुरुदेवांसाठी स्नानाकरीता लागणारे साहित्य जमवाजमव करून तो स्व:ता त्यांच्या बरोबर जात असे नंतर पुजेसाठी लागणारी सर्व साहित्य जमवाजमव करीत असत ह्या सर्व गोष्टी मुळं कर्ण हा परशुराम यांचा परम भक्त म्हणून ओळखला जाऊ लागला एक दिवस दुपारी आश्रमात एक भले मोठे पिंपळाचे झाड आहे त्याची सावली भली मोठी पडत असे त्या थंडगार वातावरणात वामकुक्षी घ्यायचा विचार त्यांच्या मनात येतो ते कर्णाला जवळ बोलावून घेऊन त्यांना म्हणतले की मी तुझ्या मांडीवर डोके ठेवून झोपी जातो माझी झोप पूर्ण होईपर्यंत तु अजीबात हालाचे नाही एवढे बोलून ते मांडी वर डोके ठेवून झोपी जातात काही वेळाने एक भंमर उडत उडत होते ते भुंग भुंग करीत कर्णा भवती फेऱ्या मारत होते त्याला हकविण्याचा तो प्रयत्न करीत असतो पण ते जाता जात नाही क्रमशः<br>
</p>
</p>
