चांदने फिकटले, तिनकांडे मावळले
तरि पाय आमुचे घरास नव्हते वळले
लागल्या व्हावया लांब लांब तरुछाया
जणु काय पसरिती भुताटकीची माया !
क्षितीजावर नव्हती अजुनि ’चांदणी’ आली
पक्ष्यांची किलबिल सुरुहि नव्हती झाली
अद्याप जगाची निद्रा नव्हती सुटली
परि झोप अम्हांला निशाचरांना कुठली !
चावडीपुढे रंगात तमाशा आला
करि बहार शाहिर होनाजीचा चेला
लावण्या, गौळणी ऐकुनि मानस रिझले
घटकाभर अमुचे स्मरण घराचे बुजले
’धनि रामपारबी व्हाया नव्हं का आला !
तांबडं फुटल, ’ धर्माजी बोलुनि उठला
मग बोलत बोलत घरा परतलो आम्ही
परि कान ऐकती ललकार्या त्या नामी !
अंगणात छाया दिसे घराची पडली
जणु त्यावर त्याची माया-पाखर जडली
त्यातून प्रगटली एक चिमुकली मूर्ती
हळुहलू यावया लागे पुढती पुढती
थरकले हृदय, थबकले आमुचे पाय
हा भुताटकीचा चमत्कार की काय !
धर्माजी बोले, ’घ्या देवाचे नाव
भेटेल तो जर का त्यावर अपुला भाव !
डावलू नका जी, बघा तरी न्याहळुनी
सांगुन का होते कधि देवाची करणी !’
तो ’बा-बा-बा-बा !’अशी बोबडी वाणी
ती बाळमूर्ति मग बोले मंजुळवाणी
आश्चर्य-भीति-हर्षाचे-वादळ उठले
क्षणभरच मनी, मग संशय सारे फिटले
धावलो पुढे, ओरडलो, ’माझ्या बाळा !’
पोटाशी धरुनी घट्ट, चुंबिले त्याला
’तू’ बालक होउनि देवा, देशी भेटी
इतुके का आहे पुण्य आमुच्या गाठी !’
धर्माजी दुरुनी पडला त्याच्या पाया
गहिवरुनी हृदयी लागे नेत्र पुसाया
तो सताड उघडे दिसे घराचे दार
माउलीस होती झोप लागली गाढ !
