हलल्या वेली! मूर्ति सांवळी डोकावली॥ ध्रु0॥
मोरपिसें तीं डोक्यावरतीं
खांदिं घोंगडी खांके काठी
वनमाळा ती शोभे कंठी
ओठी मुरली!! मूर्ति सांवळी डोकावली॥
वेली हालल्या. पाने सळसळली. डोक्यावर मोराच्या पिसांचा मुगुट, तोंडात बासरी, असा दादा बाहेर आला. बासरी वाजवीत दादा आला.
गोपाळने विचारले, 'तू का माझा दादा? किती छान माझा दादा! मला देशील मोराची पिसे? उद्या दे हं मला आणून. हा पावा वाटतं? तुझ्या गाईंसाठी, होय ना? गोपाळला खूप आनंद झाला. दादाचा हात धरून तो चालू लागला. दादाचा हात धरून सारखे चालत राहावे असे त्याला वाटले, मधूनच तो दादाच्या तोंडाकडे बघे, हसे, बोले.
दादा म्हणाला, 'गोपाळ! मी आता जातो. तुला भीती वाटली म्हणजे मला हाक मार’दादा माघार गेला. शाळा सुटल्यावर गोपाळ मुद्दाम हळुहळू जात होता. सारी मुले पुढे गेली. त्याने दादाला हाक मारली. दादा गावापर्यंत पोहोचवीत आला व म्हणाला, 'ते बघ तुझं घर. जा हं आता.'
गोपाळ घरी आला व आईला म्हणाला, 'आई! दादा किती छान दिसतो, कसं गोड वाजवतो. डोक्यावर त्याच्या मोराची पिसं. मला देणार आहे उद्या दोन. मी रोज शाळेत जाईन.' सीताबाईंच्या डोळयांत पाणी आले.
'किती रे श्रमसी तूं वारंवार॥'
हा चरण त्यांच्या ओठांवर आला. देव घोडे खाजवील, द्रौपदीला लुगडी पुरवील, तो दामाजीसाठी महार होईल, जनाबाईबरोबर दळील, तो कबीराचे शेले विणील, धर्माघरी उष्टी काढील. सीताबाई म्हणाल्या, 'देवा! माझ्यासाठी तू आलास ना धावून. तुझ्याशिवाय आम्हाला कोण आहे? आम्ही तुझी.'
एके दिवशी पंतोजी मुलांन म्हणाले, 'मुलांनो! माझ्या घरी मुंज आहे. तरी तुम्हाला आई-बापांपासून जी मदत मला देता येईल ती घेऊन या. माझं कार्य पार पाडा.'
