अशी ती गाणी होती. एक गाणे तर फारच छान :
‘नाचा, नाचा, नाचा. वा-यावर नाचा. प्रकाशकिरणांवर नाचा. लाटांवर नाचा. डोंगरावर नाचा. भावनांवर नाचा. आनंदावर नाचा. सारी सृष्टी नाचत आहे. पृथ्वी सूर्याभोवती नाचते. चंद्र पृथ्वीभोवती नाचतो. नाच, विराट नाच, नाचा, नाचा.’
‘कशी आहेत गाणी?’ पाखराने विचारले.
‘छान आहेत. आमच्यामध्ये अशी नाहीत आणि तुझी पिले म्हणतातही छान.’ खंडू म्हणाला.
‘बाळांनो, जा. पळसाची ताजी पाने आणा आणि गोड गोड फळे घेऊन या. खंडूला भूक लागली असेल. जा.’ पाखरू म्हणाले.
पिलांनी पळसाची पाने आणली. बायकोने चोचीत धरून रसाळ फळे आणली. पेरू होते. अंजीर होते. पिस्ते होते. रानातील नाना प्रकारचे मेवे होते. त्या पानांवर ती फळे वाढण्यात आली.
‘खंडू, कर फलाहार. पोटभर खा.’ पाखरू म्हणाले.
खंडू फळे खाऊ लागला. त्याने त्या पिलांना ‘घ्या’ म्हटले.
ती म्हणाली, ‘नको, मग आम्ही खाऊ.’
‘अरे. तुम्ही लहान. घ्या हो.’ खंडू म्हणाला.
‘घ्या हो.’ पाखरू म्हणाले.
पिलांनी पाहुण्यांचा प्रसाद घेतला. फलाहार झाला.
‘आता मी जातो. तुला सुखात पाहून मला सुख झाले. मधून मधून येत जाईन.’ खंडू म्हणाला.
‘जरा थांबा. तुम्हाला एक देणगी देतो. आम्हाला कधी कधी गवताच्या विणलेल्या सुंदर सुबक अशा पेट्या सापडतात; परंतु आम्ही कधी त्या उघडीत नाही. काही जड असतात. काही हलक्या. जा रे बाळांनो. आणा दोन पेट्या. एक हलकी आणा, एक जड आणा.’ पाखराने सांगितले.
ती पिले गेली. ती दोन पेट्या घेऊन आली.
‘घ्या. हवी असेल ती घ्या.’ पाखरू म्हणाले. खंडूने दोन्ही पेट्या हातात घेऊन पाहिल्या. त्याने हलकी पेटी पसंत केली.
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
Please join our telegram group for more such stories and updates.