‘ही हलकीच नेतो. थोडेच बरे. अधिक कशाला? ही जड पेटी ठेवा.’ खंडू म्हणाला.
‘त्या पेट्यांतून काय असते ते आम्हास माहीत नाही. आम्ही त्या उघडीत नाही. आम्हाला फार सोस नाही, हव्यास नाही.’ पाखराची बायको म्हणाली.
‘बरे येतो, नमस्कार.’ खंडू म्हणाला.
‘येत जा, आम्हाला भेटत जा.’ ती सर्वजण म्हणाली. खंडू ती पेटी घेऊन निघाला. पाखरू थोड्या अंतरापर्यंत त्याला पोचवीत आले.
‘जा हो पाखरा, तुम्ही अद्याप खाल्ले नाही. जा. असेच प्रेम ठेव. माझी आठवण ठेव.’ खंडू प्रेमाने म्हणाला.
पाखरू परत गेले, खंडू परत घरी आला.
‘आज गेले होतात कोठे मस्णात? घरी यायचे नसेल तर तसे सांगा. कोठे होती धिंडका? शेतात आज गेला नाहीस ना खंड्या? घरातून चालते व्हायचे असेल तर तसे सांग. माझा त्रास तरी वाचेल.’ चंडी ओरडू लागली.
‘अग, आज बनात गेलो होतो; त्या पाखराला भेटायला गेलो होतो.’
‘अशी पाखरे भेटतात वाटते? भुतासारखे हिंडत बसले वाटते? आणि आता आलात घरी.’
‘परंतु पाखरू मला भेटले. त्याला किती आनंद झाला. त्याने माझे स्वागत केले. त्याच्या पिलांनी गाणी म्हटली. त्यांनी मला फळे दिली. किती सुखी त्यांचे कुटुंब आणि ही पेटी मला भेट म्हणून त्यांनी दिली. कशी आहे छान, नाही? ही बघ. दोन पेट्या त्यांनी आणल्या होत्या. एक जड व एक हलकी. म्हणाली, ‘वाटेल ती न्या.’ मी हलकीच आणली. थोडी तो गोडी.’ तो ती पेटी दाखवून म्हणाला.
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
Please join our telegram group for more such stories and updates.