२६६१
आहाच वाहाच झकविलें लोकां । ऐसिया ठका देव कैचा ॥१॥
शिकवूनी जन वंचला आपण । नरकीं पतन होत असे ॥२॥
मी ज्ञाता म्हणुनी फुगोनी बैसला । ब्रह्माविद्येचा पसारा घातिला ॥३॥
अभ्यासी ते मिरवीं लोकीं । पडलीया चुकी निजपंथें ॥४॥
ज्यासी दंभ तो काय नेणें । लोकीं मानवणें हेंची पाहें ॥५॥
घरोघरीं गुरु आहेत आईते । गूळ घेऊनियां विकिती रायतें ॥६॥
संसारापासोनी सोडवी साचे । सदगुरु ऐसें नांव त्याचें ॥७॥
बोलाचेनि ज्ञानें पावोनि देवा । भुलविलें भावा अभिमानें ॥८॥
एका जनार्दनीं नव्हे त्या भेटी । वोसणतां भेटी साच होय ॥९॥
२६६२
असत्य जन्मलें असत्याचें पोटीं । अर्थबळें चावटीं शिकविती ॥१॥
अर्थीं धरूनी आस असत्य बोलणें । अर्थासाठीं घेणें मंत्रयंत्र ॥२॥
अर्थासाठीं प्राण त्यजिती जनीं । अर्थें होत हानी प्राणिमात्रा ॥३॥
एका जनार्दनीं अर्थाचा संबंध । तेथें भेदाभेद सहज उठे ॥४॥
२६६३
सांगती लोकां गुरु करा । आपुली आपण शुद्धी धरा ॥१॥
त्यांचे बोलणें वितंड । शिष्य मिळती तेहीं भांड ॥२॥
उपदेशाची न कळे रीत । द्रव्यसाठीं हात पसरीत ॥३॥
ऐशा गुरुच्या ठायीं भाव । एका जनार्दनीं वाव ॥४॥
२६६४
जळतिया घरा । कोण वस्ती करी थारा ॥१॥
तैसे अभागी पामर । गुरुपण मिरविती वरवर ॥२॥
नाहीं मंत्रशुद्धीचें ज्ञान । भलतियाचें फुंकिती कान ॥३॥
मनुष्य असोनी गुरु पाही । एका जनार्दनीं तें नाहीं ॥४॥
२६६५
शिष्यापासून सेवा घेणें । हें तो लक्षण अधमाचें ॥१॥
ऐसें असतीं गुरु बहु । नव्हेंचि साहुं भार त्यांचा ॥२॥
एकपणें समानता । गुरुशिष्य उरतां उपदेश ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । गुरु माझा जनार्दन ॥४॥
