३२०१

सानपणें धूरु अढळी बैसला । सानपणें केला कृतकृत्य ॥१॥

सानपणें प्रल्हादें साधियेलें काज । सानपणें सहज बळी पूजी ॥२॥

सानपणें बिभीषण शरण आला । राज्यधर केला श्रीरामें त्यासी ॥३॥

एका जनार्दनें सानपणावांचुनी । ब्रह्माज्ञान जनीं नातुडेची ॥४॥

३२०२

उपमन्यु सान देवासी कळवळ । क्षीरसिंधु तात्काळ दिला त्यासी ॥१॥

सानपणें अर्जुनें साधियेलें काज । श्रीकृष्ण निजगूज सांगतसे ॥२॥

सानपणें उद्धव झालासे विमुक्त । सानप्णें तो निश्चित तारियेला ॥३॥

सानपणें सुख गोपाळ गौळणी । एका जनार्दनीं सदोदित ॥४॥

३२०३

सानपणें तरले अनंत भक्त अपार । जाणिवेचा भार टाकूनियां ॥१॥

सानपणें शुक व्यास नारदमुनि । जाहले मुगुटमणी सानपणें ॥२॥

सानपणें गज तारिली गणिका । उद्धरिला देखा अजामिळ ॥३॥

एका जनार्दनीं सानपणावांचुनी । न चुके आयणी प्रपंचाची ॥४॥

३२०४

सानपणें साधे सर्व येत हातां । जाणीवेने तत्त्वती नागवशी ॥१॥

महापुर येतां वृक्ष तेथें जाती । लव्हाळें राहती नवल कैंचे ॥२॥

चंदनाचे संगें तरुवर चंदन । सानवण कारण संगतीचें ॥३॥

संतांचे संगतीं अभाविक तरती । एका जनार्दनीं निश्चितीं सानपणें ॥४॥

३२०५

जाणिवेच्या मागें होत कुंथाकुंथी । हे तों प्रवृत्ति निवृत्ति मार्ग दोन्ही ॥१॥

जाणीव शहाणीव येथें नाहीं काम । वाचे वदतां नाम सर्व साधे ॥२॥

जाणिव जाणपण नेणिवा नेणपण दोहींचे । अधिष्ठान एकनाम ॥३॥

एका जनार्दनीं नामक परतें आन । दुसरें साधन सीण जगीं ॥४॥

३२०६

विवाद वाद हें तो अधम लक्षण । भक्तीचें कारण न साधे येणे ॥१॥

मुख्य एक करी एकविधपण । सम दरुशनें देखें जगीं ॥२॥

नर अथवा नारी असो भलते याती । वंदावे विभूति म्हणोनियां ॥३॥

एका जनार्दनीं बोध धरी मना । होऊनियां साना सानाहुनी ॥४॥

३२०७

धांवू नको सैरा कर्माचियासाठीं । तेणें होय दृष्टी उफराटी ॥१॥

शुद्ध अशुद्धाच्या न पडे वेवादा । वाचे म्हणे सदा नारायण ॥२॥

एका जनार्दनीं ब्रह्मापर्ण कर्म । तेणें अवघे धर्म जोडतील ॥३॥

३२०८

करितां वेदशास्त्रं श्रवण । गर्वांचें भरतें होय गहन ॥१॥

करूं जातां निजकर्म । कर्मक्रिया अति दुर्गम ॥२॥

कर्म केवळ देह असे । एका जनार्दनें तें नसे ॥३॥

३२०९

चित्त समाधान । सुख दुःख सम जाणे ॥१॥

न करी आणीक उपाधी । निवारली आधि व्याधी ॥२॥

वृत्ति झाली समरस । सेवीं नित्य ब्रह्मारस ॥३॥

एका जनार्दनीं चित्त । ब्रह्मारसें झालें शांत ॥४॥

३२१०

आशेपाशीं नाहीं सुख । आशेपाशीं परम दुःख ॥१॥

आशा उपजली देवासी । तेणें नीचत्व आले त्यासी ॥२॥

आशेसाठीं जगदानी । मागें बळीसी स्वयें पाणी ॥३॥

एका जनार्दनीं आशा । तिनें गुंतविलेंक महेशा ॥४॥

३२११

निराशियाचे भेटी पाहे । वैकुंठींचा राव धांवे ॥१॥

निराशेपायीं न ये व्याधीं । निराशेपायीं सकळ सिद्धी ॥२॥

निराशाचें जेथें नांव । तेथें देव घेतसे धांव ॥३॥

निराशेचा जिव्हाळा । एक जनार्दनीं पाहे डोळा ॥४॥

३२१२

निःशेष कांहीं नेणिजे । तें शुद्ध ज्ञान म्हनिजे । मा सर्व जें जेणें जाणिजे । तें अज्ञान कैसें बा ॥१॥

ज्ञान तें कवण अज्ञान ते कवण । दोहोंचें लक्षण पाहतें पाहा ॥धृ॥

ज्ञानाचें जें ज्ञातेपण । तया नांवाची अज्ञान । अज्ञानाचें जे ज्ञान । तया नांव शुद्ध ज्ञान ॥२॥

ज्ञान तें अज्ञाना आलें । अज्ञान तें ज्ञाना गेलें । एका जनार्दनीं मुलें । बागुलाचीं दोनीं ॥३॥

३२१३

एक म्हणती आत्मा सगूण । एक म्हणताती निर्गुण ॥१॥

एक प्रतिपादिती भेद । एक प्रतिपादितसे अभेद ॥२॥

एक म्हणती मिथ्या भूत । प्रत्यक्ष दिसत जो येथें ॥३॥

ऐसें नानाभेद वाद सकळ । विचारितां अज्ञान मूळ ॥४॥

अज्ञान तें मिथ्या जाणा । शरण एकाजनार्दना ॥५॥

३२१४

सुटला म्हणतां बांधला होता । मुक्त म्हणे त्याचें अंगीं ये बद्धता ॥१॥

बद्धता येथें नाहीं मुक्त ते काई । भ्रांती दो ठाई झोंबतसे ॥२॥

स्वप्नीचेनि सुखे सुखासनीं बैसे । जागा जालिया कांहींच नसे ॥३॥

एका जनार्दनीं एकापणा तुटी । बद्ध मोक्षाची तेथें वार्ताहि नुठी ॥४॥

३२१५

अविश्वासा घरीं । विकल्प नांदे निरंतरीं ॥१॥

भरला अंगी अविश्वास । परमार्थ तेथें सदा भुस ॥२॥

सकळ दोषांचा राजा । अविश्वास तो सहजा ॥३॥

अविश्वास धरितां पोटीं । एका जनार्दनीं नाहीं भेटी ॥४॥

३२१६

मूळ नाशासी कारण । कनक आणि स्त्री जाण ॥१॥

जो न गुंते येथें सर्वथा । त्याचा परमार्थ पुरता ॥२॥

जया सुख इच्छा आहे । तेणें एकान्तासी रहावें ॥३॥

दृष्टी नाणी मनुष्यासी । तोचि परमार्थासी राशी ॥४॥

एका जनार्दनीं धन्य । त्याचा परमर्था पावन ॥५॥

३२१७

अविश्वासापुढें । परमार्थ कायसें बापुडें ॥१॥

अविश्वासाची राशी । अभिमान येतसे भेटीसी ॥२॥

सदा पोटीं जो अविश्वासासी । तोचि देखे गुणदोषासी ॥३॥

सकळ दोषां मुकुटमणी । अविश्वास तोचि जनीं ॥४॥

एका जनार्दनीं विश्वास । नाहीं त्यास भय कांहीं ॥५॥

३२१८

परमार्थ सोयरा अहोरात्र करीं । गाई निरंतरी रामकृष्ण ॥१॥

नरदेहा यातना चुकतील फेरे । वायां हावभरी होऊं नको ॥२॥

रात्रंदिवस करी नामाचाचि पाठ । मोक्षमार्ग फुकट प्राप्त होय ॥३॥

एका जनार्दनीं नामापरतें सार । न करीं विचार आन दुजा ॥४॥

३२१९

शुद्धभावें गावें नाम श्रीहरींचें । भेदभाव साचे टाकूनियां ॥१॥

भोळे भाविक ज्याचा आहे देव जवळा । टवाळास निराळा भास दिसे ॥२॥

अविश्वासियासी होय बोध वायां । ब्रह्माज्ञान तया सांगुन काय ॥३॥

एका जनार्दनीं अभाविक खळ । बोध तो सकळ जाय वायां ॥४॥

३२२०

पक्षी आंगणीं उतरती । तें कां पुरोनिया राहती ॥१॥

तैसें असावें संसारीं । जोंवरी प्राचीनाची दोरी ॥२॥

वस्तीकर वस्ती आला । प्रातःकाळीं उठोनि गेला ॥३॥

शरण एका जनार्दन । ऐसे असतां भय कवण ॥४॥

आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
Please join our telegram group for more such stories and updates.telegram channel