३१०१

पहा पहा उसां बैसलासे काळ । भरली ते वेळ न चुके मग ॥१॥

सर्वही संबंधीं असतां जवळी । नेईल तात्काळीं तुजलागीं ॥२॥

पाहे पां तो बोका बैसतो टपूनी । जातो उचलोनी घेउनी अंश ॥३॥

एका जनार्दनीं किती भाकूं कींव । नायकती जीव गुंतले ते ॥४॥

३१०२

काळाचे आहारीं । पडसी शेवटीं निर्धारीं ॥१॥

ऐसें असोनि ठाउक मना । परि न स्मरे रामराणा ॥२॥

गुंतले ते मायाजाळीं । न कळे गळीं लागती ॥३॥

एका जनार्दनीं शरण । वाचे न म्हणती नारायण ॥४॥

३१०३

नेमिला काळ लागला पाठीं । हे तों दिठी पाहती ॥१॥

एकापाठीं दुसरें जाय । वायां हाय हाय उरते ॥२॥

न सोडी तो लागला मागें । शिणते वाउगे मूर्ख ते ॥३॥

शरण एका जनार्दनीं । पडती वदनीं काळाचे ॥४॥

३१०४

अगाध जीवनीं मत्स्य ते असती । नाहीं दुःखप्राप्ति तयां कधीं ॥१॥

परि आलिया ढीवर घालितसे गळ । मग तळतळ करुनी काय ॥२॥

आमीष देखोनी भक्षावया जाय । परिनेणे काळ आहे म्हणोनियां ॥३॥

एका जनार्दनीं प्राणी तेक भुलले । आमिषा गुंतले मीनापरी ॥४॥

३१०५

देखती निमाले आपुले पुर्वज । पितापुत्र सहज तेही गेले ॥१॥

नाहीं त्या यमासी करुणा कवणाची । भोगविती दुःखाची नाना योनी ॥२॥

सुकृत पदरीं मूळ नाहीं दोरा । घालितां अघोरा अंत न लगे ॥३॥

एका जनार्दनीं नाहीं तेथें सुख । भोगविती दुःख न सांगवे ॥४॥

३१०६

आयुष्य जातें पळ पळ तुजला कैसें कळेना । दो दिवसाची तनु हे साची आलासी रे पाहुणा ॥१॥

चौसष्ट घडीयामाजीं रात्र गेलीं समजेना । आयुष्य खातो काळ तुम्हीं राम कां रे म्हणाना ॥२॥

नरदेह पांचाचा आणिलासे उसना । कांहीं तरी स्वहित करा व्यर्थ कां रे वल्गना ॥३॥

राम दृढ धरशील तरी तुटेल यातना । भ्रांति माया काढी नको पडुं बंधना ॥४॥

वाल्मिक तरला उलट्या नामस्मरणा । एका जनार्दनीं म्हणे जाई साधुदर्शना ॥५॥

३१०७

जैसा गळीं लागला मासा । तैसा फांसा यमाचा ॥१॥

जाणते परी वेडे होती । फेरे घेती चौर्‍यांयशी ॥२॥

परि नेघे रामनाम । सदा काम विषयाचें ॥३॥

म्हणे जनार्दनीं एका । यासी सुटका कैसेनी ॥४॥

३१०८

घटिका भरतां न लगे वेळ । उभा काल वाट पाहे ॥१॥

कोणी न ये रे संगाती । वायां होतसे फजिती ॥२॥

माप भरतां नाहीं गुंती । वायां कुंथी फळ काय ॥३॥

शरण रिघा जनार्दनीं । मोक्षदानीं उदार ॥४॥

एका विनवी जनार्दनीं । अंतकाळीं नाहीं कोणी ॥५॥

३१०९

देह अवसानीं काळाची तों संधी । पोहोंचली आधीं येवोनियां ॥१॥

कोण सोडवील तुजलागीं बापा । श्रीराम जपा लवलाही ॥२॥

छाया जैशी हाले नाशिवंत खरी । तैशीच ही परी देहाचिया ॥३॥

एका जनार्दनीं भुलूं नको माया । काळ तो लवलाह्मा नेईल बापा ॥४॥

३११०

आळस करसी नाम घेतां । जासी यमाचिया पंथा । कोण ती सर्वथा । सोडवील तुजलागीं ॥१॥

बंधु बहिणी न ये कामा । काय सांगावें तुज अधमा । गुंतलासी स्त्रीभोग कामा । तेव्हां दूर पळती ते ॥२॥

कोण्ही न होती कोणाचे । तूं म्हणसी मामे भाचे । एका जनार्दनीं साचे । कोणी नाहीं पामरा ॥३॥

३१११

काळें ग्रासिलेंक सकळ । उरला जाऊं नेदी वेळ । घटिका आणि पळ । रामनाम स्मरे जना ॥१॥

अरे आलेती संसारा । कांहीं ती विचार करा । आयुष्याचा दोरा । तुटे तो न कळेची ॥२॥

करुणा नाहीं तया यमासी । काढिती वोढिती जिवासी । भोगविती चौर्‍यांशी । यातना ते दुस्तर ॥३॥

म्हणोनी येतसे करुणा । शरण एका जनार्दना । वाचें रामनाम म्हणा । मग सुख पावाल ॥४॥

३११२

नरदेहीं सुख सोहळा संस्कार । परितेथें विकार दैवयोगें ॥१॥

बालत्वाचें सुख अज्ञान दशेंत । रामनाम मुखांत न ये कधीं ॥२॥

तरुण अवस्था विषयांचे ध्यान । न ये तें भजन मुखीं कदा ॥३॥

जरेनें वेष्टिलें जालें वृद्धपण । एका जनार्दन भजन नेणें ॥४॥

३११३

भोगोनी नान योनी । आलासी आतां या जनीं ॥१॥

ऐसा धरी मागील आठव । करी देहाचें वाटीव ॥२॥

नाहीं तरी जाशील वायां । पुनरपि यमालया ॥३॥

येतां जातां शिणतोसी । एका जनार्दनीं कां न भजसी ॥४॥

३११४

अल्प आयुष्य नरदेहीं जाण । कांहीं तरी भजन करी वाचे ॥१॥

जाणार जाणार नरदेह जाणार । न चुकेक वेरझारा जन्ममृत्यु ॥२॥

करी धंदा आठवी गोविंदा । वायां तूं आपदा नको घेऊं ॥३॥

एका जनार्दनीं पंढरी पाहून । तेथें करी मन ठेवणें देखा ॥४॥

३११५

पळ पळ आयुष्य खातसे काळ । कां रे होसी सबळक पोसणा तूं ॥१॥

वाढविसी देह काळाचें भातुकें । कां रे तुज कौतुकें सुख वाटे ॥२॥

नामस्मरण करितां लाजसी पामरा । भोगिसी अघोरा यमदंडा ॥३॥

एका जनार्दनी सांगतसे हित । कां रे न घ्या त्वरित हरिनाम ॥४॥

३११६

काळानें ग्रासिलें सावधान व्हा रे । सोडवण करा रे हरिनामें ॥१॥

आयुष्य सरलीया कोण पां सांगाती । पुढें हो फजिती यमदंड ॥२॥

उपाय तो सोपा नामाचा गजर । न करी विचार पुढें काहीं ॥३॥

एका जनार्दनीं तूं कां रे अंधळा । देखतोसी डोळां सुख दुःख ॥४॥

३११७

आपुलिया हिता आपण जागिजे । वायां न नागविजे देही देहा ॥१॥

हाचि अनुताप घेऊनियां मना । करी पां चिंतना रामनाम ॥२॥

नाहीं कांहीं मोल सुलभ फुकाचें । घेई सदा वाचे रामनामक ॥३॥

एका जनार्दनीं किती हें सांगावें । गुंतलें ते हावे नायकती ॥४॥

३११८

कां रे नागविसी काळा । मानिसी संसार सोहळा । शेवटीं तो गळां । यमपाश पडतील ॥१॥

वाचे म्हणे रामनाम । आणीक नको दुजें काम । मोक्ष मुक्ति धाम । नामें एका जोडती ॥२॥

वाउगें जप तप कर्म । याचा न धरी संभ्रम । वाचे गाय सदा नाम । तेणें सर्व जोडतसे ॥३॥

एका जनार्दनीं नेमक । कायावाचा - मनें सप्रेम । वाचे सम्रतसे नाम । श्रीराम सर्वदा ॥४॥

३११९

अशाश्वत देह काळाचें भातुकें पंचप्राण कौतुकें खेळ तेथें ॥१॥

जीव शिव दोन्हीं मध्य बैसाकार । व्यापारी व्यापार सर्व त्याचा ॥२॥

जीव गुंतलासे विषयाचे वोढीं । शिव जाणे गौरी आत्मस्वरूप ॥३॥

ऐसा हा खेळ अनादि पसर । एका जनार्दनीं निर्धार नाम जपा ॥४॥

३१२०

देहाचिये माथां काळाची तों सत्ता । म्हणोनि सर्वथा घोका राम ॥१॥

आदि मध्य अंतीं काळ लागलाहे । क्षणक्षणां पाहे वास त्यासी ॥२॥

सर्व जाणोनियां अंधळें पैं होती । काळ नेतांचि देखतो ते दुजा ॥३॥

परि रामनामीं न धरिती विश्वास । निकट समयास धांवाधांवी ॥४॥

एका जनार्दनीं भुलले ते प्राणी । तया सोडवाणी कोण करी ॥५॥

आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
Please join our telegram group for more such stories and updates.telegram channel