२६५५
लावूनियां अंगा राख । म्हणती सुख आम्हांपाशीं ॥१॥
भोळे भाविका भोंदिती । भलते मंत्र तयां देती ॥२॥
म्हणती आम्हां करा गुरु । उपचारु पूजेचा ॥३॥
एका जनार्दनीं तैं मैंद । नाहीं गोविंद तयांपाशीं ॥४॥
२६५६
अंगा लावुनियां राख । करी भलतेंची पाप ॥१॥
मेळवी शिष्यांचा मेळा । अवघा भांगेचा घोंटाळा ॥२॥
नानापरी सांगे मंत्र । नेणें विधीं अपवित्र ॥३॥
न कळे ज्ञानाची हातवटी । सदां परदार राहाटी ॥४॥
एका जनार्दनीं सोंग । तेथें नाहीं पांडुरंग ॥५॥
२६५७
आम्हीं जाहालों गोसावी । आमची विभूत चालवावी ॥१॥
भांग भुरका हें साधन । शिष्य मिळाले चहुकोन ॥२॥
हें तों सोंगाचे साधन । राजी नाहीं जनार्दन ॥३॥
एका जनार्दनीं भाव । भाव तेथें वसे देव ॥४॥
२६५८
आम्हीं योग साधियेला । भांग भुरका तो आणला ॥१॥
योग कळे तयां मूढा । साधन काय तें दगडा ॥२॥
आंत काळा बाहेर काळा । माप नाहीं अमंगळा ॥३॥
एका जनार्दनीं ते पामर । साधन साधिती ते खर ॥४॥
२६५९
अंगासी राख ढूंगासी लंगोटी । गोसावे हातवटी मिरविती ॥१॥
अल्लख म्हणोनि भिक्षा मागताती । अलखाची गती न कळे मूढां ॥२॥
भांगेचा सुकाळ चेले करी मूढ । यम तया दृढ दंड करी ॥३॥
अलक्ष अलक्ष आलख कळेना । जगीं विटंबना उगीच करिती ॥४॥
एका जनार्दनीं नको ऐसें सोंग । तेणें पांडुरंग अंतरेल ॥५॥
२६६०
संसाराचा धाक घेऊनियां पोटीं । जाहला हटतटी गोसावी तो ॥१॥
पहिल्या परीस यातायाती मागें । शिणला उद्योगें भाक मागूं ॥२॥
उठोनियां पहाटें अलख मागावे । परतोनी यावेअं झोपडीसी ॥३॥
नाहीं तेथें कोणी दिसे केविलवाणा । मग म्हणे नारायणा व्यर्थ जिणें ॥४॥
जरी असतों घरबारी स्त्री पुत्र असती । आतां ही फजीती नको देवा ॥५॥
टाकूनियां वेष स्त्री करुं धांवे । तों आयुष्याचें हावेंक ग्रासियेला ॥६॥
राहिली वासना संसार करणें । एका जनार्दनीं म्हणती जन्म घेती ॥७॥
