नूतन आकृती आलबेली छेलछबेली ।
पाहुन बळें झडीं पडून संगत केली ॥धृ०॥
पदरीं द्रव्यसंचय कांहीं पाहिला नाहीं ।
सदगुणावरून रत झाले मी तुमचे पाईं ।
मी केली असेल असलाई कमअसलाई ।
तुमचें मन तुम्हांस देतच असेल ग्वाही ।
अंतर मजपुन सहसाही न घडलें कांहीं ।
अरे प्राणसख्या, या गोष्टीस साक्षी विठाई ।
अति सुकुमारा, नाजुक पुष्पाच्या झेल्या ।
बसुन एकांतीं नाना परी क्रिया केल्या ।
विसरल्या कैशा ? कांहींच न शेवटा नेल्या ।
एकांतीं ह्रदयीं कवळितां कळा कुशळता दाखविल्या ।
मी तव वचनाची भुकेली स्नेहाची मेली ॥१॥
पहिले दिवसीं चित्त न मिळतां मग मनीं सरली चंचळता ।
गेले दिस छळतां ।
या उपर येऊं लागला दिवस मावळता ।
तिळतिळरात्रा जाती तळमळतां, आतां कां छळतां ? ।
बळकट धरले पदरासी, आतां कुठे पळतां ? ।
उगेच रागें मजवरी तुम्ही तरी कां हो भरतां ? ।
असा काय अन्याय तुमचा तरी केला म्या हो ? ।
उभे कां बाहेर ? बरे वजेनें घरामधिं या हो ।
आज कुणीकडे मर्जि उदेली ? ॥२॥
गुणिजना तूं गुणिजनराव्या, प्राणविसाव्या ।
उभयतां द्वैत कल्पना मनांत नसाव्या ।
या इथल्या स्त्रिया कळलाव्या अतिसदभाव्या ।
परिचयावरून त्या पुरतेपणी मज ठाव्या ।
या गोष्टी श्रवण कराव्या, जीवीं धराव्या ।
समजून उमजून त्यांच्या मैत्रिक्या कराव्या ।
चतुर तुम्ही असोन सर्वज्ञ, गुणांची राशी ।
असुन रात्रंदिस सेवेसी उभी तुजपाशीं ।
नसून अपराधी, मजवरी रुसून कां जाशी ? ।
यामागें करून पाहिली बहुत बदफैली ॥३॥
मुख न पाहिल्या मनिं झुरते, घोकण्या करिते ।
वरखालीं पाहुनीया तुमच्या मरणीं मरते ।
मजिनेंच भाषणें करितें, भिऊन आचरितें ।
सांगितली गोष्ट चित्तापसुन जीवीं धरते ।
घार होऊन भवतीं फिरते, पाय नित्य स्मरते ।
तुम्ही आपलें मजला वेड लावलें पुरतें ।
अलिकडेतुमची अति ममता पातळ झाली ।
द्रष्टपण सोडा आज, उठा, चला रंगमहालीं ।
बसुन येकांतीं उभयतां आनंदाखालीं ।
अंग भिजविन आणुन सुगंध तेल चमेली ।
म्हणे होनाजी बाळा, लक्ष्मी सजेली ॥४॥
पाहुन बळें झडीं पडून संगत केली ॥धृ०॥
पदरीं द्रव्यसंचय कांहीं पाहिला नाहीं ।
सदगुणावरून रत झाले मी तुमचे पाईं ।
मी केली असेल असलाई कमअसलाई ।
तुमचें मन तुम्हांस देतच असेल ग्वाही ।
अंतर मजपुन सहसाही न घडलें कांहीं ।
अरे प्राणसख्या, या गोष्टीस साक्षी विठाई ।
अति सुकुमारा, नाजुक पुष्पाच्या झेल्या ।
बसुन एकांतीं नाना परी क्रिया केल्या ।
विसरल्या कैशा ? कांहींच न शेवटा नेल्या ।
एकांतीं ह्रदयीं कवळितां कळा कुशळता दाखविल्या ।
मी तव वचनाची भुकेली स्नेहाची मेली ॥१॥
पहिले दिवसीं चित्त न मिळतां मग मनीं सरली चंचळता ।
गेले दिस छळतां ।
या उपर येऊं लागला दिवस मावळता ।
तिळतिळरात्रा जाती तळमळतां, आतां कां छळतां ? ।
बळकट धरले पदरासी, आतां कुठे पळतां ? ।
उगेच रागें मजवरी तुम्ही तरी कां हो भरतां ? ।
असा काय अन्याय तुमचा तरी केला म्या हो ? ।
उभे कां बाहेर ? बरे वजेनें घरामधिं या हो ।
आज कुणीकडे मर्जि उदेली ? ॥२॥
गुणिजना तूं गुणिजनराव्या, प्राणविसाव्या ।
उभयतां द्वैत कल्पना मनांत नसाव्या ।
या इथल्या स्त्रिया कळलाव्या अतिसदभाव्या ।
परिचयावरून त्या पुरतेपणी मज ठाव्या ।
या गोष्टी श्रवण कराव्या, जीवीं धराव्या ।
समजून उमजून त्यांच्या मैत्रिक्या कराव्या ।
चतुर तुम्ही असोन सर्वज्ञ, गुणांची राशी ।
असुन रात्रंदिस सेवेसी उभी तुजपाशीं ।
नसून अपराधी, मजवरी रुसून कां जाशी ? ।
यामागें करून पाहिली बहुत बदफैली ॥३॥
मुख न पाहिल्या मनिं झुरते, घोकण्या करिते ।
वरखालीं पाहुनीया तुमच्या मरणीं मरते ।
मजिनेंच भाषणें करितें, भिऊन आचरितें ।
सांगितली गोष्ट चित्तापसुन जीवीं धरते ।
घार होऊन भवतीं फिरते, पाय नित्य स्मरते ।
तुम्ही आपलें मजला वेड लावलें पुरतें ।
अलिकडेतुमची अति ममता पातळ झाली ।
द्रष्टपण सोडा आज, उठा, चला रंगमहालीं ।
बसुन येकांतीं उभयतां आनंदाखालीं ।
अंग भिजविन आणुन सुगंध तेल चमेली ।
म्हणे होनाजी बाळा, लक्ष्मी सजेली ॥४॥
आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
