जय मृत्युंजय / कविता खेळत होती

सांगती कौतुकें अंदमानच्या भिंती ।
अंगांत एकदा कविता खेळत होती ॥धृ०॥
बेटांत कुणीसा जगप्रवासी आला ।
भिंतीमधले तो स्थान शोधता झाला ।
आनंदाने त्या देती आतिथ्याला ।
त्या यात्रीसह त्या पर्यटनाला जाती ।
अंगांत एकदा कविता खेळत होती ॥१॥
राहिले जखडले अवयव लोखंडात ।
लेखनासि नव्हते साधन काही प्राप्त ।
ज्योती ह्रदयाची तेवत अंधारात ।
संवाद करी तो भिंतीशी एकांती ।
अंगांत एकदा कविता खेळत होती ॥२॥
मन पर्यटकाचे रुप घेत पक्ष्याचे ।
यंत्राविण रात्री यान बने कक्षाचे ।
तो घडवी त्यांना दर्शन अवकाशाचे ।
भिंती काळासह ताल धरोनी गाती ।
अंगांत एकदा कविता खेळत होती ॥३॥
वातायन होते मार्ग दाखवायाते ।
कालाचा कंटक यात्रा नोंदायाते ।
यानांग निरक्षर अलिखित कोरे होते ।
नोंदल्या प्रवासा भिंती गोंदुनि घेती ।
अंगांत एकदा कविता खेळत होती ॥४॥
बांधूनि शिदोरी वाक् प्रतिभेची पाठी ।
यात्री सरसावे सुर्यदर्शनासाठी ।
घेऊनि परतला सप्तर्षींच्या गाठी ।
पाहिल्या पेटत्या नक्षत्राच्या वाती ।
अंगांत एकदा कविता खेळत होती ॥५॥
दिसली त्या सुंदर ठायी ठायी राने ।
जगताचा नायक होता जात रथाने ।
विरहोच्छ्वासाच्या भरले यान धुराने ।
शोधू न सांपडे परी मृत्युची भीती ।
अंगांत एकदा कविता खेळत होती ॥६॥
गुरु गोविंदाला बंदा वैराग्याला ।
श्री शिवरायाला चितोडच्या राण्याला ।
पेशवे कुळाला त्यांच्या पराक्रमाला ।
वाटेत विखुरले कितीक माणिक मोती ।
अंगांत एकदा कविता खेळत होती ॥७॥
गोमांतक फुलले कमला घे जन्माला ।
आकांक्षा भिडली गरुडापरि गगनाला ।
प्रतिभा-मखराने सजली बंधनशाला ।
चमकते आजला यानाची त्या माती ।
अंगांत एकदा कविता खेळत होती ॥८॥
काजळ पर्वतसम सागरांत भिजवीले ।
बोरु कल्पतरु पत्र महीचे केले ।
नित लेखनकार्यी शारदेसि बसवीले ।
ना तरी श्रेष्ठता भिंत्तिपटला येती ।
अंगांत एकदा कविता खेळत होती ॥९॥