१४९१
संताचा महिमा देवचि जाणें । देवाची गोडी संतांची पुसणें ॥१॥
ऐसी आवडी एकमेकां । परस्परें नोहे सुटिका ॥२॥
बहुत रंग उदक एक । यापरी देव संत दोन्ही देख ॥३॥
संताविण देवा न कंठे घडी । उभयतां गोडी एक असे ॥४॥
मागें पुढें नहो कोणी । शरण एका जनार्दनीं ॥५॥
१४९२
देवाचे सोईरे संत रे जाणावें । यापरतें जीवें नाठवी कोणा ॥१॥
पडतां संकट आठवितसे संतां । त्याहुनी वारिता नाहीं दुजा ॥२॥
म्हणोनि घरटी फिरे तया गांवीं । सुदर्शनादि मिरवी आयुधें हातीं ॥३॥
लाडिकें डिंगर वैष्णव ते साचे । एका जनार्दनीं त्याचें वंदी पाय ॥४॥
१४९३
संत देवाचा लाडका । देव तेणें केला बोडका ॥१॥
अर्थ पाहतां सखोल असे । बोडका देव पंढरी वसे ॥२॥
संत लाडका देव बोडका । म्हणे जनार्दन लाडका एका ॥३॥
१४९४
पंढरीये देव आला । संतभारें तो वेष्टिला ॥१॥
गुळासवें गोडी जैसी । देवासंगें दाटी तैसी ॥२॥
झालें दोघां एकचित्त । म्हणोनि उभाचि तिष्ठत ॥३॥
एका जनार्दनीं भाव । संतापायीं ठेविला जीव ॥४॥
१४९५
पुंडलिक संत भला । तेणें उद्धार जगाचा केला ॥१॥
तयाचे वंदावें चरण । कायावाचामनें करुन ॥२॥
उपाधिसंग तुटती व्याधी । एका जनार्दनीं समाधी ॥३॥
१४९६
अंकिला देव संतद्वारीं । भिक्षा मागें तो निर्धारीं ॥१॥
मज द्याहो प्रेमभिक्षा । देव बोले तया प्रत्यक्षा ॥२॥
नाम गाणें हेंचि दक्ष । एका जनार्दनीं प्रत्यक्ष ॥३॥
१४९७
संतचरणरज वंदुनीं तत्त्वतां । सायुज्य भक्ति माथां पाय देऊं ॥१॥
थोरीव थोरीव संतांची थोरीव । आणिक वैभव कांही नेणें ॥२॥
संतापरतें दैवत नाहीं जया चित्तीं । तोचि एकपुर्णस्थिति ब्रह्माज्ञानीं ॥३॥
संत तोचि देव जयांची वासना । एका जनार्दनीं भावना नाहीं दुजीं ॥४॥
१४९८
उघड बोलती संत । जैसा हेत पुरविती ॥१॥
मनीचें जाणती ते सदा । होऊं नेदी विषयबाधा ॥२॥
अज्ञान सज्ञान । तारिती कृपें करुन ॥३॥
संतापायें ज्याचा भाव । तेथें प्रवटेचि देव ॥४॥
एका जनार्दनींबरा । द्यावा मज तेथें थारा ॥५॥
१४९९
अभक्तां देव कंटाळती । परी सरते करीतीं तंव त्या ॥१॥
म्हणोनि महिमा त्यांचा जगीं । वागविती अंगीं सामर्थ्य ॥२॥
तंत्र मंत्रा नोहे बळ । भक्ति प्रेमळ पाहिजे ॥३॥
आगमानिगमाचा पसारा । उगाचि भारा चिंध्यांचा ॥४॥
वेदशास्त्रांची घोकणी । ती तो कहाणी जुनाट ॥५॥
पुरातन वाटा असती बहु । त्या त्या न घेऊं यामाजी ॥६॥
एका जनार्दनीं सोपा मार्ग । संतसंग चोखडा ॥७॥
१५००
उदार संत एक जगीं । वागवितीं अंगीं सामर्थ्य ॥१॥
काय महिमा वर्णू दीन । पातकीं पावन करिती जगीं ॥२॥
अधम आणि पापराशी । दरुशनें त्यांसी उद्धार ॥३॥
लागत त्यांच्या चरणकमळीं । पापतांपां होय होळी ॥४॥
एका जनार्दनीं भेटतां । हरे संसाराची चिंता ॥५॥
१५०१
संत कृपाळुं उदार । ब्रह्मादिकां न कळे पार ॥१॥
काय वानूं मी पामर । थकले सहा अठरा चार ॥२॥
नेति नेति शब्दें । श्रुति विरालिये आनंदें ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । धरा माझी आठवण ॥४॥
१५०२
स्वर्ग जयाची पायरी । मोक्ष ज्यांचा आज्ञाधारीं ॥१॥
ऐसा संतांचा महिमा । पायवणी ये शिवब्रह्मा ॥२॥
ब्रह्माज्ञानाची ती मात । कोण तया तेथें पुसत ॥३॥
भुक्ति मुक्ति लोटांगणी शरण एका जनार्दनीं ॥४॥
१५०३
मोक्षमुक्ति काकुलती । संतांप्रती येताती ॥१॥
करा माझा अंगिकार । नाहीं थार तुम्हांवीण ॥२॥
हेंचि द्यावें आम्हांलागुनी । तुमचें चरणीं वास सदा ॥३॥
एका जनार्दनीं करी विनंती । कींव भकिती संतांप्रती ॥४॥
१५०४
घालितां संतापायीं मिठी । पुर्वज वैकुंठी उद्धरती ॥१॥
ऐसा संतांचा महिमा । वानुं न शके शिवब्रह्मा ॥२॥
इच्छिलें तें फळ । जन पावती सकळ ॥३॥
एका जनार्दनीं विश्वास । संत दासांचा मी दास ॥४॥
१५०५
संतचरणींचा महिमा । कांहीं न कळें आगमां निगमां ॥१॥
ब्रह्मा घाले लोटांगण । विष्णु वंदितो आपण ॥२॥
शिव ध्यातो पायवणी । धन्य धन्य संतजनीं ॥३॥
तया संतांचा सांगात । एका जनार्दन निवांत ॥४॥
१५०६
संतसंगत घडे । सायुज्यता जोडे ॥१॥
मुक्ति लागती चरणीं । ब्रह्माज्ञान लोटांगणीं ॥२॥
एका जनार्दनीं सांगात । घडतां होय देहातीत ॥३॥
१५०७
पहातां संतसमुदाय । भुक्ति मुक्ति तेथें देव ॥१॥
जातां लोटांगणीं भावें । ब्रह्माज्ञान अंगं पावें ॥२॥
तयाचे उच्छिष्टाचा कण । शरण एका जनार्दन ॥३॥
१५०८
संतदरुशनें लाभ होय । ऐसा आहे अनुभव ॥१॥
पुराणीं महिमा सांगें व्यास । संतदया सर्वांस सारखी ॥२॥
यातिकुळ हो कां भलतें । करिती सरते सर्वांसी ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । संतमहिमान वेगळें ॥४॥
१५०९
जें सुख संतसज्जनाचे पायीं । तें सुख नाहीं आणिके ठायी ॥१॥
तुकितां या सुखाचेनी तुके । पैं वैकुंठ जाले फिकें ॥२॥
पाहोंजातां लोकीं तिहीं । ऐसें न देखें आणिकें ठायीं ॥३॥
नवल या सुखाची गोडी । हरिहर ब्रह्मा घालिती उडी ॥४॥
क्षीरसागर सांडोनी पाही । अंगें धांवे शेषशाई ॥५॥
एका जनार्दनीं जाली भेटीं । सुख संतोषा पडली मिठी ॥६॥
१५१०
सुख अपार संतसंगीं । दुजें अंगीं न दिसे कोठे ॥१॥
बहु सुख बहुता परी । येथेंची सई नसेची ॥२॥
स्त्रिया पुत्र धन सुख । नाशिवंत देख शेवटीं ॥३॥
एका जनार्दनीं संतसुखा । नोहे लेखा ब्रह्मांडी ॥४॥
