मी :- मी काही चोर नाही. मी एक अनाथ मुलगा आहे. मला येथे निजू द्या. मला नाही म्हणू नका. मी रात्री कोठे जाऊ ?

पुजारी :- वाटेल तेथे मसणात जा. येथून चालता हो. सतरा पंचायती नकोत. चावटच दिसतोस. ऊठ म्हटले तरी हालत नाहीस जागचा ! अकरा वाजायला आले.

मी :- तुम्हाला लहान मुलांची दया नाही का हो येत ? तुम्ही रामाचे पुजारी ? देव तर गरिबांवर दया करतो. मला हाकललेत तर त्या समोरच्या रामाला काय वाटेल ?

पुजारी :- लहान म्हणतोस परंतु गोष्टी तर पंडितांच्या सांगतोस. तू कोण आहेस ?

मी
:- मी एक गरीब मुलगा आहे.

पुजारी :- ते समजलो. परंतु तुझी जात कोण ?

मी
:- ब्राम्हण.

पुजारी :- येथे कोठून आलास ?

मी :- पुण्यास माझे मामा रहातात. त्यांच्याकडून मी पळून आलो.

पुजारी :- का पळून आलास ?

मी :- मला तेथे राहणे आवडत नाही. ते फार रागवतात.

पुजारी :- का रागवतात ?

मी :- त्यांचा स्वभाव म्हणून.

पुजारी :- तू वाईट नाही ना वागत ?

मी :- नाही.

तुझे घर कोठे आहे ?

मी :- कोकणात.

पुजारी :- मग तिकडे का जात नाही ?

मी :- येथे मी शिकण्यासाठी आलो आहे.

पुजारी
:- आता कोणाकडे राहून शिकशील ?
जेवायला कोण वाढील ?

मी :- मी माधुकरी मागेन.

पुजारी
:- परंतु राहशील कोणाकडे ?

मी :- तुमच्याकडे मला ठेवाल का ? मी खरेच माधुकरी मागेन. तुमच्या घरी मी काम करीन. मला ठेवा ना तुमच्या घरी. मला कोणी नाही. मला तुमच्या घरी घेऊन जा.

पुजा-याचे चित्त द्रवले. त्याच्या हृदयातील राम जागा झाला. त्याच्या डोळयांत करुणा दिसू लागली. तो रागीट चेहरा मृदू दिसू लागला. अंधारात उजेड आला. पशुत्वात माणुसकी आली.

आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
Please join our telegram group for more such stories and updates.telegram channel