शेटजी तेथे विचार करीत बसले. तो शेला त्यांच्या हातात होता. अजामीळाच्या उध्दाराचा क्षण आला होता. शेटजींच्या जीवनात क्रांती होण्याची वेळ आली होती. परमेश्वर हा सर्वांत मोठा क्रांतिकारक आहे. तो केव्हा, कशी, कोठे क्रांती करील त्याचा नेम नाही. कधी एखादे फूल दाखवून तो क्रांती करील; कधी एखादे निष्पाप बालक दाखवून तो क्रांती करील; हजारो साधने. हजारो मार्ग. प्रत्येक क्षणाला प्रत्येकाच्या जीवनात क्रांती, उत्क्रांती होत आहे. परंतु काही क्षण महाक्रांतीचे असतात. एकदम मोठी उडी असते. जणू नवजन्म होतो. कायापालट होतो. माकडाचा एकदम मानव होतो. तो महान क्रांतिकारक दिसत नाही. त्याला स्थानबध्द करता येत नाही. फाशी देता येत नाही. परंतु त्याचे महान क्रांतिकार्य या अखिल विश्वात सारखे चालू आहे.
तो आता रंगमहाल नव्हता. ते काम-मंदिर नव्हते. खरोखरच प्रभूचे ते मंदिर बनले. प्रभूचा शेला तेथे होता. त्या शेल्याच्या दर्शनाने, स्पर्शनाने दोन जीव मुक्त होत होते.
“शेटजी, विरघळलेत तुम्ही? तुमच्या डोळयांतून गंगा-जमुना वाहात आहेत. तुम्ही शुध्द होत आहात. तुमचे मोह झडून जात आहेत. मला तुमची मुलगी माना. मला येथून न्या. या नरकातून मला मुक्त करा. अद्याप मी निष्कलंक आहे. आजपासून अध:पातास आरंभ होणार होता. परंतु प्रभू धावून आला. त्याने आपला शेला पाठवला. त्याने वाचवले. आता तुम्ही मला कायमची वाचवा. मी तुमच्या पाया पडते. मला कोणी नाही. मला धर्मकन्या माना. नाही म्हणू नका. मला पदरात घ्या.”
सरलेने शेटजींचे पाय धरले.
“माझे पाय नको धरूस. हे पापी पाय आहेत. त्या प्रभूचे पाय धर. सरले, तू माझी मुलगी हो. तू मला मुक्त केलेस. तू सन्मार्ग दाखवलास. तू माझी गुरू आहेस, सद्गुरू आहेस. कामलीलेसाठी आलो. तू रामलीला दाखवलीस. मला जागे केलेस. प्रकाश दिलास. यापुढे तरी जीवन निर्मळ होवो.”
“तुम्ही मला येथून नेता ना?”
“आताच नेतो. बरोबर घेऊन जातो असे सांगतो.”
शेटजी उठले, त्यांनी दार उघडले. ते त्या मैफलीकडे आले. रामभटजी उठून आले.
“आनंद मिळाला की नाही?”
“अपार आनंद ! असा आनंद कोणाला कधी मिळाला नसेल ! भटजी, तिला माझ्या मोटारीतून बंगल्यावरच नेतो. पहाटे परत पाठवितो.”
“तुम्ही अध्यक्ष आहात. बंगल्यावर कोणी येईल, जाईल. फजिती व्हायची !”
