सांवर्तको मेघगणो वर्षति स्म शतं समाः ।
धाराभिर्हस्तिहस्ताभिर्लीयते सलिले विराटू ॥११॥
स्वर्ग आणि पाताळतळा । कवळूनि उठिल्या अग्निज्वाळा ।
तंव प्रळयकर्त्या मेघमाळ । क्षोभल्या त्या काळा अतिदुर्धरा ॥६५॥
म्हणाल तेथ मोठमोठे । वर्षों लागले थेंबुटे ।
तैसें नव्हे गा कडकडाटें । एकी धार सुटे अनिवार ॥६६॥
इतर पर्जन्याच्या धारा । त्या तैशा नव्हती नृपवरा ।
ऐक प्रमाणाच्या निर्धारा । तो समयो महावीरा अतिदुस्तर ॥६७॥
जैसी कां मदगजाची सोंड । तैशा धारा अतिप्रचंड ।
शत वर्षेंवरी अखंड । पर्जन्य वितंड पैं वर्षे ॥६८॥
विजु निजतेजें नभ जाळी । कडकडाटे दे आरोळी ।
काळाची बैसे दांतखिळी । ऐसा प्रलयकाळीं मेघ खवळे ॥६९॥
तेणेंउलथलें जळ सैंघ । जेथोनि वर्षत होते मेघ ।
त्यांतेंही विरवूनि सांग । जळमय चांग त्रैलोक्य झालें ॥१७०॥
अनिवार वर्षतां वेग । जेथें मेघांचेंही विरे अंग ।
या नांव ’सांवर्तक’ मेघ । अतिअमोघ वर्षावो ॥७१॥
तीर्थ क्षेत्र पवित्रोदक । सरिता समुद्र झाले एक ।
हारपले चंद्रसूर्यादिक । तिनी लोक बुडाले ॥७२॥
ऐशिया एकार्णवाचे ठायीं । विराट विराला गा पाहीं ।
साकार उरे ऐसें कांहीं । उरलें नाहीं नृपनाथा ॥७३॥;
