शुश्रूषमाण आचार्यं सदोपासीत नीचवत् ।
यानशय्यासनस्थानैर्नातिदूरे कृताञ्जलिः ॥२९॥
सर्वदा अतिसादर । न पडतांही अंतर ।
गुरुसेवेसी निरंतर । अतितत्पर उल्हासें ॥१५॥
गुरु यानारूढ असतां । पुढें चालावें साटोपतां ।
पाठीसी यावें चरणीं चालतां । उपचारतासमवेत ॥१६॥
समयोचित जाणोन । द्यावें तांबुल जीवन ।
करावें चरणसंवाहन । घालावें आसन बैसती तेथें ॥१७॥
सद्गुरु बैसल्या आसनीं । शिष्यें न बसावें नेहटूनी ।
दूरी नवजावें तेथूनी । नयनोन्मीलनीं रहावें ॥१८॥
अंजळीसंपुट जोडुनी । संमुख राहावें सावधानीं ।
गुरूची संज्ञा ज्यालागूनी । तें अविलंबनीं करावें ॥१९॥
गुरु शेजेवरी निजले असतां । जवळी नसावें तत्त्वतां ।
जेथूनि ऐकूं ये वचनार्था । तेथें निशीं अवस्था क्रमावी ॥३२०॥
मी एक सेवेनें संपन्न । ऐसा धरिलिया अभिमान ।
केले सेवेसी आंचरण । सर्वेंचि जाण होईल ॥२१॥
सेवकांमाजीं मी एक । केवळ रंकाचाही रंक ।
ऐसा भावो निष्टंक । सेवेसी देख धरावा ॥२२॥
तैसेंचि नीच काम करितां । लाज न धरावी सर्वथा ।
उबग न मानूनी चित्ता । उल्हासता गुरुभजनीं ॥२३॥
