यो यो मयि पर धर्मः; कल्पते निष्फलाय चेत् ।
तदासायो निरर्थः स्याद्भयादेरिव सत्तम ॥२१॥
व्यवहारार्थ जो प्रयास केला । जो न फळतां व्यर्थ गेला ।
तोही जैं परब्रह्मीं अर्पिला । तैं मद्भजनीं लागला सद्भावें ॥९१॥
शिमगियाचा महासण । तेथ खेळ खेळला जो आपण ।
तोही केल्या कृष्णार्पण । तेही भक्ति जाण मज अर्पे ॥९२॥
चोराभेणें लपतां वनीं । निधान आतुडे ज्यालागूनी ।
तेवीं व्यर्थ कर्मही मदर्पणीं । करितां मद्भजनीं महालाभ ॥९३॥
नासलें तें सांडितां क्षितीं । तेंही लागे माजे भक्तीं ।
जरी ब्रह्मार्पण चित्तीं । साधक निश्चितीं दृढ मानी ॥९४॥
कडू भोंपळ्याची खिरी । उपेगा न ये श्वानसूकरीं ।
ते उल्हासें कृष्णार्पण करी । तेही निर्धारीं ब्रह्मीं अर्पे ॥९५॥
जें हारपलें न दिसे । जें सहजें उडे काळवशें ।
तेंही लाविल्या मदुद्देशें । होय अनायासें मदर्पण ॥९६॥
सकळ सारांचें सार पूर्ण । कर्ममात्र कृष्णार्पण ।
साक्षेपें करावें आपण । ’सद्बुद्धि’ संपूर्ण या नांव ॥९७॥
