एवं नष्टेषु सर्वेषुः कुलेषु स्वेषु केशवः ।
अवतारितो भुवो भार, इति मेनेऽवशेषितः ॥२५॥
स्वकुळ नाशूनि श्रीधर । अवशेष धराभार ।
उतरला मानी चक्रधर । तेणें सुखें थोर सुखावे ॥६५॥
जेवीं कां आलें पेरी माळी । निजजीवनें प्रतिपाळी ॥
शेखीं तोचि खणे समूळीं । तेवीं यदुकुळीं श्रीकृष्ण ॥६६॥
यादव निजबळें प्रतिपाळी । त्यातें स्वयें निजांगें निर्दळी ।
हें दाखवितां वनमाळी । ममतामेळीं अलिप्त ॥६७॥
कृष्ण पाळी यादवां समस्तां । त्यांची दाविली अतिममता ।
शेखीं करुनि कुळाचे घाता । निरभिमानता हरि दावी ॥६८॥
स्त्रीपुत्रेंसीं निजजीविता । सकळ कुळाच्या होतां घाता ।
ज्ञात्यासी नुपजे ममता । ते ’नित्यमुक्तता’ हरि दावी ॥६९॥
ज्ञात्यासी नाहीं अहंममता । तेचि दावावया तत्त्वतां ।
कुळेंसीं होतां पुत्रघाता । स्वप्नींही ज्ञाता ग्लानि नेणे ॥१७०॥
ब्राह्मणाचा शाप दारुण । अन्यथा हों नेदी श्रीकृष्ण ।
निजकुळ निर्दळी आपण । विप्रवचनसत्यत्वा ॥७१॥
करुनि कुळक्षयाचें काम । सुख मानी पुरुषोत्तम ।
तें देखोनि म्हणे बळराम । अवतारकर्म संपलें ॥७२॥
