सायन्तनं श्वस्तनं वा न सङ्गृह्णीत भिक्षुकः ।
मक्षिका इव सङ्गृह्णन् सह तेन विनश्यति ॥१२॥
सायंकाळ-प्रातःकाळासी । भक्ष्यसंग्रहो नसावा भिक्षूसी ।
संग्रहें पावती नाशासी । येविषीं मधुमाशी गुरु केली ॥१२॥
रिघोनि नाना संकटस्थानांसी । मधुसंग्रहो करी मधुमाशी ।
तो संग्रहोचि करी धातासी । मधु न्यावयासी जैं येती ॥१३॥
संग्रहो यत्नाचिया चाडा । मोहळ बांधिती अवघडां कडां ।
ते दुर्गमीं रिगु करिती गाढा । अर्थचाडा मधुहर्ते ॥१४॥
कां झाडितां मोहळासी । नाशु होतसे मसियांसी ।
संग्रहाची जाती ऐशी । जीवाघातासी करवितु ॥१५॥
ऐसें देखोनिया जनीं । भक्तभिक्षुकयोगीसज्जनीं ।
संग्रहो न करावा भरंवसेनी । नाशु निदानीं दिसतसे ॥१६॥
आचारावें सत्कर्म । संग्रहावा शुद्ध धर्म ।
हेंचि नेणोनियां वर्म । धनकामें अधम नाशती ॥१७॥
अर्थ विनाशाचें फळ । दुसरें एक नाशाचें मूळ ।
विशेष नाशाचें आहळबाहळ । स्त्री केवळ वोळख पां ॥१८॥
मूळ नाशासि जीविता । कनक आणि योषिता ।
जंव जंव यांची आसक्तता । तंव तंव चढता भवरोगु ॥१९॥
कनक आणि कामिनी । ज्यासी नावडे मनींहुनी ।
तोचि जनार्दनू जनीं । भरंवसेंनी ओळख पां ॥१२०॥
जो सुख इच्छील आपणासी । तेणें नातळावें स्त्रियेसी ।
येचिविषयीं मदगजासी । गुरु विशेषीं म्यां केला ॥२१॥
